We hebben de Taj gezien!

Lang geleden, tijd voor een nieuwe update...

De Sint zit weer in Spanje en dus werd het tijd om de kerstboom op te zetten.



In het verleden kochten we steeds 'een echte' en daardoor zaten we nu met een probleem: geen kerstboom! Gelukkig mochten we die van onze buren lenen, die brachten de kerstperiode in België door en hadden hem dit jaar dus niet nodig. In Delhi kan je er wel kopen, maar het zijn zulke schrale toestanden... we zien wel hoe we dat naar volgend jaar toe zullen oplossen.

We bezochten enkele kerstmarkten: de Duitse was naar mijn mening verschrikkelijk. Niks kerst te bespeuren. Die van Sam haar schooltje was echt leuk. De kinderen hebben er van genoten. Ze mochten zelfs elk een mini-kerstboom versieren voor 20 roepies (dat is een kleine 30 Eurocentjes) en die dan ook nog mee naar huis nemen. Ze staan nu te pronken op hun kamers.

Zaterdag 12 december vertrokken we met onze wagen en chauffeur richting Agra. Het is een dikke 200 km rijden. Maar helaas betekent dat in India een trip van minstens 5 uur. De autostrades zijn hier zowat de enige deftige wegen, waardoor iedereen er gebruik van maakt: dromedaris, paard&kar, fietser, voetganger, koe, auto en bus nemen allemaal gezellig de autostrade. Gevolg is dat je niet eens een gemiddelde snelheid van 50km/uur haalt. Tja...



Onderweg stopten we eerst in het stadje Mathura, op de westelijke oever van de Yamuna rivier. Deze stad is een belangrijk hindoeïstisch bedevaartsoord. Haar geschiedenis gaat ver terug, nog ver voor het begin van onze jaartelling. Het was niet gemakkelijk om de juiste plekjes te vinden. Uiteindelijk hebben we een straatjongen mee in de auto genomen en die heeft ons dan de weg gewezen naar een centraal vertrekpunt. Een andere vrijwilliger drong zich op als gids en toonde ons de weg doorheen de stad. We bezochten een tempel, de ghats (een prachtig netwerk van tempels, bomen en treden die naar het water afdalen), een heilige boom waar Krishna zijn kleren in gehangen zou hebben alsook een heilige tuin. Het was een minder toeristische doch mooie plek en het liep er vol aapjes, wat natuurlijk fijn was voor de kids. We kregen onderweg een rode stip (tikka) op ons voorhoofd, moesten noodgedwongen gebruik maken van een Indisch openbaar toilet (voor ieders bestwil vermeld ik geen verdere details hieromtrent) en spotten een slangenbezweerder. 't Was meer dan de moeite waard!



Vervolgens reden we door naar Agra, alwaar de Taj Mahal zich bevindt. De Taj zou voor de volgende ochtend zijn, dus bezochten we die namiddag nog het 16de eeuwse eclectische Agra Fort. Opnieuw werden de kinderen overbevraagd om mee te poseren voor de Indische camera's. Het fort leek een beetje op dat van Delhi. Jammer was dat het mooiste deel gesloten was voor renovatie.



Aangekomen in het hotel kregen Roos en Sam elk een bloemenkrans rond hun nekje gehangen. Na een lange incheckprocedure gingen we naar onze kamer, lieten roomservice aanrukken (pizza en frietjes) en kropen allemaal gezellig, moe en voldaan om 21 uur ons bedje in.

De volgende morgen erg vroeg opgestaan. Het is zaak zo vroeg mogelijk aan de Taj te arriveren en de toeristenmassa te vermijden. Rond 7:30 uur waren we aan de Taj Mahal en... hij is inderdaad indrukwekkend mooi. Het valt werkelijk niet te beschrijven, je moet het gezien hebben. Elk detail is perfect... echt niet te geloven.





>



En toen ging de weg nog langs Fatehpur Sikri. Dit was 14 jaar lang de hoofdstad van het Mogolrijk. De stad werd schijnbaar plots verlaten, vermoedelijk wegens een gebrek aan voldoende aanvoer van vers water. De stilte (als er niet te veel toeristen zijn), de kracht en de grootte van de gebouwen in rode zandsteen maken het geheel erg indrukwekkend. Een leuk weetje is, dat alle gebouwen in Fatehpur Sikri werden gebouwd zonder gebruik te maken van mortel!



Ten slotte bezochten we nog de prachtige Dargah moskee, Jama Masjid. We werden er een tijdje lang echt lastiggevallen door een tienerjongen die erg aandrong om te gidsen. Ook al maakten we hem duidelijk dat we liever alleen wilden zijn (waarop hij dan steevast antwoordde 'this is a holy place, you're never alone here'). We hebben ons voor het eerst echt boos gemaakt. Maar goed, het was waarlijk een prachtige moskee, met ook een mini Taj Mahal in. Vooral de 54 meter hoge hoofdingang is erg indrukwekkend en zou de hoogste in Azië zijn!







Na dit alles keerden we moe maar tevreden en vooral voldaan huiswaarts met onze auto. Het werd nog een lange rit (6 uur gereden over 202 kilometer). Onderweg keken we wel onze ogen uit... hoe primitief velen in dit land toch nog moeten leven. Echt niet te geloven.





En toen werd het aftellen naar de komst van... Moeke en Vakeeeeeee!

Prachtige uitstapjes in Delhi

Vorige week zaterdag brachten we een bezoek aan Humayun's Tomb. Echt de moeite waard. Hier liggen de praalgraven van keizer Humayun, zijn zoon en zijn weduwe. Het mausoleum van rode zandsteen heeft de vorm van een grote onregelmatige achthoek met een hoge tamboer (de cirkelvormige of veelhoekige onderbouw waarop een koepel rust) en licht uivormige marmeren koepels. Het is het eerste voorbeeld van Perzische invloed in de Indiase architectuur en werd gebouwd tussen 1565 en 1572. Zo’n 70 jaar eerder dan de Taj Mahal!







In de namiddag waren we uitgenodigd bij Monique (collega van Jochen) en Mike (Amerikaan) voor onze eerste echte Thanksgiving-party. Het was echt een heel gezellig feest. Thanksgivingday is een nationale feestdag in de Verenigde Staten waarop dank wordt gezegd voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen. In de Verenigde Staten wordt deze dag gevierd op de vierde donderdag in november. De Amerikaanse traditie associeert de feestdag met een feest dat door de Pilgrim Fathers zou zijn gevierd in 1621 toen zij in Plymouth in Massachusetts een nederzetting hadden gesticht. Na de barre tocht met de Mayflower vanuit Europa mislukte de oogst, mede doordat ze als inwijkelingen totaal niet wisten hoe ze op die grond en met die weersomstandigheden de aarde moesten bewerken. Toen er, volgens deze theorie, dankzij de hulp van de lokale bevolking en na een Indian Summer, in november alsnog geoogst kon worden, volgde de eerste viering van Thanksgivingday. Het is een beetje herkenbaar voor ons, in die zin dat we zelf ook ondervinden hoe moeilijk het is om eten te bereiden, maaltijden bij elkaar te sprokkelen in een totaal nieuwe omgeving als India.
Niet alleen was het erg gezellig, ook het eten was fantastisch lekker. De typische dingen waren aanwezig: kalkoen, cranberry's, pumpkin soup and pumpkin pie. Overheerlijk. Je moet het maar klaarspelen, hier in India, om zo'n feestmaaltijd aan een hoop mensen te serveren!

Zondag had Sam een (smoggerige) 'sportdag', al leek het meer op een 'sportshow' van haar school, Little Pearls.



Sam deed mee aan de discipline 'lopen'. Ze moest zo'n 50 meter lopen en in het midden van haar tripje een vlaggetje uit een emmer oppikken. De andere kinderen waren al halfweg toen Sam net uit de startblokken vertrok. Ze waren aangekomen toen Sam op haar dooie gemak haar vlaggetje uit de emmer nam. Ongestoord liep ze toen richting finish. Niet eens doorhebbende dat de rest al op haar stond te wachten.



Ook was er een 'brothers and sisters-race' waaraan Roos deelnam. Ze liep met volle overgave en werd knap derde. Ze mocht een prijs in ontvangst nemen en was natuurlijk heel erg fier!



Opmerkelijk aan de sportdag was, dat er hier in India andere sporten naar voor kwamen dan dat in België zou zijn. Hier deden de kindjes bijvoorbeeld aan yoga, leuk om te zien. Ook was er een klasje dat een demonstratie taekwondo gaf. Er was zelfs een aantal kindjes dat stenen plaatjes met hun handjes doormidden sloeg, echt grappig!

Woensdagnamiddag kwamen de kindjes van de Nederlandse speelgroep nog eens hier spelen. De kinderen amuseerden zich op de trampoline.

Donderdagavond kwamen twee collega's van Jochen met hun partners bij ons eten. Jochen was zeer streng: de mensen moesten een ware feestmaaltijd voorgechoteld krijgen! Het kostte veel (weliswaar aangename) moeite, ik moest er een pak winkels en marktjes voor afschuimen om al de ingrediënten bij elkaar te sprokkelen. Uiteindelijk werd het menu: Aperitiefhapjes: Kippenspiesje met zoetzuur sausje; Soepje van gele paprika met balletje van ricotta, munt en basilicum; Gevulde champignon. Voorgerecht: Soufflé van courgette, tomaat en mozzarella. Hoofdgerecht: Indische schotel, klaargemaakt door Namita: Met rijst en paneer gevulde koolblaadjes, bedekt met een sausje van tomaat en champignonnetjes. Nagerecht: Waaier van desserten: Citroentaart; Brownie; Chocomousse van echte Belgische chocolade.
Het was een fijne avond en alles was gelukt (oef), iedereen voldaan en tevreden!

Vrijdagavond organiseerde de BLBA (Belgian-Luxembourg Business Association) haar maandelijkse bieravond op Olive Beach in Hotel Diplomat. We zijn er even naartoe geweest en hebben er een lekkere Chimay gedronken.

Zaterdag was een drukke dag. In de voormiddag zijn we een bezoek gaan brengen aan de Bangla Sahib Gurdwara, een Sikh-tempel. Vóór we er binnengingen was er iets zeer confronterends: vlak aan de ingang lag er een dode man in het midden van de straat. Iedereen deed voort alsof er niets aan de hand was. De bedelaars bedelden verder, de straatverkopers verkochten hun waren... Het was voor ons echt een schok. Gelukkig hadden de kinderen niets door.

Voor we de tempel binnengingen moesten we onze haren bedekken. Mannen, vrouwen, kinderen... iedereen draagt er een hoofddeksel. Wij kregen een oranje bandana in bruikleen.



De tempel was echt prachtig en van de mooiste en indrukwekkendste dingen die ik hier voorlopig al heb gezien. Vooral de sfeer was zeer inspirerend. Er klonken continu live-gezangen van hun heilige schrift die erg rustgevend waren. Er was een groot 'bassin' met heilig water, waar de mensen zich mee besprenkelden, er in gingen staan, enz. Uiteraard waren onze kinderen daar uitermate in geïnteresseerd en stonden ze er al snel ook met hun voetjes in.



Een centraal thema binnen deze gemeenschap is 'delen'. De kinderen kregen er door meerdere Sikhs spontaan snoepjes overhandigd.





Alvorens de mensen binnen bij de guru gaan, kopen ze eten of bloemenkransen om te delen en te offeren. Ook ik kreeg van een vrouw een bakje eten aangeboden. Ze zei dat ze wou dat ik dat met mijn gezin zou delen, om de gratie van god te krijgen. Ik heb het echter niet aangedurfd om het op te eten... Jochen wou het dan afgeven aan de mannen waar iedereen die eten wou delen zijn bakje gekocht voedsel afgaf, en kreeg ook van die mannen een bakje eten terug. Tja, we geraakten er dus echt niet meer vanaf. Uiteindelijk hebben we het buiten aan een bedelende vrouw met een baby gegeven.
De kinderen waren zeer geïnspireerd door de Sikhs die voor hun guru knielden. Voor we het goed en wel doorhadden, zaten ook zij op hun knieën de grond te kussen. De guru en zijn helpers konden er gelukkig mee lachen en waren zelfs gecharmeerd. De kinderen kregen van hen een bloemenkrans om hun hals gehangen. Echt machtig.





In de namiddag was er het grote-Sinterklaas-spektakel op de residentie van de Nederlandse ambassadeur. De Nederlanders vieren de Sint een dagje eerder dan de Belgen, grappig toch. Het was een waar feest met de kinderen als belangrijkste gasten. Op de dienbladen van de kelners geen toastjes of hapjes, wel door KLM overgevlogen pepernoten, speculaas, chocola en marsepijn. De Sint arriveerde niet op zijn paard, maar wel op een prachtig versierde olifant. Voor de ouders was dat al indrukwekkend, laat staan voor de kleine ukjes.



Eén voor één werden de kindjes bij de Sint geroepen. Hij wist van al de kindjes wel iets te vertellen. Sam overhandigde hem haar tuutjes, ze kreeg er een warm applaus voor in return. 's Nachts daarentegen had ze er dik spijt van en heeft ze echt hartverscheurend gehuild.



Roos zong voor de goedheiligman 'Sinterklaas kapoentje' door de microfoon en werd op haar beurt eveneens bedankt met een hartelijk applaus.



Op het einde kreeg elk kindje een zak snoep en een pak, kon er nog gedronken en gegeten worden (hotdogs, njammie) en waren de kinderen erg voldaan. De Sint vertrok toen huiswaarts op zijn olifant. Wanneer hij de straten van New Delhi opwandelde, keek menig Indiër uiterst verbaasd. Er waren er zelfs die stopten met hun wagen om van het spektakel een foto te nemen.



Het viel me op hoe verschillend wij toch al praten, Belgen en Nederlanders. Toen de Sint aan een Belgisch kindje vroeg of 'ie zoet was geweest', wist dat kind totaal niet wat de Sint bedoelde. Tja...
Ander grappig verschil merk je in het liedje 'Sinterklaas kapoentje': wij vragen de Sint om iets in onze schoen te leggen, van de Nederlanders mag de Sint het gerust in hun schoentje 'gooien'. 's Avonds werd dan nog het schoentje thuis gezet, met een wortel voor... precies: de olifant.

En dan rijd je naar huis en word je opnieuw met de harde Indische realiteit geconfronteerd: kinderarbeid: kinderen die straatwerken uitvoeren.



Mama en papa hadden die avond nog een charity-event van de BLBA op de residentie van de ambassadeur. Er was een optreden van Saskia Rao en haar man, echt prachtig: een combinatie van sitar en cello!

En zondagochtend ontdekten de kinderen dan eindelijk hun cadeautjes van de Sint: een Barbiehuis (van bedenkelijke kwaliteit) en veeeeel lekkers. Njammie! Je merkt echt dat de lekkere Belgische zoetigheden voor hen minder een evidentie zijn, ze genoten dan ook des te meer!

We gingen gisteren op algemeen aanraden van velen naar de kerstmarkt van the German House, maar dat was een dikke tegenvaller. Geen streepje kerstsfeer te bespeuren, echt jammer! Roos deed er uit pure verveling dan maar mee aan een kleurwedstrijd en... ze won alweer de derde prijs!

Afgelopen week riep Roosjes' Engelse juf Salony me in haar klas. Ze zei dat ze die dag op zoek was naar een kindje van Roos haar klas. Ze had op de speelplaats geroepen 'where is Sarah'. Daarop was Roos naar haar gekomen en had gezegd: 'Salony, Sarah is not here today'. De juf was zoooo gelukkig dat Roosje een volzin had gesproken... en mama en papa nog des te meer! Ook van de Franse juf, Magda, kreeg ik de feedback dat Roos het erg goed doet in de klas. Dat is echt wel een opluchting.

Dit weekend hopen we eindelijk naar de Taj Mahal te kunnen gaan. Het hotel is geboekt, maar we wachten nog steeds op onze nummerplaat. Zonder die nummerplaat kunnen we met onze wagen niet naar Agra rijden. Dat wordt dus erg spannend. Duimen maar!

Het leven kabbelt voort.. ook in India

Op Allerheiligen zijn we in Lodi Garden gaan picknicken. Heel gezellig. Knap park trouwens, met 15de eeuwse tombes. Al zouden die tombes dringend gerenoveerd moeten worden.
Het was zondag en veel scouts-groepen speelden in het park. Op een bepaald moment kreeg een bende meisjes ons Sammeke in het oog, en zijn we echt moeten vluchten. Op de duur zag je geen Sammeke meer staan, ze was volledig omsingeld!



Daarna gingen we richting speeltuin in Jor Bagh, een expat- en rijke Indiërswijk. Mama had er een mooie speeltuin gezien en had de kids beloofd dat we er naartoe zouden gaan. Jammer jammer, deze speeltuin blijkt enkel toegankelijk te zijn voor de bewoners van de wijk. Gelukkig lieten ze ons voor één keertje binnen. Roos en Sam vonden het in elk geval geweldig. In België is een speeltuin evident. In India is het dat niet.



Mama besloot daarom het heft in eigen handen te nemen en de tuin om te toveren tot een wannebe-speeltuin. Even later werden een glijbaan, een schommeltuig en een reuze-trampoline geleverd. Joepieeeeee!




Het safety-net van de trampoline is nog niet in orde, constructiefoutjes (tja, incredible India). We wachten daarom op drie nieuwe palen, die zouden eerstdaags moeten arriveren. Vooral mama kijkt er naar uit, aangezien zij nu altijd zelf safety-net moet spelen.



Op Allerzielen ging onze chauffeur van start. Hij valt erg goed mee: is een rustige, respectvolle chauffeur. Al is het wel wennen aan zijn houding in die zin dat hij zeer gedienstig is en er op staat om je portier voor je open te doen.
Onze wagen is al lichtjes gehavend. Tja, incredible India. Op een goeie ochtendspitsdag stonden we voor een rood licht te wachten. Naast ons stond een autobus (of wat daar nog van overschoot) nogal redelijk kort tegen ons. Toen het groen werd, kwam die bus steeds dichter en dichter rijden. En toen 'baf', tegen onze spiegel. Uitwijken was geen optie, gezien iedereen sowieso erg kort tegen elkaar rijdt. Regelmatig zie je hier zelfs auto's rijden met ingeklapte zijspiegels, da's ruimtebesparend...
Voila dus, auto 2 weken oud... krasje op de spiegel... Nelson, de chauffeur, bleef er heel kalm onder (maar goed, het is dan ook zijn wagen niet). Ik zat daar te schreeuwen 'aaaaaaah' in de auto. Maar zo is dat hier. Niemand die het vreemd vindt (buiten ik dan) om tegen iemands wagen te rijden, iedereen rijdt nadien gewoon verder... 'Iets gebeurd?' Ik heb me dan ook voorgenomen om me in die dingen niet meer druk te maken, al is dat niet gemakkelijk voor een perfectiebeest als ik.

Op 7 november moesten we naar een huwelijksfeest van een medewerker op de ambassade. Het feest vond plaats op een farm, aan de rand van Delhi. Jammer genoeg was het een super-smogdag. De eerste keer dat wij er zo één meemaakten hier in Delhi. Jochen had 's ochtends alle ramen open gezet, 'effe verluchten'. Hij stapte naar buiten en naar aanleiding van de geur vroeg hij aan de driver 'wie er hier een vuurtje aan het stoken was'. Die man keek even naar mijn wellicht naïeve echtgenoot en zei toen 'smug, sir'. Jochen terug naar binnen. Raampjes terug dicht. En de 'smug' is er de ganse dag gebleven. Ik vraag me zelfs af hoe de foto's van hun huwelijk zullen zijn, je zag 's avonds echt geen steek meer voor ogen. En toen we 's nachts thuiskwamen proefde ik de uitlaatgassen werkelijk in mijn mond. Ik vond het zeer confronterend te beseffen dat ademen plots niet meer zo gezond blijkt te zijn...

Ondertussen werd ik bestuurslid van de Nederlandse vereniging en heb ik het penningmeesterschap op mij genomen. Benieuwd wat dat zal geven.

Roos werd voor het eerst uitgenodigd om te gaan spelen bij een vriendinnetje van haar klas, Philipine. Ze was echt dolgelukkig.

15 november was het dag van de dynastie en was er een grote drink op de residentie van de ambassadeur. Het was een fijne avond met overvloed aan Belgische bieren: Hoegaerden, Leffe, Stella,...

19 november hielden we zelf onze eerste receptie (lees housewarming) voor de federale collega's op de ambassade. Het was erg gezellig, al is mama blij dat haar vuurdoop achter de rug is.

Normaal gezien zouden we ondertussen al naar de Taj Mahal zijn geweest, maar dat is helaas niet kunnen doorgaan. De trein was volgeboekt en met de wagen gaan was blijkbaar geen optie. We hebben nog geen nummerplaat. In Delhi is dat geen probleem, we rijden gewoon zonder rond. Maar blijkbaar kan je zo de staat Delhi wel niet uit. Jammer, maar we hebben het dus nog tegoed! Het werd nu verzet naar het weekend van de 12de december.

Laatst ging ik Sam afhalen op school. Op een bepaald moment aan een nogal druk kruispunt stond er een mega-olifant voor het rode licht te wachten. Het was echt een irreëel doch geweldig zicht. Voor de Indiërs leek dit zeer normaal te zijn, geen kat van de motorrijders die ernaast stonden, keek op. Ik vond het echt schitterend en vooral jammer dat de kinderen er niet bij waren. Want zó vaak kom je dat hier toch ook weer niet tegen. Aapjes daarentegen des te meer. Ik las op een forum zelfs over apenplagen. Op de aan de rand van Delhi gelegen farmhouses zouden ze er echt last van hebben. Zo schreef een vrouw dat ze op een bepaald ogenblik haar keuken binnenkwam en er een aap rustig iets uit haar ijskast aan het kiezen was. Stel u voor, om je een aap te schrikken.

Vorig weekend kwam de Dalai Lama spreken over het leven in Tibet, hier in Delhi aan een universiteit. Op de ambassade hadden ze er ook een uitnodiging voor ontvangen, dus wij er naartoe. We hadden de trip wat onderschat en kwamen net te laat aan. Toen we de overvolle zaal binnengingen, kondigde hij juist het einde van zijn Engelstalige speech aan. De rest was in het Tibetaans. Geen jota van begrepen, maar goed, het deed wel iets om de man in het echt te zien.



Eergisterenavond waren de kindjes nog een beetje naar een filmpje aan het kijken op de TV. Ze waren heel flink en erg stil. Tot mama en papa plots 'klink klink klink' hoorden en even achter de zetel gingen piepen... Tja, mayonnaise moet maar zo lekker niet zijn. En eum, nog even vermelden, de pot was... op! Puik werk, Sammie!



Dit weekend hebben we een echte thanksgiving-party bij een Amerikaan thuis. We zijn dan ook heel erg benieuwd en kijken er naar uit. Ook heeft Sam sportdag van haar schooltje. Het wordt een heus optreden waar ook de ouders op zijn uitgenodigd. Ze lieten er speciaal joggings voor maken, zodat al de kindjes die dag hetzelfde gekleed zullen gaan. Ik hoop alleen dat Sammeke niet zal wegsmelten, want voor ons lijkt het meer op een ski-pak. Tja, voor de Indische kindjes is dat 'lekker warm' maar voor ons Sammeke is dat 'lekker zweten'. Sam zal deelnemen aan de loopwedstrijd. Benieuwd wat dat gaat geven! Ik vraag me eigenlijk af of je wat Sammeke doet al lopen kan noemen. Ik denk dat wat zij doet nog eerder onder de discipline van het snelwandelen valt, gezien er op geen enkel ogenblik 2 voeten tegelijkertijd van grond komen.

Voor de rest bereiden we ons voor op de komst van Sinterklaas. Die zal hier op 5 december arriveren om dan terug naar België te kunnen overvliegen zodat ie op tijd daar is om er de pakjes uit te delen. Het huis werd al versierd met een prachtige Sint-slinger. Vanavond zullen de brieven worden geschreven. In het huis klinken regelmatig Sint-hits. En dan... wordt het aftellen...

Toevallige getuigen van Guru Purab

Hip Hip Hoera! We hebben een chauffeur aangeworven. Sinds onze nieuwe wagen op de oprit stond, kwamen de sollicitanten spontaan toegestroomd. Na een beetje een selectie te hebben gemaakt op basis van hun CV en na een paar gesprekken, hebben we Nelson David de job gegeven. Toen Jochen bij het ondertekenen van het contract zei dat hij met Diwali de plaatselijk zeer gekende 'Diwali-bonus' (soort dertiende maand) zou krijgen, zei de man: 'No thanks, sir, you can give me a Christmas-bonus, I'm a christian'. Was dat schrikken. We waren even vergeten dat er hier ook gewoon christenen zijn... In elk geval start de man maandag, vanaf dan is het gedaan met de taxi's, ricksjaws en het voortdurende onderhandelen over tarieven en prijzen. Vanaf dan bollen we gewoon rond in onze nieuwe Mahindra Xylo.

Na de monsoon is het muggenmelk-smeren-geblazen. Er heerst hier nu gevaar voor het oplopen van dengue. Ikzelf had er nog nooit van gehoord. Het is een ziekte die verspreid wordt door muggen. Je kan er echt verschrikkelijk ziek van zijn en voor kinderen is het soms zelfs levensbedreigend. Er zou hier nu een ware plaag zijn en we hebben het ook kunnen ondervinden. Een vrouw die we hier leerden kennen was echt heel ernstig ziek: dengue. Ze belandde zelfs in het ziekenhuis voor een bloedtransfusie. Ze was te zeer verzwakt, had veel te weinig witte bloedcellen en bloedplaatjes. Dinsdagavond kregen we telefoon met de vraag welke onze bloedgroep is. Wij konden haar niet helpen, maar gelukkig was er een bekende waarmee de bloedgroep wel matchte. Die man is dan om 3 uur 's nachts bloed gaan geven om de zieke uit de nood te helpen. Het was even schrikken en het brengt je plots in de realiteit. Het deed ons beseffen dat dingen als medische zorg hier echt wel niet zo evident zijn als in België. In elk geval liggen de kindjes nu (hopelijk veilig) onder hun klamboe en smeren we zowel overdag als 's avonds met deet-houdende sprays en crèmes. De zieke is nu weer een beetje beter, ze moet wel nog veel rusten en is ook nog heel erg moe. We wensen haar heel veel beterschap toe!

Woensdagnamiddag kwam de Nederlandse speelgroep bij ons op bezoek. Er werd lekkers op de tafel gezet voor mama's, papa's, nanny's en kids. Er werd gebabbeld en gespeeld. Het was erg gezellig en de kinderen vonden het geweldig om vriendjes bij hen thuis te kunnen ontvangen.





Vrijdagvoormiddag gingen we langs bij Caitlin, Dorian en Arthur. Die had mama aan de schoolpoort leren kennen. Dorian gaat ook naar de Franse school, maar zit een jaartje lager dan Roos in de petite section. Caitlin, de mama, is Amerikaanse en haar man is Fransman. Ze arriveerden ongeveer gelijk met ons in Delhi. Caitlin is echt een fijne down-to-earth madam waar mama een fijne babbel mee had. De kinderen vonden het geweldig om samen met Dorian in diens speelkamer te spelen. Ze wilden niet meer mee naar huis en dat is meestal een goed teken.
Die namiddag spraken we opnieuw af met enkele mama's en kids van de Nederlandse speelgroep. Deze keer in Lodhi Garden, een park in New Delhi. Roos kreeg er van moedige mama Saskia een initiatie cricket. De kinderen konden er ook naar hartelust rondhollen en opnieuw genoten ze. Saskia blijkt trouwens een professionele celliste te zijn. Ze introduceerde de cello in de Indische muziek. We beluisterden enkele van haar stukken op het internet en het lijkt ons echt wel meer dan de moeite te zijn. We gaan dan ook zeker eens een van haar optredens bijwonen!





Vandaag vertrokken we opnieuw richting Old Delhi. Het weer is nu echt fantastisch en ideaal om zulke uitstappen te maken.
Speciaal voor de kinderen namen we een autoricksjaw. In hun ogen is dat trouwens een 'snelle taxi'.
We lieten ons afzetten aan Jama Masjid. Deze keer hadden we het een beetje deftig getimed en konden we ze wél bezoeken. Echt de moeite. We deden onze schoenen uit, mama kreeg een kleed om (ook al had ze een lange broek en een tshirt met mouwtjes aan), we betaalden 200 roepies per fototoestel en konden toen naar binnen gaan. Gelukkig hadden we geen GSM's met fototoestel op, anders moesten we daar ook voor betalen. Voor mensen is de inkom gratis maar voor fototoestellen dus niet.



We beklommen eveneens de 130 trappen van de minaret. Niet evident met 2 kleine kinderen, vertel het dus maar niet verder aan de grootouders, ssssht! Maar je hebt vanuit het topje een prachtig zicht over Old Delhi en we konden dus niet aan de verleiding weerstaan...





Na het bezoek aan de grootste moskee van India doken we de stad in. Old Delhi. Wat we daar zagen valt met geen woorden te beschrijven. Incredible India is hierbij nog een zwaar understatement. Drukte, vuil, overal elektriciteitsdraden, vervallen gebouwen, paard en kar, mannen die tientallen kilo's aan goederen op hun hoofd dragen, stoffige lucht, duizenden kleine shops die werkelijk al-les verkopen tot plastiek kranen in fluokleur toe, overvol-geladen karren worden voortgeduwd tot aan hun bestemming, streetfoodkraampjes allerhande, geitjes op de straat, 'verse kip'(levend te koop), onbekende geuren, mannen die voor een aantal roepies met ijzeren staafjes je oren uitkuisen, barbers, stikkers die nog aan de slag gaan met een antieke Singer naaimachine,'wegers' die zitten te wachten tot er iemand voor een roepie zich op hun weegschaal komt wegen,... we keken onze ogen uit maar genoten ook wel van de vele indrukken.







Met de fietsricksjaw maakten we een toertje en vervolgens lieten we ons afzetten op Chandni Chawk, de Brussel Nieuwstraat van Old Delhi. Alles zat vandaag mee, want zonder dat we het wisten was er een parade naar aanleiding van Guru Purab. Guru Purab wordt gevierd door de Sikhs tijdens de volle maan na Diwali. Het is de geboortedag van goeroe Nanak, de stichter van het Sikhisme. Sam kreeg een bloemenkrans rond haar hals. Er werd snoep allerhande gegooid naar de kinderen (het meest vettige vond ik de groene 'delhi-jelly') en er werd gratis eten uitgedeeld. Papa en mama waren echt onder de indruk, de kinderen vooral gelukkig met al het lekkers.







Op een bepaald ogenblik moesten de kinderen 'pipi doen, mama!'. Tja, daar sta je dan in Old Delhi. Gelukkig bevonden we ons toen net aan een metro. We daalden af en zagen inderdaad een toilet. Klein detail: je moest eerst met je vervoersbewijs langs slagboompjes en langs detectoren passeren alvorens je daarvan gebruik kon maken. We smeekten de politieagenten om ons even te laten passeren. Aanvankelijk zonder succes, maar na wat aandringen (en nadat de kinderen hen eens goed in de ogen keken) was het ok en mochten we binnen zonder ticketje. Mama kreeg de badge van een politieagent en liet dan toch nog het alarm afgaan, maar dat namen we er wel bij.

Morgenvroeg gaat Jochen voetballen en gaan we een bezoekje brengen aan de zondagse tweedehandsboekenmarkt. Nadien beloofden we de kinderen te gaan picknicken in het park om vervolgens een beetje te gaan spelen in een (piepkleine) speeltuin. Het belooft dus een iets rustigere dag te worden.