Toevallige getuigen van Guru Purab

Hip Hip Hoera! We hebben een chauffeur aangeworven. Sinds onze nieuwe wagen op de oprit stond, kwamen de sollicitanten spontaan toegestroomd. Na een beetje een selectie te hebben gemaakt op basis van hun CV en na een paar gesprekken, hebben we Nelson David de job gegeven. Toen Jochen bij het ondertekenen van het contract zei dat hij met Diwali de plaatselijk zeer gekende 'Diwali-bonus' (soort dertiende maand) zou krijgen, zei de man: 'No thanks, sir, you can give me a Christmas-bonus, I'm a christian'. Was dat schrikken. We waren even vergeten dat er hier ook gewoon christenen zijn... In elk geval start de man maandag, vanaf dan is het gedaan met de taxi's, ricksjaws en het voortdurende onderhandelen over tarieven en prijzen. Vanaf dan bollen we gewoon rond in onze nieuwe Mahindra Xylo.

Na de monsoon is het muggenmelk-smeren-geblazen. Er heerst hier nu gevaar voor het oplopen van dengue. Ikzelf had er nog nooit van gehoord. Het is een ziekte die verspreid wordt door muggen. Je kan er echt verschrikkelijk ziek van zijn en voor kinderen is het soms zelfs levensbedreigend. Er zou hier nu een ware plaag zijn en we hebben het ook kunnen ondervinden. Een vrouw die we hier leerden kennen was echt heel ernstig ziek: dengue. Ze belandde zelfs in het ziekenhuis voor een bloedtransfusie. Ze was te zeer verzwakt, had veel te weinig witte bloedcellen en bloedplaatjes. Dinsdagavond kregen we telefoon met de vraag welke onze bloedgroep is. Wij konden haar niet helpen, maar gelukkig was er een bekende waarmee de bloedgroep wel matchte. Die man is dan om 3 uur 's nachts bloed gaan geven om de zieke uit de nood te helpen. Het was even schrikken en het brengt je plots in de realiteit. Het deed ons beseffen dat dingen als medische zorg hier echt wel niet zo evident zijn als in België. In elk geval liggen de kindjes nu (hopelijk veilig) onder hun klamboe en smeren we zowel overdag als 's avonds met deet-houdende sprays en crèmes. De zieke is nu weer een beetje beter, ze moet wel nog veel rusten en is ook nog heel erg moe. We wensen haar heel veel beterschap toe!

Woensdagnamiddag kwam de Nederlandse speelgroep bij ons op bezoek. Er werd lekkers op de tafel gezet voor mama's, papa's, nanny's en kids. Er werd gebabbeld en gespeeld. Het was erg gezellig en de kinderen vonden het geweldig om vriendjes bij hen thuis te kunnen ontvangen.





Vrijdagvoormiddag gingen we langs bij Caitlin, Dorian en Arthur. Die had mama aan de schoolpoort leren kennen. Dorian gaat ook naar de Franse school, maar zit een jaartje lager dan Roos in de petite section. Caitlin, de mama, is Amerikaanse en haar man is Fransman. Ze arriveerden ongeveer gelijk met ons in Delhi. Caitlin is echt een fijne down-to-earth madam waar mama een fijne babbel mee had. De kinderen vonden het geweldig om samen met Dorian in diens speelkamer te spelen. Ze wilden niet meer mee naar huis en dat is meestal een goed teken.
Die namiddag spraken we opnieuw af met enkele mama's en kids van de Nederlandse speelgroep. Deze keer in Lodhi Garden, een park in New Delhi. Roos kreeg er van moedige mama Saskia een initiatie cricket. De kinderen konden er ook naar hartelust rondhollen en opnieuw genoten ze. Saskia blijkt trouwens een professionele celliste te zijn. Ze introduceerde de cello in de Indische muziek. We beluisterden enkele van haar stukken op het internet en het lijkt ons echt wel meer dan de moeite te zijn. We gaan dan ook zeker eens een van haar optredens bijwonen!





Vandaag vertrokken we opnieuw richting Old Delhi. Het weer is nu echt fantastisch en ideaal om zulke uitstappen te maken.
Speciaal voor de kinderen namen we een autoricksjaw. In hun ogen is dat trouwens een 'snelle taxi'.
We lieten ons afzetten aan Jama Masjid. Deze keer hadden we het een beetje deftig getimed en konden we ze wél bezoeken. Echt de moeite. We deden onze schoenen uit, mama kreeg een kleed om (ook al had ze een lange broek en een tshirt met mouwtjes aan), we betaalden 200 roepies per fototoestel en konden toen naar binnen gaan. Gelukkig hadden we geen GSM's met fototoestel op, anders moesten we daar ook voor betalen. Voor mensen is de inkom gratis maar voor fototoestellen dus niet.



We beklommen eveneens de 130 trappen van de minaret. Niet evident met 2 kleine kinderen, vertel het dus maar niet verder aan de grootouders, ssssht! Maar je hebt vanuit het topje een prachtig zicht over Old Delhi en we konden dus niet aan de verleiding weerstaan...





Na het bezoek aan de grootste moskee van India doken we de stad in. Old Delhi. Wat we daar zagen valt met geen woorden te beschrijven. Incredible India is hierbij nog een zwaar understatement. Drukte, vuil, overal elektriciteitsdraden, vervallen gebouwen, paard en kar, mannen die tientallen kilo's aan goederen op hun hoofd dragen, stoffige lucht, duizenden kleine shops die werkelijk al-les verkopen tot plastiek kranen in fluokleur toe, overvol-geladen karren worden voortgeduwd tot aan hun bestemming, streetfoodkraampjes allerhande, geitjes op de straat, 'verse kip'(levend te koop), onbekende geuren, mannen die voor een aantal roepies met ijzeren staafjes je oren uitkuisen, barbers, stikkers die nog aan de slag gaan met een antieke Singer naaimachine,'wegers' die zitten te wachten tot er iemand voor een roepie zich op hun weegschaal komt wegen,... we keken onze ogen uit maar genoten ook wel van de vele indrukken.







Met de fietsricksjaw maakten we een toertje en vervolgens lieten we ons afzetten op Chandni Chawk, de Brussel Nieuwstraat van Old Delhi. Alles zat vandaag mee, want zonder dat we het wisten was er een parade naar aanleiding van Guru Purab. Guru Purab wordt gevierd door de Sikhs tijdens de volle maan na Diwali. Het is de geboortedag van goeroe Nanak, de stichter van het Sikhisme. Sam kreeg een bloemenkrans rond haar hals. Er werd snoep allerhande gegooid naar de kinderen (het meest vettige vond ik de groene 'delhi-jelly') en er werd gratis eten uitgedeeld. Papa en mama waren echt onder de indruk, de kinderen vooral gelukkig met al het lekkers.







Op een bepaald ogenblik moesten de kinderen 'pipi doen, mama!'. Tja, daar sta je dan in Old Delhi. Gelukkig bevonden we ons toen net aan een metro. We daalden af en zagen inderdaad een toilet. Klein detail: je moest eerst met je vervoersbewijs langs slagboompjes en langs detectoren passeren alvorens je daarvan gebruik kon maken. We smeekten de politieagenten om ons even te laten passeren. Aanvankelijk zonder succes, maar na wat aandringen (en nadat de kinderen hen eens goed in de ogen keken) was het ok en mochten we binnen zonder ticketje. Mama kreeg de badge van een politieagent en liet dan toch nog het alarm afgaan, maar dat namen we er wel bij.

Morgenvroeg gaat Jochen voetballen en gaan we een bezoekje brengen aan de zondagse tweedehandsboekenmarkt. Nadien beloofden we de kinderen te gaan picknicken in het park om vervolgens een beetje te gaan spelen in een (piepkleine) speeltuin. Het belooft dus een iets rustigere dag te worden.

Laatste nieuwtjes

Mama en papa zijn ondertussen 2 jaar getrouwd. Mama en de kids bakten een chocoladetaart en plantten er kaarsjes op. De kinderen vonden het geweldig om papa te verrassen bij zijn thuiskomst 's avonds!



Diwali hebben we niet echt gezien. Gehoord des te meer. Niet te doen hoe het hier u-ren geknald heeft. Het leek wel oorlog. De ganse nacht door werd er vuurwerk afgeschoten. Jochen was met Sammeke in de tuin een kijkje gaan nemen. De volgende ochtend zagen onze witte lakens zwart van het roet dat in zijn haren terecht was gekomen. Stel u voor!
Zelf zijn we niet naar Old Delhi gegaan. Het zou naar horen zeggen niet ongevaarlijk zijn, zeker met kleine kinderen. Dus toch maar het zekere voor het onzekere genomen en gewoon gezellig thuis gebleven.

Onze gordijnen werden gebracht en opgehangen. Je zou verwachten dat men langskomt met een kleine van, met alle gordijnen en de nodige spullen om die op te hangen, maar nee. 2 mannen kwamen op een simpele scooter aangereden met kilo's en meters witte gordijnen onder de arm, verpakt in plastic. Voor de rest hadden ze niks bij zich: geen ladder, geen gerief, nada. Ze hadden blijkbaar ook super-vuile handen, want nadat ze de gordijnen hadden opgehangen, stonden er op onze muren, gordijnen en plafonds overal zwarte vingerafdrukken. Zucht.

Het gordijn van onze slaapkamer was niet overal volledig verduisterend. De gordijnen van de living waren 5 cm te kort. Zucht.

Toen er een week later 2 andere mannen op een scooter aankwamen om ze terug mee te nemen om bij te werken, hebben we dat voor de gordijnen van de living toch maar zo gelaten, uit schrik om onze witte gordijnen zwart terug te krijgen (en een droogkuis heb je hier wel, maar blijkbaar werken die hier met een soort petroleum en krijg je je spullen achteraf niet altijd heelhuids terug... hebben we ons toch laten wijsmaken...).

Maar eind goed - alles redelijk goed dus.

Ondertussen hebben we onze wagen. Al is ook dat weer een heel gedoe geweest. Dit vooral doordat we hier geen bankrekening hebben en we via kredietkaart moesten betalen. Het duurde even voor onze betaallimiet voldoende hoog kon gebracht worden. Meestal betalen ze hier via cheque of gewoon cash. De mensen komen dan de garage binnen met een gigantische stapel geldbiljetten. Net zoals in de stripalbums. Dat gaat dan door een telmachine en zo 'flap flap flap' wordt de hele hoop nageteld. Maar zo veel cash bij elkaar krijgen, zou gezien we hier dus geen bankrekening hebben, een eeuwigheid duren (zo'n 50 dagen naar de bankautomaat lopen) en was dus geen optie.

Toen Jochen de auto ging afhalen, kreeg hij van de verkoper ook uitleg over alles. Dit is in India de gewoonte, aangezien men hier zelf de handleidingen niet leest wanneer men iets koopt. In elk geval zei de verkoper hoe je de pinkers moet gebruiken, hoe je de lichten aandoet, hoe je sproeivloeistof kan gebruiken, hoe de airco werkt enz. Op een gegeven moment zei hij: "This is for your sunglasses." en hij opende een compartimentje in het dak. En het klepje ging mooi open en er sprong een veer uit 'ploing'. Klepje kapot. Nog geen seconde met de wagen gereden. Incredible India! Nadat hijzelf, een compagnon en vervolgens de mechanieker er niet in slaagden om het veertje dat 'ploing' deed terug op zijn plaats te zetten, werd maar meteen gekozen voor drastische maatregelen: bovencompartiment losgeschroefd en kwamen ze met een nieuw onderdeel van een andere stockwagen aandraven. Voila, nieuw ding erin gezet, alles weer tiptop na zo'n 20 minuten.

De verkoper gaf nadien uitleg over de achterkant van de wagen. Onze wagen is namelijk een 8-seater en dus dien je te weten hoe je de achterbanken dient weg te klappen. Hij toonde Jochen ook waar de gevarendriehoek zit. Hij opende daarvoor een plastieken deurtje aan de linkerzijkant van de wagen. Toen hij het wou sluiten deed het ding het echter niet meer. Eerst wat gemorreld aan het plastieken slotje, Na 10 seconden zei de man 'Mmm', 'zette de deur tegen' en voila, ook opgelost. Tot dan toe dus nog geen seconde met de wagen gereden. Incredible India! Jochen stond er bij, keek ernaar, en moest zich inhouden om geen lachbui te krijgen. De situatie was op de duur hilarisch.

Gelukkig hebben we geen full option maar een basic car gekozen. Die opties zouden toch binnen de kortste keren aan diggelen liggen. Maar goed, daar maken we ons voorlopig niet meer al te druk in. Je moet nu eenmaal onthecht geraken aan materiële dingen, ook al zijn ze gloednieuw, anders krijg je een zenuwinzinking.

We sloten ons aan bij een Nederlandstalige kinderspeelgroep en de Nederlandstalige vereniging.

Het eerste is een groepje mama's dat om de beurt een speelnamiddag thuis organiseert. Er worden dan lekkere dingen op tafel gezet voor de mama's en de kids. Al het speelgoed wordt bovengehaald en de kinderen (van 0 tot 5) kunnen dan gezellig samen spelen. Voor Roos was het super om nog eens Nederlands te kunnen praten met andere kinderen... om de andere kinderen te kunnen verstaan terwijl ze met hen speelt. Roos en Sam genoten ervan en mama vond het ook geweldig om wat te kunnen tetteren met echt fijne Nederlandse dames. Vanaf nu gaan we daar dus elke woensdagnamiddag naartoe.

De Nederlandse vereniging (de naam spreekt voor zich) organiseert allerlei activiteiten voor Nederlandstaligen.





Gisteren was er de jaarlijkse sportdag. Dit ging door aan de Nederlandse ambassade. Er zijn daar een zwembad en een tennisveld. De kinderen en mama hebben er (in het voor mama al veel te koude) zwembad wat geploeterd. Papa nam deel aan de ping-pong- (single), badminton- (dubbel) en tenniswedstrijd (dubbel).



Met succes, want hij heeft 2 zilveren plaatsen behaald! Alleen in het badminton liet hij het een beetje afweten. Papa toch!

's Avonds was er Lays-chips à volonté (Lays was sponsor) en een heerlijk buffet met frietjes en runds(!)burgertjes. Het was dus een meer dan geslaagde dag!

De Nederlandse vereniging organiseert ook het jaarlijkse sinterklaasfeest. Naar het schijnt zou dat echt indrukwekkend zijn. De sint komt hier (zoals blijkbaar ook in Nederland) op 5 december aangewandeld, niet op zijn schimmel maar wel op een olifant. We zijn alvast erg benieuwd wat dat zal worden!

Mama is deze week met Sam weer op 'schooltjesjacht' gegaan. Met resultaat. Vóór we naar 'Little pearls' (vergeef me de naam) reden zei Sammeke nog: 'Jam wil ni na jool'. Nadat we er een rondleiding hadden gekregen zei ze dat mama mocht vertrekken en dat 'Jammeke op jool zou blijven'.
Ze beschikken er over een geweldige infrastructuur (speeltuinen, ploeterbad, zandbak, poppenhuis, computerklas, ballenbad, dansruimte, fitnessruimte,...) en communiceren ook erg vlot. Kortom, we voelden ons er echt wel goed bij. Vanaf 1 november zal ze daar starten en dus dagelijks van 9 tot 13 uur naar school gaan.
De voertaal is er Engels. De juffen zijn allemaal Indische dames in een sari gehuld. Heel veel kindjes zijn Indisch en spreken ook Hindi onder elkaar. Sam zal er dus vooral Engels, maar toch ook wat woordjes Hindi kunnen leren. Geweldig toch.

Roos heeft nu een weekje verlof. Er zal hier bij gevolg weer heel wat geknutseld en gekokkereld worden de komende dagen.





Het komt voor haar echt welgelegen. Ze was de laatste dagen erg moe en had vorige week woensdag dan ook een crisismoment gehad op school. Aangrijpend.

Verder zijn we nu op zoek naar een chauffeur, zodat we met onze wagen ook echt kunnen rondrijden (handig).
Het weer is hier voor het ogenblik zeer aangenaam. Overdag een lekker zomers temperatuurtje en 's avonds een beetje frisser. Echt fijn om in de tuin te zitten. De kinderen kunnen nu ook ten volle genieten van hun ploeterbadje.



In België werd dit weekend de klok een uurtje teruggedraaid. In India gebeurt dat niet. Vanaf nu zitten wij dus 4,5 uur voor op België.

Heel veel groetjes en tot de volgende keer!

We hebben een auto!

Vandaag maakten we onze definitieve autokeuze. Het werd de Mahindra Scorpio noch de Toyota Innova (waartussen we aanvankelijk twijfelden). Jochen ging gisteren naar de garage om de Mahindra Scorpio te kopen, maar zag er in de showroom een Mahindra Xylo staan. Ons totaal onbekend, maar eigenlijk net wat we nodig hadden. Vandaag dus alsnog een testritje gemaakt et voila, verkocht!

De wagen is oer-Indisch. Hij telt 8 zitplaatsen, genoeg dus om bezoekers er mee op uit te kunnen nemen. Zaterdag gaan we betalen en dat gaat hier zoals een pakje kauwgom kopen: je neemt hem dan gewoon meteen ook mee!

Het enige dat we nu nog moeten zoeken is een chauffeur (klein detail). De wagen zal hier wellicht dus nog even op de oprit blijven staan. Al heeft Jochen zich al in het verkeer gewaagd om enkele testritten te maken. Het leek wel even wennen te zijn, zo een stuur aan de rechterkant en rijden aan de linkerkant van de weg... Af en toe wel grappig, als hij bijvoorbeeld de ruitenwisser liet gaan ipv te pinken.

Vandaag werd ook onze Liebherr-koelkast hersteld. Het kostte ons uiteindelijk 4X de aanvankelijke offerte. Maar goed, we zijn zeeeer tevreden dat hij alsnog gemaakt kon worden. En dat zélfs door een Liebherr expert!

Morgen komen ze de gordijnen ophangen. En zo geraken we stilaan helemaal geïnstalleerd. Fijn fijn!

Dit weekend vieren de Hindoes groot feest, te vergelijken met het kerstfeest bij de Christenen: Diwali is een soort van 'lichtjesfeest'. Het woord Diwali zou komen vanuit het Sanskriet en afgeleid zijn van diipa'valii: een rij lichtjes. Er worden die avond dan ook overal kleine lampjes, diya's, aangestoken. Deze lampjes zijn gemaakt van klei met daarin geklaarde boter of olie die als brandstof dient. De Diya's worden in elke ruimte van de woning neergezet. Symbolisch staat het voor de overwinning van het licht over de duisternis. Van het goede over het kwade. Het vieren gaat gepaard met het geven van geschenken, het eten van lekkere dingen en vooral: het afsteken van vuurwerk! Niet te doen hoe veel vuurwerk er hier de laatste dagen al de lucht werd ingeknald!

Tijdens Diwali wordt de Hindoe-godin Lakshmi (godin van het licht, de schoonheid, rijkdom en voorspoed) vereerd. Via het aansteken van de Diya's wil men de godin uitnodigen om het huis te bezoeken en de bewoners ervan te zegenen.Hopelijk gaan we zelf ook een beetje van het feest kunnen zien, we zijn toch wel benieuwd eigenlijk! In elk geval wensen we iedereen een 'Happy Diwali' toe!

Uitstap naar Old Delhi

Vrijdag 2 oktober: Gandhi Jayanti: Geboortedag van Mahatma Gandhi en nationale feestdag

Onze eerste trip ging naar Old Delhi. Meer bepaald naar Jama Masjid (de grootste moskee van India, staat op een heuvel en heeft twee ranke minaretten die drie marmeren koepels flankeren) en het Rode Ford Lal Qila (dankt zijn naam aan de rode zandsteen. Shah Jahan gaf in 1639 opdracht tot de bouw van het fort, die negen jaar duurde.)

Het was een hele onderneming, vooral door de warmte. Gewapend met voldoende drinken, zonnecrème met hoge factor, hoedjes en zonnebrillen vertrokken we met de taxi naar Old Delhi. Eens gearriveerd, werden we onmiddellijk aangestaard door de politie, een voorbode. Vanaf dan waren wij de plaatselijke attractie. In het begin grappig, maar na een tijd, mede door de hitte, ook wel vermoeiend. We wisten eventjes hoe het moet voelen om Madonna te zijn! En het was dan nog een feestdag, een rustige dag dus...



Eerste halte: de moskee. Zag er echt prachtig uit, maar doordat het vrijdaggebed net startte konden we hem niet bezoeken. Indrukwekkend voor de kinderen waren de gezangen die met een zeer hoog aantal decibels uit de luidsprekers galmden: 'Waarom doet die meneer zo?'. We werden ook achtervolgd door een koppel jongetjes die maar al te graag door ons gefotografeerd werden. Echt grappig.



Daarna met de fietsricksjaw naar het Rode Fort. Eentje voor mama en Roos, eentje voor papa en Sam.



Daar aangekomen zagen we een mega-lange-rij wachtenden staan om een ticketje te kopen. Aan het loket voor de buitenlanders stond echter geen kat (wij leken dan ook de enige buitenlanders te zijn). Ze hanteren hier verschillende tarieven voor Indiërs en voor westerlingen.

En dan wel aanschuiven om het Rode Fort binnen te gaan. Het Rode Fort is prachtig, groot, met parkjes waarin je rustig kan wandelen. Al was het eigenlijk toch nog een beetje te warm. Ook hier werden we weer door iedereen aangestaard en gefotografeerd. Het toppunt werd bereikt toen ik een foto nam van papa met zijn twee dochters: Roos op zijn rug en Sam op zijn arm. Plots pakte een man Sam gewoon af om met haar te kunnen poseren terwijl zijn vrouw een foto van hem nam! Dat was onaangenaam en echt wel even schrikken. Het is duidelijk: de kleine blonde prinses mogen we echt geen seconde uit het oog verliezen!



Na een 4-tal uurtjes Old Delhi waren we, enerzijds door de drukte, anderzijds door de hitte, totaal uitgeput en namen we de taxi terug naar ons veilige stekje op de compound. We hebben meteen een douche of bad genomen om het zweet en het stof van ons af te spoelen. 's Avonds hebben we nog een heerlijke pizza gegeten en zijn dan moe maar voldaan ons bedje in gekropen.

Eindelijk een update

And the winner is... India!

Na heel wat geregel in België (aankopen die nog moesten gebeuren, abonnementen opzeggen, nieuwe verzekeringen afsluiten, huis afwerken, huis verhuren, Roos inschrijven in een school in Delhi, inentingen halen, loopbaanonderbreking nemen,...) kwam de firma Gosselin op 27 juli al onze spullen verpakken en inladen in onze container.



Op 22 augustus 2009 vond nog een afscheidsfeest plaats. Daar hadden we de gelegenheid om iedereen persoonlijk nog een keer 'dag' te zeggen.



Aangekomen in het warme en vochtige New Delhi verbleven we 3 weken in het super-de-luxe-hotel The Claridges. Wat een verwennerij. Al is het met 2 kinderen niet altijd evident. Wel konden we genieten van ongelofelijke gedienstigheid, lekker eten, elke dag verse lakens, badmeesters die je bal voor je in het water rollen, roomservice,... Toen de kinderen er de nacht van onze aankomst arriveerden, elk met hun valies en hun 'Roos goes India' 'Sam goes India' t-shirt, kregen ze meteen alle aandacht. En dat veranderde geen seconde! Vooral Sam was er de kleine, blonde prinses die iedereen wel eens wou aanraken... Schattig maar op de duur niet altijd evident.



Jochen begon 31 augustus meteen al te werken. Roosje ging 2 september al meteen van start in de Ecole Française de Delhi. Ze had het de eerste dagen best moeilijk. 's Morgens rolden er tranen... het was soms hartverscheurend. Vooral toen ook haar franse juf Magda zei dat ze met Roos te doen had, werd het voor mama wat te veel. Maar nu is dat allemaal al lang vergeten. Roos leert elke dag nieuwe woordjes en zinnetjes en komt die dan heel trots thuis afratelen. Geweldig. We zijn nu al stiekem jaloers op haar...

Om even wat meer info te geven. Roos krijgt de helft van de lessen in het Engels. De andere helft in het Frans. Ze leert nu dus naast het Nederlands nog eens 2 talen. De aanpak op school is wel ok. Voor elke taal een andere juf (Magda voor Frans, Salony voor Engels) en ook een ander klaslokaal. Zo snappen de kinderen goed welke taal ze die dag onderwezen zullen krijgen. Wel is het zo dat Roos het enige kindje is dat geen van beide talen al spreekt. 90% is al Franstalig, de rest is Engelstalig.
Het schooljaar is gelijklopend met dat van België. Al stopt het hier 2 weekjes eerder: 18 juni start het groot verlof. Gelukkig, want dan zou de hitte ook ondraaglijk zijn. In elk geval zullen we dan voor het eerst terugkeren naar La Belgique!
Op woensdag én op vrijdag heeft Roos slechts een halve dag school. Dat zijn altijd dagen voor haar waar ze naar kan aftellen: 'nog 1 hele dag school en dan is het alweer maar een half dagje school'...
De school begint om 8:20 uur en stopt om 15:35 uur (12:20 op de halve dagen). Je hebt dan 20 minuutjes de tijd om je kindje af te halen. Geen voor- of naschoolse opvang. En alle kinderen worden door hun chauffeur met de auto opgepikt. Je kan je al voorstellen hoe hectisch het daar dus voor de schoolpoort aan toe gaat. Er staan zelfs Franse gendarmen om alles mee te sturen. Ook een hele hoop politieagenten en security-mensen. In de straat staan de auto's dan 3-dubbel geparkeerd. Je kan maar best exact timen wanneer je er met de wagen toekomt, want de poort gaat pas open als de school ook effectief gedaan is. En er staan wachten in temperaturen van tegen de 40 graden, uitlaatgassen en stofwolken opsnuivend, is geen pretje. Bon, het is me een belevenis! Elke dag opnieuw.



Na een weekje kreeg Jochen plots te horen dat hij mee mocht (moest) op buitenlandse trip naar Bhutan. Hij zou 13 september al vertrekken. Super, maar wel een slechte timing. We hebben dan wat druk gezet achter de verhuisfirma Clintus en 11 september werd de container uitgeladen in ons huis. Het is een bungalow, gelegen op de compound van de Belgische ambassade. Toen we vrijdag de 11de september aan ons huis toekwamen, stond de container al op ons te wachten. Deze was 's nachts al gearriveerd gezien er overdag in Delhi geen vrachtwagens mogen rijden. Het verkeer is er nu al te druk.
We hadden echt wel geen geluk met het weer, het was net een monsoon-dag! Het goot van 's morgens tot 's avonds.



Het uitladen van de container verliep vlot. Kasten en bedden hebben we wel zelf ineengezet. Toen ze met stukken van het bed en de kast een constructie wilden maken, dachten we dat het misschien toch beter was om het zelf te doen. Al gaf dat natuurlijk wel extra werk. Er was ook even paniek toen we geen enkele vijs meer konden vinden... maar gelukkig vonden we die de volgende ochtend terug. De verhuizers hadden ze in de keuken gezet en dat was nu net een plaats waar we niet gezocht hadden. De verhuizers werkten heel secuur en respectvol. Ze deden bijvoorbeeld hun schoenen uit om binnen te komen, wat wel aangewezen was gezien het slechte weer. Het zou hier anders al meteen een modderpoel zijn geweest.
Alles blijkt redelijk te zijn toegekomen. Al heb ik al de kostuums van Jochen wel moeten 'pressen' (ze leken wel origami-werkjes te zijn) en heeft onze Liebherr-koelkast het jammerlijk niet overleefd. Die zal hersteld moeten worden, maar dat is hier niet zo evident (Liebherr is niet meteen een veel gekozen merk ik India). En het zou snel moeten gebeuren, want zonder koelkast ben je hier niets. Gelukkig stond er in het huis nog een kleine frigo, die helpt ons nu uit de nood.
Roos en Sam herontdekten al hun speelgoed en waren door het dolle heen: 'Oooooh, de popjes' en 'Oooooh, de blokken' en 'Ooooh, mijn tandenborstel'.



13 september vertrok Jochen dan voor een midweek naar Bhutan. Hij had er een geweldige tijd. Moet prachtig zijn geweest. Het is een land in de bergen, een land van tradities & praalstoeten en dat maakt alles zeer indrukwekkend. Hij ontmoette er de koning en ontving van hem een cadeau: een mooi tapijt met 2 draken erop, traditioneel handgeknoopt. Het is nu het pronkstuk van onze slaapkamer.



Ondertussen beginnen we echt goed geïnstalleerd te geraken. In onze keuken werd een mini-waterzuiverinstallatie aangebracht. We kochten een kookfornuis en een tv, stabilisatoren om stroomstoten op te vangen, adaptors om onze toestellen hier in de stopcontacten te kunnen pluggen, een waterbidonmachine,... Nu is het nog wachten op gordijnen, we moeten nog een wagen en chauffeur zoeken en we hopen dat onze koelkast snel hersteld zal zijn.
Ons huis telt een keuken met bergplaats, een living, een eetplaats, een bureau, 3 slaapkamers met elk een badkamer, een speelplaats en een washok. Centraal ligt een patio en daarrond zijn alle kamers gelijkvloers gesitueerd. Het is er aangenaam en rustig wonen (het geluid van de airco's niet in beschouwing genomen). Rond het huis is een ommuurde tuin. Buiten is er dag en nacht bewaking.



Namita, de huishoudster, ging 15 september aan de slag. Ze poetst elke dag het ganse huis. De lucht is hier zo vuil, dat dat echt wel nodig is. Ook al wordt het huis dagelijks met nat gepoetst, dan nog zien je voeten elke avond zwart. Tevens doet ze andere huishoudelijke taken zoals strijken, koken, bedden opmaken,...
We hebben enkele 'huisdiertjes': gecko's. Die komen zo af en toe eens piepen... de kinderen zijn er in elk geval dol op 'want die eten aaaaaal de mugjes op, he mama?!'



We zijn hier door al de collega's van Jochen werkelijk super-goed onthaald. We konden echt genieten van een warme welkom. Zeer fijn.

Zodra het wat koeler wordt, gaan we er eens op uit trekken want dat hebben we tot nu toe nog niet kunnen doen. Het is hier nog steeds richting 40°C en dat is voor de kinderen (en voor mama en papa) echt wel veel te warm. Onze eerste trip zal richting Old Delhi gaan, de echte culture shock tegemoet! Al deden we wel een klein uitje naar een French Farm. Een boerderij, de eigenaar heeft een zwembad en organiseert er BBQ's. De kinderen vonden het in elk geval super.



Mama brengt haar dagen door samen met de kleine Sam. Ze genieten er met volle teugen van. Gezellig spelen, knutselen, eten,... En tussendoor nog wat huishoudelijke dingen doen, paperassen regelen,...

Eten klaarmaken is telkens weer een opgave. We hebben nog geen toegang tot de Amerikaanse shop (pas binnen een maand) en daardoor moet ik echt 'op jacht' naar eten. En dat met een Sammeke van 15 kilogram op de arm en bij een 35°C. Sam durft hier zelf niet rond te lopen owv de vele straathonden. Ook is het wat oppassen omdat er altijd wel riooldeksels verplaatst kunnen zijn en je er zo kan intuimelen...

Brood bak ik elke dag zelf, ik zou anders niet weten wat ik Roos zou moeten meegeven in haar lunchbox. Gisteren heeft Namita voor het eerst gekookt en het was echt wel lekker. Ze had rijst en dal klaargemaakt. De kinderen moesten er wat aan wennen maar na wat aandringen hebben ze toch maar flink hun bordje leeggegeten (al kan het stukje chocolade er ook voor iets tussen zitten).





Groenten kan je hier in overvloed vinden, van boontjes tot asperges. Al moet je het voor je het in de ijskast legt wel allemaal volledig ontsmetten (een uur in water met ontsmettingsmiddel laten weken). De groentenkraampjes zijn hier gewoon gelegen naast bijvoorbeeld een open riool. Een krop sla kan echt zwart zien van de vliegen... ik moet er dus geen tekeningetje bij maken.
Vlees heb ik hier nog niet gekocht (op een pakje spek dat je hier veeeeel te duur betaalt na). Daarvoor wacht ik tot onze Liebherr hersteld is en ik het en masse kan inkopen op de French Farm. Daarvan ben je toch ietwat zekerder dat het geen bedorven vlees zal zijn. In elk geval, als je 't gewoon bent om altijd vlees te eten, is het wel even wennen. Ik heb nog steeds het gevoel geen 'volledige maaltijd' te hebben als ik enkel groenten en aardappelen gegeten heb.

Jochen heeft het al erg druk op zijn werk. Hij is zich enerzijds aan het inwerken en anderzijds moet hij nog heel wat praktische, persoonlijke zaken regelen tussendoor. Hij klopt voorlopig lange dagen. Het is wel fijn om tijdens de middag samen te kunnen eten (ten minste als hij niet moet lunchen) en om zo dicht bij je werk te wonen.

Opmerkelijke dingen hier zijn voorlopig:
Het verkeer: daar kan je je maar best niet aan wagen: druk, geen verkeersregels, een baan met 2 rijstroken wordt zonder problemen een 3baansvak, mensen en koeien steken de autostrade gezellig over;
Het wachten: de helft van India lijkt 'wachtende' te zijn: guards wachten op hun post, chauffeurs wachten tot ze een ritje met hun 'sir' of 'm'am' moeten maken, portiers wachten tot ze de deur voor je kunnen opendoen, de huishoudster wacht op haar volgende opdracht;
De in mijn ogen inefficiëntie: als je een TV of fornuis koopt, komen ze dat eerst leveren. De volgende dag komt de installateur het installeren. En dan de volgende dag komt er iemand je uitleggen hoe je het toestel moet gebruiken. De ramen poetsen met krantenpapier dat zo vuil is dat je witte tafel zwart is nadat je er je krant op gelezen hebt;
De gedienstigheid: als de tuinman de tuin besproeit terwijl jij net toekomt haast hij zich met de glimlach om een vod voor de deur te leggen zodat je niet met natte voeten naar binnen hoeft te gaan, de badmeester die elke keer als je bal uit het water rolt een spurtje plasseert om zo snel mogelijk de bal weer naar je toe te rollen, de chauffeur die uit de wagen rent om tijdig jouw autodeur voor je te kunnen openen;
De rust ondanks de drukte: de mensen lijken hier onder alles zo rustig te blijven, terwijl wij ons al snel in veel zaken zitten op te jagen.
Het is wennen!

Onze buren, Matthias (collega van Jochen) en Azrah, kregen ondertussen hun eerste kindje: Liël, een meisje. Onze meiden vinden het in elk geval geweldig! Nogmaals een dikke proficiat aan de mama en de papa! Roos en Sam grepen de gelegenheid aan om eens lekker uit de bol te gaan op knutselgebied. Een hele dag hebben we geknutseld om de kleine Liël te verwelkomen. We hebben hun ganse living versierd met ballonnen en tekeningen.

Zaterdag moeten Jochen en ik voor het eerst samen weg zonder de kinderen. We gaan naar een charity-dinner op de residentie van de ambassadeur. Namita komt op de kinderen passen. Toch wel spannend, want ze verstaan haar natuurlijk niet (ze spreekt Engels en Hindi). Gelukkig is het vlakbij ons huis, op 2 minuutjes stappen. We zijn benieuwd wat dat gaat geven!

Onze eerste bezoekers boekten hun tickets. We tellen nu al af naar 28 december want dan mogen we moeke en vake verwelkomen: Joepie!

De Indiaantjes.