Weeral op reis?!

't Is duidelijk, mijn kinderen leiden (lijden?) een ander leven dan datgene dat ik gekend heb.

Als ik toen ik klein was op vakantie ging met mijn ouders... dan was dat plezant. Ik was echt super-blij! Of het nu een wandelweekend was met vakantiegenoegens, een speelweekend met de oud-leiding van de Chiro of een reis naar Oostenrijk. 't Speelde gene rol. We gingen op vakantie, en op vakantie gaan dat was luxe, dat was plezant. Ik nam op mijn 17de voor het eerst het vliegtuig en ik herinner me dit hoogtepunt uit mijn leven nog zo! Mijn kinderen kunnen de tel niet meer bijhouden.

Mijn kinderen gaan net een tikkeltje vaker op vakantie dan ik als kind. Naar mijn gevoel zijn ze op dat gebied verwend. Maar zij denken daar echt wel anders over!

'Oh nee, gaan we nu weer weg?' 'Ik wil niets gaan bezoeken!' 'Kunnen we nu nooit eens gewoon thuisblijven?' 'Nu heb ik niets aan mijn weekend gehad!' 'Ik wil zelf beslissen wat ik tijdens mijn vrije dagen doe!' of 'Ik wil niet weer een liggende boedha of een stomme tempel gaan bekijken, hoor!' zijn maar enkele van de vele protesten die ik de laatste dagen, naar aanleiding van onze trip dit weekend naar Georgetown, Penang, heb mogen aanhoren.

Gisterenavond moesten we naar de receptie voor de unify-day van Duitsland. Toen we om 22uur terug thuiskwamen, was Sam huilend in haar bed nog steeds wakker. 'Omdat ze echt niet op vakantie wil gaan!'.

Tja...

Maar ik hoorde gisteren dat we niet de enige zijn... Kinderen van vrienden met al oudere tienerkids willen met hun ouders 'niet meer op vakantie gaan als het een bestemming in Azië betreft, want 'wat vinden ze nu eigenlijk zo interessant aan al die rijstvelden???'

Tja...