x

x

maandag 31 oktober 2011

2011 Formula 1 Airtel Indian Grand Prix

Zondag 30 oktober 2011 vond de eerste Formule 1 race plaats in India. Op een hagelnieuw parcours in New Okhla Industrial Development Authority, een soort buitenstad van Delhi die hier beter gekend staat onder haar acroniem ‘Noida’, zouden Sebastian Vettel en co. uitmaken wie zich als eerste tot F1-koning van India zou kronen.

Ik volg het ganse F1-gebeuren absoluut niet, maar omdat ik via de ambassade twee vrijkaarten kreeg aangeboden, besloot ik om samen met een kennis – een ware F1-fanaat - af te zakken naar het Buddh-circuit om de race live te zien. Je krijgt immers maar één keer de kans om India’s F1-vuurdoop bij te wonen. Ik had me bovendien laten vertellen dat Buddh blijkbaar het op één na snelste circuit van de ganse reeks is. Benieuwd!


Na eerst 2 uur file getrotseerd te hebben, kwamen we uiteindelijk op onze bestemming aan. Meteen werden we met een shuttle naar de lounge gebracht van waaruit we de race zouden kunnen volgen. Deze lounge bleek zich juist boven de pits te vinden, waar nog vlug aan alle bolides gesleuteld werd vooraleer de opwarming zou beginnen.


Na het debacle van de Commonwealth Games één jaar geleden stond ik vooraf vrij sceptisch (understatement) tegenover de organisatie van dit evenement. De krantenartikels die daags voordien verhaalden over straathonden die tijdens de oefenritten de baan overstaken verbaasden me dan ook absoluut niet.
Echter, meteen na onze aankomst werd duidelijk dat kosten nog moeite gespaard waren om van dit evenement een success story te maken: de infrastructuur zag er zeer OK uit (uiteraard op een aantal details na, maar wie zeurt daarover als het niet zichtbaar is op TV), VIP’s werden in de watten gelegd met spijs en drank, en er was ‘schoon volk’ om de wedstrijd op te luisteren: o.m. Bollywood-acteur Shah Rukh Khan (halfgod in India), Cricket-ster Sachin Tendulkar (andere halfgod), Rowan Atikinson en Richard Branson tekenden present (Lady Gaga kwam ’s avonds nog even optreden voor select publiek, doch toen zat ondergetekende al terug thuis).



Mijn positieve impressie van het ganse gebeuren werd nog versterkt toen ik op het balkon van de lounge stond en de motoren in de renstallen onder ons aansloegen: een horde wilde beesten die op het punt stonden te worden losgelaten uit hun kooien. Echt indrukwekkend, ook voor de leek!


Om 15 uur werd het uiteindelijke startsignaal gegeven, waarna een oorverdovende strijd zou losbarsten tijdens een race van iets meer dan 300 km., verdeeld in 60 rondes.



Vanuit de lounge hadden we een mooi zich op de startbaan. Van daaruit zagen we Sebastian Vettel in pole position vertrekken en anderhalf uur later ook als eerste finishen. Tussenin kwam er een paar honderd keer een F1 wagen voorbijgeflitst aan een slordige 300 km/u (nekpijn van mijn hoofd zo snel van links naar rechts te draaien).




Zoals gezegd, indrukwekkend! Minder onder de indruk was ik van het statement van winnaar Vettel na de race: "I think it is a very impressive country, very different to what we probably know from Europe, but very inspiring. If you keep your eyes and ears open, I think you are able to learn a lot, the way the people handle things here,"
"It is a big country, a lot of people, but sometimes it looks very different, but they get along with it and they are very happy here. They enjoy life and in the end that's what it is all about. If your life comes to an end, it is more the thoughts, the emotions, the friends, the friendships you take with you rather than whatever you have in your bank account. Even (if) the people have so little here, I think in a way they are much richer than a lot of people back in Europe. There is a lot we can learn."


Commentaar: 1. Helaas kunnen we vandaag de dag soms van India leren hoe het niet moet. Doch toegegeven, deze F1-wedstrijd was uitzonderlijk goed georganiseerd; 2. Ik raad Vettel aan om met zijn F1-bak eens door Delhi – of beter nog het echte rurale India – te scheuren om eens te polsen of de gewone man, die nog nooit van een bankrekening gehoord heeft, daar zo gelukkig is...
Gelukkig heeft onze landgenoot en F1-piloot Jérôme d’Ambrosio een iets meer nuchtere kijk op India’s armoede: “sur le chemin de l’aéroport jusqu’au circuit, on s’en rend compte (de armoede) et certaines images sont vraiment très tristes à voir."

Naar de toekomst toe kunnen we alleen maar hopen dat evenementen zoals F1 meer geld aantrekken, dat zou kunnen worden aangewend voor verdere maatschappelijke ontwikkeling. Iets in mij zegt me dat we helaas zover nog niet zijn.

(JA)

India mocht India niet zijn, moesten de nationalistische leuzes de kranten niet sieren. Zo kopte The Pioneer met: 'Great race, great event. Thanks to India'. Bij The Hindustan Times luidde het: 'Vettel is the champ, India the winner'.

Enkele facts:
De winnaar, Vettel, klokte af op 1h 30min en 35,002sec.
Zijn gemiddelde snelheid was 203,51kmph.
Zijn snelste ronde (in het totaal werden er 60 gereden) reed hij in 1m 27,249sec tegen een snelheid van 211,463kmph.
Vettel haalde een topsnelheid van 323,7kmph.

Er deed zoals gezegd ook een Belg mee: Jérôme d'Ambrosio. Hij eindigde knap als zestiende.



(SW)

vrijdag 28 oktober 2011

Fictie wordt werkelijkheid

Een arme Indiër neemt deel aan het programma 'Who wants to Be a Millionaire' en wint de jackpot. Het was de plot van de film 'Slumdog Millionaire' en het is nu het levensverhaal van Sushil Kumar.


De 27-jarige Kumar werkte als bediende bij de overheid en kluste bij als leraar in het stadje Motihari, in de oostelijke staat Bihar. Hij moest rondkomen met ongeveer 85 euro per maand. Een televisietoestel kon hij niet betalen, dus ging hij bij de buren kijken naar het razendpopulaire spelprogramma 'Who wants to Be a Millionaire' (bij ons ooit uitgezonden onder de naam 'Wie wordt multimiljonair'). Omdat hij erg veel vragen kon beantwoorden, spoorden zijn buren hem aan om zich in te schrijven.

En zo geschiedde: Kumar nam voor het eerst in zijn leven het vliegtuig, naar Mumbai, en bevond zich voor het eerst in een grote stad. In de quiz, gepresenteerd door de Indische filmlegende Amitabh Bachchan, kon hij vraag na vraag juist beantwoorden en ging hij uiteindelijk aan de haal met de hoofdprijs: 50 miljoen roepies of zowat 720.000 euro.

Welke de laatste vraag was die Kumar moest beantwoorden, is nog niet bekendgemaakt; het programma wordt pas volgende week uitgezonden. De programmamakers wilden wel al kwijt dat het om een geschiedenisvraag ging.

Kumar zou na de voorlaatste vraag, voor 1 miljoen roepies, overwogen hebben om te stoppen, maar ging na het zien van de laatste vraag toch door: hoewel hij naar eigen zeggen het antwoord niet kende, kon hij wel twee van de vier antwoorden uitsluiten. Aangezien hij nog over de zogenaamde levenslijn beschikte om het aantal mogelijke antwoorden tot twee te beperken, kwam hij uiteindelijk toch bij het juiste antwoord uit.

Zowel de gelukkige winnaar als zijn vrouw barstten in tranen uit toen presentator Bachchan - met de woorden 'je hebt geschiedenis geschreven' - de cheque overhandigde. Kumar weet al wat hij met het geld wil doen: hij gaat een voorbereidende cursus volgen om meer slaagkans te hebben voor een zwaar staatsexamen, zijn vrouw krijgt een nieuw huis, hij zal de schulden van zijn ouders afbetalen en zijn broers een startkapitaal geven voor een eigen zaak. En in Motihari wil hij een bibliotheek laten bouwen voor zijn leerlingen.

De show wordt al sinds 2000 uitgezonden in India. Aanvankelijk bedroeg de jackpot 1 miljoen roepies, een prijs die tweemaal gewonnen werd. Vorig jaar werd de hoofdprijs opgekrikt tot 50 miljoen roepies. Kumar is de eerste die met dat bedrag gaat lopen.

Bron: Nieuwsblad.be - donderdag 27 oktober 2011, 16u41 Bron: ap - Auteur: loa

woensdag 26 oktober 2011

Primeur: mailen

Nu Roos al een beetje kan schrijven, wou ze graag ook eens mailtjes sturen. Dus ziehier, een primeur: Roos voor het eerst in haar leven, al mailende! Wat vliegt de tijd... waar is mijn kleine Roosje gebleven?


Al kan Sam nog maar enkele woordjes schrijven... zij wou natuurlijk niet achterblijven.

Accidentje


Accidentje... Roos botste tegen Sam... Sam won... met Roos naar Max hospital, het beste ziekenhuis van Delhi om de wonde te laten dichtplakken... plakkertje erover... klaar. En nu hopen dat het geen litteken wordt!

Diwali in de kleuterschool

Sam was de afgelopen dagen een beetje moe, en nu weten we hoe dat komt. Ze heeft hard moeten werken op haar dagschool. Voor het Indische Diwali-festival knutselde ze samen met haar collega-kleuters tientallen kunstwerkjes in elkaar. En gisteren was het dan zo ver en werd Diwali op school gevierd. De kinderen gingen in Indische kledij naar school en mochten allerlei lekkers meenemen.

De mama's en papa's werden uitgenodigd om alles te komen aanschouwen. Het was prachtig! Hoedje af voor de meesters en de juffen... en de kids natuurlijk!


Het werd heel erg fijn voor de kinderen. Ze konden mehndi's (henna-tekeningen) laten aanbrengen op hun handen:



en bindi's op hun voorhoofd:


De school was prachtig versierd met tekeningen van diya's (lichtjes) en schitterende rangoli's (de vloerschilderingen):



Zoek die van Sam: tip: Mas



En hier nog Roos en Sam samen op de foto met de Indische juf Salony van Sam. Dankzij haar kon Roos uiteindelijk communiceren met de kindjes uit haar klas. De juf die ook Sam Engels leert spreken.


En nu zijn we in volle verwachting. Want vandaag is het dan eindelijk zo ver... vandaag viert heel India Diwali, het feest van het licht. Straks zullen we gedurende u-ren geknal horen van vuurwerk dat overal wordt afgestoken. En morgenvroeg... hangt er dan zo'n gezellig smog-luchtje omdat de rook die het vuurwerk achterlaat helaas niet weggeraakt... Happy Diwali!

Het blijft speciaal...

Afgelopen weekend ging Roos naar het verjaardagsfeestje van haar vriend Louis. Toen we de woonwijk Vasant Vihar binnenreden, wandelde deze grote vriend gezapig door de straat:


Het blijft toch on-ge-looflijk. Al moet ik zeggen dat ik er in het begin van ons verblijf in India een aangenamer gevoel bij had dan dat tegenwoordig het geval is. Deze olifanten verschijnen enkel in de stad, wanneer ze moeten opdraven op een feestje. Kinderen en volwassenen kunnen dan een ritje maken op de rug van de olifant. Triest toch dat zo'n prachtig, kolossaal dier voor zulke doeleinden in gevangenschap moet leven...

Duurste woning ter wereld staat leeg


Bron: Clint.be 25 okt 2011, 15u34

In de Indiase megastad Mumbai staat het duurste 'optrekje' van de wereld. Het behoort tot Mukesh Ambani, de rijkste man van het land (en negende rijkste op aarde), maar staat leeg omdat zijn familie bang is dat het gebouw hen ongeluk zal brengen.

De toren, genaamd Antilia, kostte meer dan een miljard dollar en is letterlijk en figuurlijk een doorn in het oog van de bevolking van Mumbai. Hij verpest met zijn 27 verdiepingen niet alleen het zicht van de hele stad, maar kostte ook nog eens stukken van mensen, terwijl de inwoners met minder dan twee dollar per dag moeten zien toe te komen.

Het toppunt is dat de familie Ambani zelfs niet in het gebouw woont. Geloof het of niet, maar ze vrezen dat het hen ongeluk zal brengen, omdat het niet gebouwd is volgens de oude Indische architecturale principes van de Vastu Shastra. Zo moet de oostelijke kant van het bouwwerk genoeg zonlicht doorlaten bij zonsopgang en dat is hier niet het geval.

De rijkste familie van India woont nog altijd in een meer bescheiden stulpje in het zuiden van de stad, met 'slechts' veertien verdiepingen. De gigantische toren met drie landplaatsen voor helikopters, zes verdiepingen parking en een aantal drijvende tuinen(!) staat daar dus eigenlijk weinig te doen, behalve dan in de weg te staan. Ondertussen wordt er in de stad ook nog een andere toren opgetrokken, die door de familie Singhania gebouwd wordt en lijkt erg op die van Ambani. (JL)

zondag 23 oktober 2011

Rangoli

Diwali nadert. Het vuurwerk begint te knallen, de mensen shoppen diwali-cadeautjes, het personeel vraagt om zijn Diwali-bonus en de mensen versieren hun huizen met lichtjes en rangoli's. Rangoli's zijn kunstige tekeningen van zand, rijst of verf die mensen voor hun huizen op de grond aanbrengen. Dus gingen ook Roos en Sam aan de slag met borstels en waterverf. Ons pad dat leidt naar de voordeur werd helemaal versierd met prachtige grondschilderingen. Bedankt Roos en Sam!








PS: Benieuwd of die verf nog ooit van het tuinpad zal verdwijnen...

Dastkar Nature Bazaar

Vorige week woensdag ging ik samen met Roos en ons nieuwe buurjongentje Pablo naar een erg mooie mela die één keer per jaar plaats vindt in Delhi: Dastkar Nature Bazaar. Ik kon er rustig shoppen terwijl Pablo en Roos zich op hun manier ook erg amuseerden. Bijvoorbeeld door om het eerst de grote lantaarns aan te tikken.


Soms hingen die erg hoog, wat het moeilijker maakte. Soms hingen ze laag, waarop dan steevast in slang-Frans volgde: 'c'est fastoche quand-même!', wat zo veel betekent als 'het is heel erg gemakkelijk'.

Alles werd door de kids uitgetest. De rieten zetels:


De houten krokodillen:


En de relax-schommel:



Ten slotte genoten we nog even kort van een typisch Rajastaanse poppenshow om dan met de volgende aanschaf weer huiswaarts te keren:

zaterdag 15 oktober 2011

Quote by Sam

'Papa, Namita die spuwt niet en is tòch een Indiër.'

vrijdag 14 oktober 2011

Olympisch leven

We leven een beetje een soort van olympisch leven in die zin dat we normaal gezien elke 4 jaar naar een andere plek toe gaan.

Vanochtend in de wagen stelden Roos en Sam, zoals gewoonlijk, een aantal vragen in de zin van 'Hoe oud ben ik binnen twee jaar, en hoe oud is Roos dan?' of 'In het hoeveelste studiejaar zit ik dan?'.

Nu was mijn antwoord op zo'n vraag 'dat we dan wel in een ander land zullen leven.'
'Waar dan?'
'Dat weet ik niet, waar zouden jullie graag willen wonen dan?'
'Amerika!' riep Roos, 'want daar woont Lynn.'. Lynn is het dochtertje van de vorige consul, zij verhuisde met haar mama naar Washington DC.
'Australië!' riep Sam, 'want daar woont Anouk!' Anouk en haar gezin woonden voordien lange tijd in Delhi, maar zijn sinds dit jaar gehuisvest in Perth in Australië.
'En wat dachten jullie van China?' vroeg ik.
Waarop Sam antwoordde: 'Ooooh neeeeeee, daar eten ze met stokken!'.

En gelijk heeft ze.

dinsdag 11 oktober 2011

Sarojini Nagar Market

Zoals iedereen wellicht weet, is India nog steeds een zogeheten lagelonenland. En zoals iedereen verder ook weet, wordt heel veel van de in de winkelketens verkochte kledij in India gemaakt... 'Made in India'. Benetton, Zara, French Connection, Desigual, DKNY, Scapa Sports, H&M, Duns, Paul Frank, Lief, Didi,... noem maar op!

Uiteraard verloopt niet alles in de fabrieken zoals gepland. Sommige kledingstukken worden afgekeurd voor verkoop in het Westen. Indische mensen kopen die kledij bij de fabrieken op, om ze op Sarojini Market aan Indiërs en de vele expats te verkopen. Als je goed zoekt, kan je er af en toe mooie dingen vinden, en dat voor maar enkele Euros. Schitterend.

Vandaag ging ik samen met Marleen nog eens een keertje op jacht naar leuke koopjes op Sarojini Market. En ja hoor, ik deed enkele goede aankopen. Ik kende de merken zelf niet maar vond de kleding wel leuk. Een jurk voor mij, 2 pyjama's en een jumpsuit voor de kids. Ik zocht de merken nadien op op internet. Het merendeel bleek Amerikaans spul te zijn dat voor 12 keer de prijs die ik betaalde, verkocht wordt op de reguliere markt. Hahaaaa, altijd leuk, zo'n ontdekkingen. Een mens geeft geld uit en heeft achteraf het gevoel geld gewonnen te hebben. Wat kan het leven toch schoon zijn.

Maar de grappigste ontdekking deed Marleen. Ze toverde plots de volgende pyjama tevoorschijn:



K3 op een Indische kledij-rommelmarkt... Geweldig! Ik ken er alvast twee die er zeer gelukkig mee waren!

vrijdag 7 oktober 2011

Dussehra

We krijgen al het gevoel dat onze tijd hier in India begint te korten. Stel u voor, en we hebben nochtans nog een kleine 2 jaar te gaan...

In elk geval was dat de aanleiding waarom we gisteren zeker Dussehra van dichtbij wilden aanschouwen.

Tijdens het hindoeïstische Dussehra wordt de overwinning van het goede over het kwade gevierd. Er worden allerlei toneeltjes opgevoerd. Er doen vele verhalen de ronde maar een bekend verhaal is dat van Rama die de demon Ravana doodt. Een ander verhaal is dat van de godin Durga die, rijdend op een leeuw, de demon doodt met het buffelhoofd. Durga en Rama staan dus centraal tijdens dit feest. De feesten duren tien dagen en op de tiende dag worden de afbeeldingen van het slechte verbrand.

In de stad zie je enorme poppen staan die de mensen zelf maakten. Doorheen de dag wordt er feest gevierd. 's Avonds worden deze poppen verbrand. En daar zijn we dus naar gaan kijken.

We probeerden eerst naar een groot evenement te gaan, maar omdat er zoooo veel Indiërs (en er zijn er veel, geloof me) naartoe gingen, drumden om binnen te gingen, politie-agenten met stokken in de menigte aan het poken waren enz. besloten we dat dit niet echt verantwoord meer zou zijn (zie het filmpje hiernaast). We namen een tuktuk terug richting rustiger oorden en dat was al indrukwekkend en druk genoeg.





Er werden toneeltjes opgevoerd, er werd gedanst, aan pooja gedaan en er werd op een onverantwoorde manier vuurwerk afgestoken, sommige deden het vanuit de hand!


Er werden veeeeel te lange speechen gehouden en ongeveer al de aanwezigen werden persoonlijk genoemd en bedankt. En dan... het hoogtepunt... werden de poppen verbrand. Binnenin waren deze ook gevuld met vuurwerk, ze ontploften dus als het ware, echt indrukwekkend.






Aanvankelijk zaten Sam en Roos er erg angstig bij. Maar naar het einde toe vond Sam het geknal echt geweldig: 'jaaa, jaaaa, nog, nog!' Kinderen...