Hyundai Accent

We hebben een auto! En geloof me, hij is welgekomen. Ik heb er genoeg van om taxi's te nemen... en om elke dag naar de winkel te moeten gaan omdat je maar 2 zakjes kan dragen!

Dus tataaaaaa! Trompetgeschal! Ziehier onze Zuid-Koreaanse bak, een Hyundai Accent van 2005!

Voor zij die het zich afvragen: 

Ja, ze rijden hier langs de linker kant van de weg.

Goed gezien, het stuur staat namelijk rechts.

Neen, we hebben hier geen chauffeur.

Dus ja, ik rijd hier zelf rond.

Neen, heel veilig is dat niet voor de anderen.

Maar we hebben 'een automatique', dat helpt.

En ja, ik zet af en toe mijn ruitenwissers aan als ik moet 'pinken'.

Bahasa (2)

Hier had ik het er al een keer over. Bahasa lijkt soms een beetje fonetisch Engels te zijn, maar dan met een Aziatisch accentje:

 sos

 restoran

butik

No squatting - pleaaazze

Tja, door al die Franse wc's krijgt ne mens nogal ideeën...

Quiz

Sommige merknamen verschillen naargelang het land. Kan jij raden hoe de merknamen van onderstaande producten bij ons luiden?

1

2

 3

Stuur de juiste antwoorden voor 31 december 2013 op een gele briefkaart naar postbus C3-1 van Uthant Residence. Uit al de inzendingen wordt door een onschuldige hand een winnaar getrokken. De hoofdprijs: een gratis verblijf van 14 dagen in unit C3-1 van Uthant Residence, Kuala Lumpur. 

Veel succes!

Decadentie

Tssss... die decadente feestjes toch...

Biertje

Het feit dat we in een moslimland leven, is aan de grootte van de Hoegaarden glazen alvast niet te merken! Burps...

Verhuizen - met of zonder

We zijn ondertussen al een tijdje geleden verhuisd. En ja, zo'n verhuis doen we met een verhuisfirma. In ons geval was dat Allied Pickfords.

Dan heb je er zelf weinig werk aan, zou je denken.

Ok, toegegeven. Als je alles zelf moet doen, is het een pak meer werk. Nu is het op een paar dagen klaar. Vooral het inpakken gaat vlot. Je moet zelf alles vooraf grondig wassen, triëren en sorteren en dan lukt het wel. (Ik ken expats die in hun nieuwe stek een wasmand vol vuile was uitpakten, of zelfs een vuilnisbak vol vuiligheid ontdekten tussen de verhuisde spullen!)

Inpakken dus vooral door een firma. Het uitpakken van de dozen daarentegen doe ik liever zelf. Waarom?

Daarom dus. Omdat de mensen hier vaak geen flauw benul hebben van wat ze waar moeten leggen. Dat bestek in een besteklade moet en dat borden niet in de schuif maar in een kast gezet worden. Of zoals op de foto hierboven... dat je niet gewoon alle kleren in één vakje moet proppen... maar ze best verdeelt over de verschillende schappen van de kleerkast.

Tja...

Whitening

Europeanen hebben vandaag de dag graag een bruin tintje. Het toont dat we lekker in de zon konden liggen. Dat we geld en tegenwoordig vooral tijd hadden om op vakantie te gaan, om zonnigere oorden op te zoeken.

Nu moet ik hieraan toevoegen, dat dat voor de jaren '20 wel even anders is geweest. Mensen met een gebronsde uit, dat waren handenarbeiders en boeren. Mensen die veel tijd buiten moesten besteden voor hun werk. Mensen die meestal van de lagere klasse waren. Na de jaren '20 ontstond het toerisme. Men ging naar het strand als men er geld en tijd voor had. En zo zijn we van een gebruinde huid beginnen te houden.

Dit is voor Aziaten net tegenovergesteld. In India blijken mensen van de lagere kastes zelfs een meer getinte huid te hebben en mede daardoor minder kansen te hebben in hun leven! Brahmanen zouden een lichtere huid hebben.

Hier in KL zie je dames zich beschermen tegen de zon. Waar wij een tasje of paraplu boven ons hoofd zouden houden wanneer we in de regen lopen, doen zij het wanneer ze in de zon lopen... een parasol dus. Om zich tegen de zon te beschermen. Om te vermijden dat hun huid donkerder zou worden.

Gek? Niet gekker dan een gebruinde huid te willen hebben, zeker?

Junior Hash

Een paar weekends geleden, namen we deel aan een wandeling van de KL Junior Hash House Harriers, kortweg, junior hash.

Concreet maakt deze organisatie wandelingen door de bossen, plantages en jungles in en rond Kuala Lumpur. Een goede gelegenheid om deze een beetje te ontdekken. Want als je je weg er niet kent, kan je uiteraard makkelijk verloren lopen.

Op het parcours liggen hier en daar papiersnippers. Je moet deze klein-duimpje-gewijs zoeken en volgen. Het leuke is, dat je hier en daar een beetje verloren kan lopen. Maar dan hoor je plots iemand 'on-on' roepen, wat wil zeggen dat die het pad opnieuw gevonden heeft. En dan loop je gewoon daar weer naartoe. Erg leuk dus, een beetje een spel voor de kinderen om de juiste weg te vinden en te volgen.

De walk was een 4-tal km lang. Gewoonlijk hebben Roos en Sam na 500m wandelen al steken in hun zij, pijn in hun benen of tenen. Maar niets van dattum deze keer. Geweldig toch!

We wandelden door de natuur, de modder, de rivier, klommen op een waterval. Moesten toen het begon te regen soms van heuveltjes naar beneden sliden. Smerige boel, maar big fun!

 Neen, je ziet hier vooral GEEN waterpijp, we staan hier diep in de jungle ;)

Minpuntje zijn de bloedzuigers. Na aankomst was het zaaks elkaar erop te inspecteren. We scoorden er 3: 1 voor Sam, 1 voor Sofie, 1 voor Jochen!

Gelukkig vallen ze er met een beetje muggenspray vanzelf wel af. Al blijft het daarna wel een tijdje doorbloeden. Het smerige beest spuit namelijk een beetje anti-stollingsstof in alvorens het vampier-gewijs je bloed begint te drinken... wat er uiteraard voor zorgt dat je wonde achteraf niet dicht.

Gezien het Halloween was, mochten de kids achteraf 'trick or treat-en'. Ze maakten een gigantische zak snoep buit. Hun dag kon niet meer stuk!