Sam werd op zaterdag 16 april 3 jaar en dat hebben we gevierd. We versierden het huis met slingers en ballonnen. We bakten pannenkoeken en plantten er 3 brandende kaarsjes op. Ze stond beeldig met haar op school gekregen kroon en was dolgelukkig met al de vanuit België overgevlogen pakjes! Ook haar peter Oekie was onverwacht van de partij. De pret kon niet op!
Aangezien Oekie maar niet wilde vertrekken en zijn verblijf met een weekje werd verlengd, namen we hem mee op reis richting Himachal Pradesh. We annuleerden onze oorspronkelijke plannen, hotels, vluchten enz. en vertrokken met onze eigen wagen voor een iets kortere versie van de aanvankelijk geplande trip.
Snelwegen gelijken in niets op de snelwegen van België. Ook al was de trip richting Chandigarh slechts 260 kilometer, toch reden we er een dikke 5 uur over. De wegen zijn bezaaid met putten, bijkomend wandelen er koeien op de snelweg, zie je mannen die met paard en kar aan een slakkengang vooruit gaan, steken voetgangers de weg over, enz. We overnachtten in de door Le Corbusier ontworpen stad en vertrokken de volgende ochtend na het ontbijt meteen naar Dharamshala. Alweer reden we erg lang over een redelijk kort traject: 6 uur over 250 kilometer. Gelukkig was de omgeving erg mooi, zeker toen we het voorgebergte van de Himalaya naderden. Rijdend over de bergweggetjes konden we genieten van de in terrassen herschapen berghellingen.
In Dharamshala logeerden we in het Norling Guest House. Dit gastenverblijf was echt geweldig. We kregen er van de Tibetanen een warm onthaal, konden genieten van een rustige, mooie omgeving in de bergen alsook erg lekker Tibetaans eten. Verse noedels, dumplings, momo's,... het was er allemaal!
Toen de kinderen sliepen, versierden Oekie en mama stiekem de kamer van Roos. Op 19 april werd zij immers 5 jaar! De volgende ochtend straalde ze van geluk toen ze al haar cadeautjes mocht openmaken.
Na het ontbijt kregen we een rondleiding in het Norbulingka Institute. Dit instituut, verbonden aan onze slaapplaats, richt zich op het behoud van de culturele nalatenschap van het Tibetaanse volk. We konden er het poppenmuseum bezoeken, de tempel alsook de school. In deze school volgen Tibetanen een jarenlange opleiding in het maken van metalen beelden, het schilderen en naaien van 'thankas' (afbeeldingen van religieuze boeddhistische taferelen op een rol uit doek) en het maken van houtsculpturen. Niet te geloven hoe men dag in dag uit kan bezig zijn met het aanleren van deze dingen. Zulke kunstvormen lijken in onze westerse samenleving niet meer betaalbaar te zijn.
De kinderen maakten voor het eerst kennis met de gebedsrollen. Ook Oekie trouwens, die er wat te enthousiast invloog en er een overbelaste pols aan overhield. En verder genoot vooral Roos van de gebedsvlaggetjes, die volgens haar speciaal voor haar verjaardag daar waren opgehangen.
Vervolgens verder op weg, deze keer richting McLeod Ganj, ook wel Upper Dharamsala genoemd. Dit is de woonplaats van de 14de Dalai Lama sinds die politiek asiel kreeg in India. Het wordt ook wel eens klein Tibet genoemd, omdat het erg veel Tibetanen huisvest. Tevens zijn de regering en het Tibetaanse parlement in ballingschap er gevestigd. We nestelden ons eerst in een alweer prachtig Tibetaans hotel Chonor House. De muren van onze kamers waren met indrukwekkende muurschilderingen versierd.
We besloten eerst een wandeling te maken. We lieten ons per taxi afzetten aan het view point, genoten daar uiteraard van de view en keerden te voet terug. We kozen ervoor om het minder drukke wandelpad te nemen i.p.v. de gewone, door de vele voertuigen ietwat gevaarlijke weg. Na een valpartij van Roos & mama en een beetje verloren te zijn gelopen in de bergen, besloten we dat dit misschien toch nog net iets gevaarlijker was en keerden naar McLeod Ganj terug via de gewone autoweg (mama zag de krantenkoppen al voor zich: 'Gezin verdwaald en doodgevroren in de bergen in Himachal Pradesh'). De kinderen hebben de hele wandeling gestapt, heel erg flink van hen! Maar er wachtte dan ook een beloning op hen in het hotel.
Daar aangekomen was hun geduld echt op. We namen plaats in het restaurant en ontdekten er de door papa geregelde verrassing: een chocoladetaart met kaarsjes... 5 kaarsjes voor Roos! Het was genieten om de kids zo te zien genieten. Heel gezellig verorberden we de taart, om nadien voldaan onze bedjes op te zoeken.
Dinsdag bezochten we McLeod Ganj zelf. We gingen eerst naar de tempel en het klooster en deden er nadien de wandeling rond het klooster. Wat is het boeddhisme een voor kinderen aantrekkelijke godsdienst: overal kleuren, vlaggetjes, gebedsrollen, kaarsjes, stenen,...
We werden nog getrakteerd op een fikse regenbui die voor wat verkoeling zorgde, bezochten het stadje zelf en stapten vervolgens in onze wagen om onze trip verder te zetten richting Mandi.
Op weg naar Mandi maakten we een tussenstop in Palampur om te overnachten. Het was een nogal groezelig hotel en waren dan ook blij dat we er slechts 1 nachtje moesten doorbrengen. En dan verder op weg door een heerlijk landschap vol theeplantages op terrassen. Echt prachtig, echt genieten.
We hielden halt in Tashijong om alweer een bezoek te brengen aan een boeddhistische gemeenschap.
Vervolgens stopten we in Baijnath om een meer dan 1200 jaar oude Hindoetempel, de Baidyanathtempel, opgedragen aan Shiva in zijn Vaidyanath-incarnatie, te kunnen bewonderen.
Daarna dachten we een bezoek te brengen aan Bir, maar onze chauffeur scheurde er helaas voorbij. We hadden geen zin om terug te keren dus reden we meteen door naar Mandi. Hier verbleven we in een 'our pick'-hotel van de Lonely Planet, maar naar onze bescheiden mening zouden ze deze aanbeveling best even herzien. Het Raj Mahal Palace hotel kon je zelfs geen vergane glorie meer noemen. Het was er vuil en bouwvallig, niet meer gezellig. Toen we aan het eten waren, begon het op de koop toe te kletteren: een enorm onweer barstte uit. De kids amuseerden zich een beetje met mama op de kamer. Oekie en papa brachten een bezoekje aan de stad. Hun conclusie was dat Mandi een 50-tal jaren geleden vermoedelijk wel aantrekkelijk geweest moet zijn, maar dat er niet erg veel meer van te merken is. Jammer!
De volgende ochtend vertrokken we richting het veelbelovende Rewalsar meer. Dit is een zowat voor alle godsdiensten heilige plaats. Je vindt er dan ook gebedshuizen allerhande: Boedhistische tempels, Gurdwara's van de Sikhs en tempels van de Hindoes. Alvorens deze te bezoeken, voederden de kinderen de vissen in het meer. Het was echt ongelofelijk hoe veel vissen er in dit meer zwommen!
Vervolgens verder op weg naar Chandigarh, de door Le Corbusier ontworpen stad. We kwamen aan toen het bedtijd was maar vanochtend konden we de stad eindelijk een bezoekje brengen. Niet te geloven wat een uitdaging dit voor Le Corbusier moet zijn geweest om als architect-kunstenaar zo maar eventjes een hele stad te ontwerpen?! Jammer genoeg krijgt Chandigarh niet de erkenning die ze zou moeten krijgen, en is ze een beetje in verval aan het geraken. De bevolkingsdensiteit wordt veel te groot, er worden her en der woningen bijgebouwd en het evenwicht van de stad is nu totaal verstoord. Echt jammer, want Le Corbusier heeft hier echt schitterend werk geleverd!
En dan ging onze trip terug richting Delhi. In de late namiddag kwamen we thuis aan. Oekie pakte uit en weer in, want hij gaat hopelijk weldra op zijn vliegtuig stappen. Welk vliegtuig dat zal zijn, is nog een raadsel. Het vliegtuig van Jetairways waarvoor hij een ticket had, lijkt geen plaats meer voor hem te hebben. Jochen is nu samen met hem een herboeking aan het doen. We duimen voor een vlotte vlucht!!!
