Vorige week zaterdag brachten we een bezoek aan Humayun's Tomb. Echt de moeite waard. Hier liggen de praalgraven van keizer Humayun, zijn zoon en zijn weduwe. Het mausoleum van rode zandsteen heeft de vorm van een grote onregelmatige achthoek met een hoge tamboer (de cirkelvormige of veelhoekige onderbouw waarop een koepel rust) en licht uivormige marmeren koepels. Het is het eerste voorbeeld van Perzische invloed in de Indiase architectuur en werd gebouwd tussen 1565 en 1572. Zo’n 70 jaar eerder dan de Taj Mahal!
In de namiddag waren we uitgenodigd bij Monique (collega van Jochen) en Mike (Amerikaan) voor onze eerste echte Thanksgiving-party. Het was echt een heel gezellig feest. Thanksgivingday is een nationale feestdag in de Verenigde Staten waarop dank wordt gezegd voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen. In de Verenigde Staten wordt deze dag gevierd op de vierde donderdag in november. De Amerikaanse traditie associeert de feestdag met een feest dat door de Pilgrim Fathers zou zijn gevierd in 1621 toen zij in Plymouth in Massachusetts een nederzetting hadden gesticht. Na de barre tocht met de Mayflower vanuit Europa mislukte de oogst, mede doordat ze als inwijkelingen totaal niet wisten hoe ze op die grond en met die weersomstandigheden de aarde moesten bewerken. Toen er, volgens deze theorie, dankzij de hulp van de lokale bevolking en na een Indian Summer, in november alsnog geoogst kon worden, volgde de eerste viering van Thanksgivingday. Het is een beetje herkenbaar voor ons, in die zin dat we zelf ook ondervinden hoe moeilijk het is om eten te bereiden, maaltijden bij elkaar te sprokkelen in een totaal nieuwe omgeving als India.
Niet alleen was het erg gezellig, ook het eten was fantastisch lekker. De typische dingen waren aanwezig: kalkoen, cranberry's, pumpkin soup and pumpkin pie. Overheerlijk. Je moet het maar klaarspelen, hier in India, om zo'n feestmaaltijd aan een hoop mensen te serveren!
Zondag had Sam een (smoggerige) 'sportdag', al leek het meer op een 'sportshow' van haar school, Little Pearls.
Sam deed mee aan de discipline 'lopen'. Ze moest zo'n 50 meter lopen en in het midden van haar tripje een vlaggetje uit een emmer oppikken. De andere kinderen waren al halfweg toen Sam net uit de startblokken vertrok. Ze waren aangekomen toen Sam op haar dooie gemak haar vlaggetje uit de emmer nam. Ongestoord liep ze toen richting finish. Niet eens doorhebbende dat de rest al op haar stond te wachten.
Ook was er een 'brothers and sisters-race' waaraan Roos deelnam. Ze liep met volle overgave en werd knap derde. Ze mocht een prijs in ontvangst nemen en was natuurlijk heel erg fier!
Opmerkelijk aan de sportdag was, dat er hier in India andere sporten naar voor kwamen dan dat in België zou zijn. Hier deden de kindjes bijvoorbeeld aan yoga, leuk om te zien. Ook was er een klasje dat een demonstratie taekwondo gaf. Er was zelfs een aantal kindjes dat stenen plaatjes met hun handjes doormidden sloeg, echt grappig!
Woensdagnamiddag kwamen de kindjes van de Nederlandse speelgroep nog eens hier spelen. De kinderen amuseerden zich op de trampoline.
Donderdagavond kwamen twee collega's van Jochen met hun partners bij ons eten. Jochen was zeer streng: de mensen moesten een ware feestmaaltijd voorgechoteld krijgen! Het kostte veel (weliswaar aangename) moeite, ik moest er een pak winkels en marktjes voor afschuimen om al de ingrediënten bij elkaar te sprokkelen. Uiteindelijk werd het menu: Aperitiefhapjes: Kippenspiesje met zoetzuur sausje; Soepje van gele paprika met balletje van ricotta, munt en basilicum; Gevulde champignon. Voorgerecht: Soufflé van courgette, tomaat en mozzarella. Hoofdgerecht: Indische schotel, klaargemaakt door Namita: Met rijst en paneer gevulde koolblaadjes, bedekt met een sausje van tomaat en champignonnetjes. Nagerecht: Waaier van desserten: Citroentaart; Brownie; Chocomousse van echte Belgische chocolade.
Het was een fijne avond en alles was gelukt (oef), iedereen voldaan en tevreden!
Vrijdagavond organiseerde de BLBA (Belgian-Luxembourg Business Association) haar maandelijkse bieravond op Olive Beach in Hotel Diplomat. We zijn er even naartoe geweest en hebben er een lekkere Chimay gedronken.
Zaterdag was een drukke dag. In de voormiddag zijn we een bezoek gaan brengen aan de Bangla Sahib Gurdwara, een Sikh-tempel. Vóór we er binnengingen was er iets zeer confronterends: vlak aan de ingang lag er een dode man in het midden van de straat. Iedereen deed voort alsof er niets aan de hand was. De bedelaars bedelden verder, de straatverkopers verkochten hun waren... Het was voor ons echt een schok. Gelukkig hadden de kinderen niets door.
Voor we de tempel binnengingen moesten we onze haren bedekken. Mannen, vrouwen, kinderen... iedereen draagt er een hoofddeksel. Wij kregen een oranje bandana in bruikleen.
De tempel was echt prachtig en van de mooiste en indrukwekkendste dingen die ik hier voorlopig al heb gezien. Vooral de sfeer was zeer inspirerend. Er klonken continu live-gezangen van hun heilige schrift die erg rustgevend waren. Er was een groot 'bassin' met heilig water, waar de mensen zich mee besprenkelden, er in gingen staan, enz. Uiteraard waren onze kinderen daar uitermate in geïnteresseerd en stonden ze er al snel ook met hun voetjes in.
Een centraal thema binnen deze gemeenschap is 'delen'. De kinderen kregen er door meerdere Sikhs spontaan snoepjes overhandigd.
Alvorens de mensen binnen bij de guru gaan, kopen ze eten of bloemenkransen om te delen en te offeren. Ook ik kreeg van een vrouw een bakje eten aangeboden. Ze zei dat ze wou dat ik dat met mijn gezin zou delen, om de gratie van god te krijgen. Ik heb het echter niet aangedurfd om het op te eten... Jochen wou het dan afgeven aan de mannen waar iedereen die eten wou delen zijn bakje gekocht voedsel afgaf, en kreeg ook van die mannen een bakje eten terug. Tja, we geraakten er dus echt niet meer vanaf. Uiteindelijk hebben we het buiten aan een bedelende vrouw met een baby gegeven.
De kinderen waren zeer geïnspireerd door de Sikhs die voor hun guru knielden. Voor we het goed en wel doorhadden, zaten ook zij op hun knieën de grond te kussen. De guru en zijn helpers konden er gelukkig mee lachen en waren zelfs gecharmeerd. De kinderen kregen van hen een bloemenkrans om hun hals gehangen. Echt machtig.
In de namiddag was er het grote-Sinterklaas-spektakel op de residentie van de Nederlandse ambassadeur. De Nederlanders vieren de Sint een dagje eerder dan de Belgen, grappig toch. Het was een waar feest met de kinderen als belangrijkste gasten. Op de dienbladen van de kelners geen toastjes of hapjes, wel door KLM overgevlogen pepernoten, speculaas, chocola en marsepijn. De Sint arriveerde niet op zijn paard, maar wel op een prachtig versierde olifant. Voor de ouders was dat al indrukwekkend, laat staan voor de kleine ukjes.
Eén voor één werden de kindjes bij de Sint geroepen. Hij wist van al de kindjes wel iets te vertellen. Sam overhandigde hem haar tuutjes, ze kreeg er een warm applaus voor in return. 's Nachts daarentegen had ze er dik spijt van en heeft ze echt hartverscheurend gehuild.
Roos zong voor de goedheiligman 'Sinterklaas kapoentje' door de microfoon en werd op haar beurt eveneens bedankt met een hartelijk applaus.
Op het einde kreeg elk kindje een zak snoep en een pak, kon er nog gedronken en gegeten worden (hotdogs, njammie) en waren de kinderen erg voldaan. De Sint vertrok toen huiswaarts op zijn olifant. Wanneer hij de straten van New Delhi opwandelde, keek menig Indiër uiterst verbaasd. Er waren er zelfs die stopten met hun wagen om van het spektakel een foto te nemen.
Het viel me op hoe verschillend wij toch al praten, Belgen en Nederlanders. Toen de Sint aan een Belgisch kindje vroeg of 'ie zoet was geweest', wist dat kind totaal niet wat de Sint bedoelde. Tja...
Ander grappig verschil merk je in het liedje 'Sinterklaas kapoentje': wij vragen de Sint om iets in onze schoen te leggen, van de Nederlanders mag de Sint het gerust in hun schoentje 'gooien'. 's Avonds werd dan nog het schoentje thuis gezet, met een wortel voor... precies: de olifant.
En dan rijd je naar huis en word je opnieuw met de harde Indische realiteit geconfronteerd: kinderarbeid: kinderen die straatwerken uitvoeren.
Mama en papa hadden die avond nog een charity-event van de BLBA op de residentie van de ambassadeur. Er was een optreden van Saskia Rao en haar man, echt prachtig: een combinatie van sitar en cello!
En zondagochtend ontdekten de kinderen dan eindelijk hun cadeautjes van de Sint: een Barbiehuis (van bedenkelijke kwaliteit) en veeeeel lekkers. Njammie! Je merkt echt dat de lekkere Belgische zoetigheden voor hen minder een evidentie zijn, ze genoten dan ook des te meer!
We gingen gisteren op algemeen aanraden van velen naar de kerstmarkt van the German House, maar dat was een dikke tegenvaller. Geen streepje kerstsfeer te bespeuren, echt jammer! Roos deed er uit pure verveling dan maar mee aan een kleurwedstrijd en... ze won alweer de derde prijs!
Afgelopen week riep Roosjes' Engelse juf Salony me in haar klas. Ze zei dat ze die dag op zoek was naar een kindje van Roos haar klas. Ze had op de speelplaats geroepen 'where is Sarah'. Daarop was Roos naar haar gekomen en had gezegd: 'Salony, Sarah is not here today'. De juf was zoooo gelukkig dat Roosje een volzin had gesproken... en mama en papa nog des te meer! Ook van de Franse juf, Magda, kreeg ik de feedback dat Roos het erg goed doet in de klas. Dat is echt wel een opluchting.
Dit weekend hopen we eindelijk naar de Taj Mahal te kunnen gaan. Het hotel is geboekt, maar we wachten nog steeds op onze nummerplaat. Zonder die nummerplaat kunnen we met onze wagen niet naar Agra rijden. Dat wordt dus erg spannend. Duimen maar!
