Op Allerheiligen zijn we in Lodi Garden gaan picknicken. Heel gezellig. Knap park trouwens, met 15de eeuwse tombes. Al zouden die tombes dringend gerenoveerd moeten worden.
Het was zondag en veel scouts-groepen speelden in het park. Op een bepaald moment kreeg een bende meisjes ons Sammeke in het oog, en zijn we echt moeten vluchten. Op de duur zag je geen Sammeke meer staan, ze was volledig omsingeld!
Daarna gingen we richting speeltuin in Jor Bagh, een expat- en rijke Indiërswijk. Mama had er een mooie speeltuin gezien en had de kids beloofd dat we er naartoe zouden gaan. Jammer jammer, deze speeltuin blijkt enkel toegankelijk te zijn voor de bewoners van de wijk. Gelukkig lieten ze ons voor één keertje binnen. Roos en Sam vonden het in elk geval geweldig. In België is een speeltuin evident. In India is het dat niet.
Mama besloot daarom het heft in eigen handen te nemen en de tuin om te toveren tot een wannebe-speeltuin. Even later werden een glijbaan, een schommeltuig en een reuze-trampoline geleverd. Joepieeeeee!
Het safety-net van de trampoline is nog niet in orde, constructiefoutjes (tja, incredible India). We wachten daarom op drie nieuwe palen, die zouden eerstdaags moeten arriveren. Vooral mama kijkt er naar uit, aangezien zij nu altijd zelf safety-net moet spelen.
Op Allerzielen ging onze chauffeur van start. Hij valt erg goed mee: is een rustige, respectvolle chauffeur. Al is het wel wennen aan zijn houding in die zin dat hij zeer gedienstig is en er op staat om je portier voor je open te doen.
Onze wagen is al lichtjes gehavend. Tja, incredible India. Op een goeie ochtendspitsdag stonden we voor een rood licht te wachten. Naast ons stond een autobus (of wat daar nog van overschoot) nogal redelijk kort tegen ons. Toen het groen werd, kwam die bus steeds dichter en dichter rijden. En toen 'baf', tegen onze spiegel. Uitwijken was geen optie, gezien iedereen sowieso erg kort tegen elkaar rijdt. Regelmatig zie je hier zelfs auto's rijden met ingeklapte zijspiegels, da's ruimtebesparend...
Voila dus, auto 2 weken oud... krasje op de spiegel... Nelson, de chauffeur, bleef er heel kalm onder (maar goed, het is dan ook zijn wagen niet). Ik zat daar te schreeuwen 'aaaaaaah' in de auto. Maar zo is dat hier. Niemand die het vreemd vindt (buiten ik dan) om tegen iemands wagen te rijden, iedereen rijdt nadien gewoon verder... 'Iets gebeurd?' Ik heb me dan ook voorgenomen om me in die dingen niet meer druk te maken, al is dat niet gemakkelijk voor een perfectiebeest als ik.
Op 7 november moesten we naar een huwelijksfeest van een medewerker op de ambassade. Het feest vond plaats op een farm, aan de rand van Delhi. Jammer genoeg was het een super-smogdag. De eerste keer dat wij er zo één meemaakten hier in Delhi. Jochen had 's ochtends alle ramen open gezet, 'effe verluchten'. Hij stapte naar buiten en naar aanleiding van de geur vroeg hij aan de driver 'wie er hier een vuurtje aan het stoken was'. Die man keek even naar mijn wellicht naïeve echtgenoot en zei toen 'smug, sir'. Jochen terug naar binnen. Raampjes terug dicht. En de 'smug' is er de ganse dag gebleven. Ik vraag me zelfs af hoe de foto's van hun huwelijk zullen zijn, je zag 's avonds echt geen steek meer voor ogen. En toen we 's nachts thuiskwamen proefde ik de uitlaatgassen werkelijk in mijn mond. Ik vond het zeer confronterend te beseffen dat ademen plots niet meer zo gezond blijkt te zijn...
Ondertussen werd ik bestuurslid van de Nederlandse vereniging en heb ik het penningmeesterschap op mij genomen. Benieuwd wat dat zal geven.
Roos werd voor het eerst uitgenodigd om te gaan spelen bij een vriendinnetje van haar klas, Philipine. Ze was echt dolgelukkig.
15 november was het dag van de dynastie en was er een grote drink op de residentie van de ambassadeur. Het was een fijne avond met overvloed aan Belgische bieren: Hoegaerden, Leffe, Stella,...
19 november hielden we zelf onze eerste receptie (lees housewarming) voor de federale collega's op de ambassade. Het was erg gezellig, al is mama blij dat haar vuurdoop achter de rug is.
Normaal gezien zouden we ondertussen al naar de Taj Mahal zijn geweest, maar dat is helaas niet kunnen doorgaan. De trein was volgeboekt en met de wagen gaan was blijkbaar geen optie. We hebben nog geen nummerplaat. In Delhi is dat geen probleem, we rijden gewoon zonder rond. Maar blijkbaar kan je zo de staat Delhi wel niet uit. Jammer, maar we hebben het dus nog tegoed! Het werd nu verzet naar het weekend van de 12de december.
Laatst ging ik Sam afhalen op school. Op een bepaald moment aan een nogal druk kruispunt stond er een mega-olifant voor het rode licht te wachten. Het was echt een irreëel doch geweldig zicht. Voor de Indiërs leek dit zeer normaal te zijn, geen kat van de motorrijders die ernaast stonden, keek op. Ik vond het echt schitterend en vooral jammer dat de kinderen er niet bij waren. Want zó vaak kom je dat hier toch ook weer niet tegen. Aapjes daarentegen des te meer. Ik las op een forum zelfs over apenplagen. Op de aan de rand van Delhi gelegen farmhouses zouden ze er echt last van hebben. Zo schreef een vrouw dat ze op een bepaald ogenblik haar keuken binnenkwam en er een aap rustig iets uit haar ijskast aan het kiezen was. Stel u voor, om je een aap te schrikken.
Vorig weekend kwam de Dalai Lama spreken over het leven in Tibet, hier in Delhi aan een universiteit. Op de ambassade hadden ze er ook een uitnodiging voor ontvangen, dus wij er naartoe. We hadden de trip wat onderschat en kwamen net te laat aan. Toen we de overvolle zaal binnengingen, kondigde hij juist het einde van zijn Engelstalige speech aan. De rest was in het Tibetaans. Geen jota van begrepen, maar goed, het deed wel iets om de man in het echt te zien.
Eergisterenavond waren de kindjes nog een beetje naar een filmpje aan het kijken op de TV. Ze waren heel flink en erg stil. Tot mama en papa plots 'klink klink klink' hoorden en even achter de zetel gingen piepen... Tja, mayonnaise moet maar zo lekker niet zijn. En eum, nog even vermelden, de pot was... op! Puik werk, Sammie!
Dit weekend hebben we een echte thanksgiving-party bij een Amerikaan thuis. We zijn dan ook heel erg benieuwd en kijken er naar uit. Ook heeft Sam sportdag van haar schooltje. Het wordt een heus optreden waar ook de ouders op zijn uitgenodigd. Ze lieten er speciaal joggings voor maken, zodat al de kindjes die dag hetzelfde gekleed zullen gaan. Ik hoop alleen dat Sammeke niet zal wegsmelten, want voor ons lijkt het meer op een ski-pak. Tja, voor de Indische kindjes is dat 'lekker warm' maar voor ons Sammeke is dat 'lekker zweten'. Sam zal deelnemen aan de loopwedstrijd. Benieuwd wat dat gaat geven! Ik vraag me eigenlijk af of je wat Sammeke doet al lopen kan noemen. Ik denk dat wat zij doet nog eerder onder de discipline van het snelwandelen valt, gezien er op geen enkel ogenblik 2 voeten tegelijkertijd van grond komen.
Voor de rest bereiden we ons voor op de komst van Sinterklaas. Die zal hier op 5 december arriveren om dan terug naar België te kunnen overvliegen zodat ie op tijd daar is om er de pakjes uit te delen. Het huis werd al versierd met een prachtige Sint-slinger. Vanavond zullen de brieven worden geschreven. In het huis klinken regelmatig Sint-hits. En dan... wordt het aftellen...
