Dansende Bhutanezen

Zoals ik in het verslag hieronder al zei, maken de boogschutters een vreugdedansje als ze in de roos schieten. Hier kan je mee genieten van hun optreden:

Bhutan (deel 2): Paro

Vanuit Thimphu reden we per auto door het bochtige berglandschap van Bhutan. Voor Sam haar gevoelige maag was dit een beetje teveel van het goede, met alle gevolgen van dien. In elk geval reden we dus richting Paro om aldaar een wandeling te maken naar 'The Tiger's Nest'. In de achtste eeuw zou dit als meditatiegrot gediend hebben, in de 17de eeuw werd er een boedhistisch klooster gebouwd. Het klooster ligt op een klif op 3100 meter hoogte, zo'n 900 meter boven de Paro-vallei. Erg indrukwekkend, tot de verbeelding sprekend en dus zeker het bezoeken waard.

We huurden een paardje, zodat de kinderen elk om de beurt te paard naar boven zouden kunnen gaan.



De wandeling was echter te zwaar voor hen. Onderweg daalde een paard af en dat sloegen we aan, zodat onze beide meiden over een paard konden beschikken. Achteraf gezien maar goed ook, want de wandeling was niet te onderschatten, zeker niet voor onsportievelingen als wij. Al waren wij niet de enige die afzagen. De meeste wandelaars puften en moesten haltes inlassen om weer op adem te komen. Er waren ook volwassenen die zich te paard naar boven lieten voeren.



Aanvankelijk liepen we door de bossen en langs de kant van een bergflank, waardoor we The Tiger's Nest niet konden zien. Ik was dan ook zeer opgewonden toen ik een eerste glimp van het klooster kon opvangen. Via deze foto laat ik jullie even meegenieten. (noot: het is niet dat grotere gebouwtje op de voorgrond, maar wel het kleine gebouw rechts achteraan op de foto, op de rotsen... still a long way to go so!):


En dit was ook meteen onze eerste halte. Volgens onze gids waren we al dik halfweg nu we deze gebedsrol bereikt hadden. Goh, wat viel dat achteraf tegen, zeg! Het zwaarste moest nog komen!!!




Traag maar gestaag naderden we. Aanvankelijk de kinderen nog te paard, maar het moeilijkste stukje moesten ook zij te voet afleggen aangezien dit voor de paarden onmogelijk was. De kleine Sam heeft het niet makkelijk gehad! Maar we kwamen dichter...


en dichter...


en dichter...



en we passeerden een prachtige waterval van zo'n 60 meter hoogte. Het geklater van het water zorgde bij dit decor voor een ongelooflijke sfeer.


En zo bereikten we uiteindelijk ons doel:


Foto's nemen was er verboden. Evenals dit heiligdom betreden in een korte broek. We hadden het nochtans in het dal aan onze gids gevraagd. Volgens hem was dat geen probleem. Helaas. Daar stond ik dan, in mijn sporty short. Gelukkig was er een Aziatische dame die een extra broek in haar rugzak had zitten. Nog gelukkiger paste deze broek. En zo was ik dan toch niet voor niets deze berg opgeklommen. Oef!


Tijdens het afdalen was het voor mij erg moeilijk om te genieten. De veertien dagen die aan deze reis vooraf gingen, had ik enorm afgezien door vreselijke sinusitis. En op deze hoogte begon die me opnieuw parten te spelen. Pfffffff. En niet alleen hierdoor daalden we af op een drafje, ook door het dreigende onweer.


Terug in Paro 'city' (lijkt meer op een dorpje) konden we een traditionele boogschiet-wedstrijd gadeslaan. Echt de moeite. De traditionele bogen maken ze zelf. Ze schieten hun pijlen naar een roos die wel honderd meter verder staat, ik zag ze amper staan. De mannen dragen allemaal hun traditionele klederdracht en als ze raak schieten, doen ze een vreugdedans terwijl ze Bhutaanse liederen zingen. Echt schitterend!


Nadien exploreerden we de stad Paro zelf een beetje.


Typisch huis met typische winkeltjes erin.


Eén van de veeeeeele gebedsrollen. Als je je afvraagt wat die kleine van klei gemaakte piramide-vormige dingen zijn: dat zijn tsa-tsa's. Het zijn kleine stupa's die vooral bij dzongs en chortens worden neergezet. Ze worden met veel devotie en tederheid in niches en op rotsen geplaatst. Ze worden er neergezet door mensen die een verhaal of wensen hebben voor levenden of doden. Het is een typisch gebruik voor de Indische, Bhutaanse en Nepalese regio's in de Himalaya. Het gebruik is honderden jaren oud.


Het klooster Paro-dzong in de Paro-vallei. Een dzong is een fort met binnenplaatsen, tempels en accommodaties voor het lokale bestuur en monniken.


Enkele chortens op een rij.


De vrouw in haar traditionele klederdracht is aan het bidden. Ze loopt kloksgewijs rond de chorten en heeft een paternoster-achtige kralenketting in de hand.


Allerlei kruiden groeien er zo maar, in het wild. :)


Een rustig, lokaal marktje.



Ideetjes voor je eigen huis: schilder eens een penis op je gevel?! Traditioneel schilderde men in Bhutan penissen op de gevels van de huizen om boze geesten te verjagen of buiten te houden. Blijkbaar zou deze traditie echter in de verdrukking geraken doordat moderniteit ook in Bhutan zijn intrede doet. De falluskunst zoals ze genoemd wordt, past minder en minder in de ideeënwereld van de Bhutanen die zich er heden ten dage zelfs voor beginnen te schamen. Op de nieuw gebouwde huizen vind je ze dan ook nauwelijks terug.

Sam en Roos begonnen er echter genoeg van te hebben, al wat zij wilden was 'naar totel gaan'. En dat deden we dan ook. Het hotel was nog 'in opbouw'. De kamers waren echter mooi en de uitzichten nog mooier.


En dan terug per vliegtuig richting het warme Delhi.


Goh, wat was dat weer genieten van die prachtige 'Everest-views'!



Einde van een, alweer, prachtige reis!

Bhutan (deel 1): Thimpu

Jochen moest voor de ambassade een week naar Bhutan, the land of the thunder dragon. Zijn vrouwen lieten de kans om hem aan het einde van de week te vervoegen, niet schieten.

Bhutan is een speciaal, klein landje met naar schatting bijna 700 000 inwoners. Het behoort tot de armste landen ter wereld. In dit koninkrijk van koning Wangchuk mag niet worden gerookt, komt er bijna geen industrie voor, rivieren lijken er nog zuiver en naast het Bruto Nationaal Product wordt ook het Bruto Nationaal Geluk er gemeten. Het lijkt op een sprookjesland waar de tijd is blijven stilstaan, waar bijna iedereen rondloopt in de nationale klederdracht en dat soms meer boeddhistische monniken dan gewone mensen lijkt te tellen. In dit land zijn de mensen super-vriendelijk. Zo vriendelijk dat je zelfs niet durft te reklameren ook al zou dat in sommige situaties je volste recht zijn. Reizen naar Bhutan is echter niet goedkoop, de koning wil op die manier massatoerisme voorkomen.

Bhutan ligt in het oostelijke deel van de Himalaya tussen India en China. We vlogen er naartoe met de nationale luchtvaartmaatschappij Drukair. Een prachtige vlucht, aangezien je langs de Mount Everest vliegt.


Jammer genoeg had ons vliegtuig wel wat vertraging opgelopen, waardoor we pas in de namiddag toekwamen op Paro Airport. Daar wachtte een auto van de Bhutaanse overheid ons op en bracht ons naar het erg gezellige Namgay Heritage hotel waar papa verbleef.



In de vooravond kwamen de sympathieke Belgische Laurence, haar Bhutaanse man Phub en hun dochtertje Julie ons oppikken om een bezoekje te brengen aan de 400-jaar-oude Simthoka dzong. Phub, een uitgetreden monnik, kon er tot in de kleinste details over het interieur vertellen. We hadden geluk want tijdens ons bezoek waren de monniken net aan het bidden. En onze kinderen... die deden graag mee!


Toen we weggingen kregen we van de monniken nog wat vers geplukte passievruchten, njammie!


Als avondmaal nuttigden we een lekkere pizza in Seasons Pizzeria om nadien ons bed op te zoeken.

De volgende ochtend stelden we bij het ontbijt vast dat de stoffen servieten die door de hotelgasten gebruikt waren, gewoon weer netjes werden opgeplooid om ze weer op tafel te zetten voor de volgende gasten... Ahum.

We namen een taxi naar de radio tower om een korte wandeling te maken naar een klein nonnenklooster. Het weer was prachtig alsook de weg ernaartoe. Heerlijk om dennengeur op te snuiven, mooie vlinders te aanschouwen en te genieten van de rust. Iets wat in New Deli, één van de meest vervuilde steden ter wereld, niet meer mogelijk is. Onderweg heb je een prachtig uitzicht over Thimphu met onder andere het paleis van de koning. Alweer hadden we geluk, enkele nonnen waren aan het bidden.









We daalden opnieuw af richting 'stad' en bezochten een lokale groenten- alsook een handicrafts-markt.




Alvorens een hapje te eten, brachten we nog even een kijkje in een school waar studenten handwerk aangeleerd krijgen, the school of traditional arts. Sommige leren er tanka's schilderen, andere leren er hout tot maskers bewerken. Wij kochten er 2 maskers waarvan we er één al konden meebrengen, het andere ligt nog bij Laurence en moet nog tot in Delhi geraken. Hoe... dat weten we echter nog niet precies. De maskers worden opgehangen om boze geesten schrik aan te jagen... wij zijn nu dus alvast veilig!


We aten een kleinigheidje in het meest exclusieve hotel van Thimpu, The Taj Tashi.


Nadien werden we opgepikt door Laurence, Phub en Julie. Zij gaven ons een rondleiding in het paleis van de koning. Jochen was er twee jaar geleden al een keertje geweest, toen hij samen met de ambassadeur diens geloofsbrieven ging overhandigen. Hij mocht er toen een theeceremonie bijwonen. Hij zei dat hij echt onder de indruk moet zijn geweest van het ganse gebeuren toen, want veel kon hij zich van het paleis niet meer herinneren. Binnenkort zal hier een hoogtepunt uit de geschiedenis van Bhutan plaats vinden. De koning gaat namelijk trouwen!









Ook hier zagen we weer monniken in actie, deze keer waren ze een traditionele dans aan het oefenen voor de ene of de andere ceremonie.




Einde deel 1. Ons bezoek aan o.a. Tigers Nest in Paro is voor deel 2. Wordt dus vervolgd!