Laatste nieuwtjes

Mama en papa zijn ondertussen 2 jaar getrouwd. Mama en de kids bakten een chocoladetaart en plantten er kaarsjes op. De kinderen vonden het geweldig om papa te verrassen bij zijn thuiskomst 's avonds!



Diwali hebben we niet echt gezien. Gehoord des te meer. Niet te doen hoe het hier u-ren geknald heeft. Het leek wel oorlog. De ganse nacht door werd er vuurwerk afgeschoten. Jochen was met Sammeke in de tuin een kijkje gaan nemen. De volgende ochtend zagen onze witte lakens zwart van het roet dat in zijn haren terecht was gekomen. Stel u voor!
Zelf zijn we niet naar Old Delhi gegaan. Het zou naar horen zeggen niet ongevaarlijk zijn, zeker met kleine kinderen. Dus toch maar het zekere voor het onzekere genomen en gewoon gezellig thuis gebleven.

Onze gordijnen werden gebracht en opgehangen. Je zou verwachten dat men langskomt met een kleine van, met alle gordijnen en de nodige spullen om die op te hangen, maar nee. 2 mannen kwamen op een simpele scooter aangereden met kilo's en meters witte gordijnen onder de arm, verpakt in plastic. Voor de rest hadden ze niks bij zich: geen ladder, geen gerief, nada. Ze hadden blijkbaar ook super-vuile handen, want nadat ze de gordijnen hadden opgehangen, stonden er op onze muren, gordijnen en plafonds overal zwarte vingerafdrukken. Zucht.

Het gordijn van onze slaapkamer was niet overal volledig verduisterend. De gordijnen van de living waren 5 cm te kort. Zucht.

Toen er een week later 2 andere mannen op een scooter aankwamen om ze terug mee te nemen om bij te werken, hebben we dat voor de gordijnen van de living toch maar zo gelaten, uit schrik om onze witte gordijnen zwart terug te krijgen (en een droogkuis heb je hier wel, maar blijkbaar werken die hier met een soort petroleum en krijg je je spullen achteraf niet altijd heelhuids terug... hebben we ons toch laten wijsmaken...).

Maar eind goed - alles redelijk goed dus.

Ondertussen hebben we onze wagen. Al is ook dat weer een heel gedoe geweest. Dit vooral doordat we hier geen bankrekening hebben en we via kredietkaart moesten betalen. Het duurde even voor onze betaallimiet voldoende hoog kon gebracht worden. Meestal betalen ze hier via cheque of gewoon cash. De mensen komen dan de garage binnen met een gigantische stapel geldbiljetten. Net zoals in de stripalbums. Dat gaat dan door een telmachine en zo 'flap flap flap' wordt de hele hoop nageteld. Maar zo veel cash bij elkaar krijgen, zou gezien we hier dus geen bankrekening hebben, een eeuwigheid duren (zo'n 50 dagen naar de bankautomaat lopen) en was dus geen optie.

Toen Jochen de auto ging afhalen, kreeg hij van de verkoper ook uitleg over alles. Dit is in India de gewoonte, aangezien men hier zelf de handleidingen niet leest wanneer men iets koopt. In elk geval zei de verkoper hoe je de pinkers moet gebruiken, hoe je de lichten aandoet, hoe je sproeivloeistof kan gebruiken, hoe de airco werkt enz. Op een gegeven moment zei hij: "This is for your sunglasses." en hij opende een compartimentje in het dak. En het klepje ging mooi open en er sprong een veer uit 'ploing'. Klepje kapot. Nog geen seconde met de wagen gereden. Incredible India! Nadat hijzelf, een compagnon en vervolgens de mechanieker er niet in slaagden om het veertje dat 'ploing' deed terug op zijn plaats te zetten, werd maar meteen gekozen voor drastische maatregelen: bovencompartiment losgeschroefd en kwamen ze met een nieuw onderdeel van een andere stockwagen aandraven. Voila, nieuw ding erin gezet, alles weer tiptop na zo'n 20 minuten.

De verkoper gaf nadien uitleg over de achterkant van de wagen. Onze wagen is namelijk een 8-seater en dus dien je te weten hoe je de achterbanken dient weg te klappen. Hij toonde Jochen ook waar de gevarendriehoek zit. Hij opende daarvoor een plastieken deurtje aan de linkerzijkant van de wagen. Toen hij het wou sluiten deed het ding het echter niet meer. Eerst wat gemorreld aan het plastieken slotje, Na 10 seconden zei de man 'Mmm', 'zette de deur tegen' en voila, ook opgelost. Tot dan toe dus nog geen seconde met de wagen gereden. Incredible India! Jochen stond er bij, keek ernaar, en moest zich inhouden om geen lachbui te krijgen. De situatie was op de duur hilarisch.

Gelukkig hebben we geen full option maar een basic car gekozen. Die opties zouden toch binnen de kortste keren aan diggelen liggen. Maar goed, daar maken we ons voorlopig niet meer al te druk in. Je moet nu eenmaal onthecht geraken aan materiële dingen, ook al zijn ze gloednieuw, anders krijg je een zenuwinzinking.

We sloten ons aan bij een Nederlandstalige kinderspeelgroep en de Nederlandstalige vereniging.

Het eerste is een groepje mama's dat om de beurt een speelnamiddag thuis organiseert. Er worden dan lekkere dingen op tafel gezet voor de mama's en de kids. Al het speelgoed wordt bovengehaald en de kinderen (van 0 tot 5) kunnen dan gezellig samen spelen. Voor Roos was het super om nog eens Nederlands te kunnen praten met andere kinderen... om de andere kinderen te kunnen verstaan terwijl ze met hen speelt. Roos en Sam genoten ervan en mama vond het ook geweldig om wat te kunnen tetteren met echt fijne Nederlandse dames. Vanaf nu gaan we daar dus elke woensdagnamiddag naartoe.

De Nederlandse vereniging (de naam spreekt voor zich) organiseert allerlei activiteiten voor Nederlandstaligen.





Gisteren was er de jaarlijkse sportdag. Dit ging door aan de Nederlandse ambassade. Er zijn daar een zwembad en een tennisveld. De kinderen en mama hebben er (in het voor mama al veel te koude) zwembad wat geploeterd. Papa nam deel aan de ping-pong- (single), badminton- (dubbel) en tenniswedstrijd (dubbel).



Met succes, want hij heeft 2 zilveren plaatsen behaald! Alleen in het badminton liet hij het een beetje afweten. Papa toch!

's Avonds was er Lays-chips à volonté (Lays was sponsor) en een heerlijk buffet met frietjes en runds(!)burgertjes. Het was dus een meer dan geslaagde dag!

De Nederlandse vereniging organiseert ook het jaarlijkse sinterklaasfeest. Naar het schijnt zou dat echt indrukwekkend zijn. De sint komt hier (zoals blijkbaar ook in Nederland) op 5 december aangewandeld, niet op zijn schimmel maar wel op een olifant. We zijn alvast erg benieuwd wat dat zal worden!

Mama is deze week met Sam weer op 'schooltjesjacht' gegaan. Met resultaat. Vóór we naar 'Little pearls' (vergeef me de naam) reden zei Sammeke nog: 'Jam wil ni na jool'. Nadat we er een rondleiding hadden gekregen zei ze dat mama mocht vertrekken en dat 'Jammeke op jool zou blijven'.
Ze beschikken er over een geweldige infrastructuur (speeltuinen, ploeterbad, zandbak, poppenhuis, computerklas, ballenbad, dansruimte, fitnessruimte,...) en communiceren ook erg vlot. Kortom, we voelden ons er echt wel goed bij. Vanaf 1 november zal ze daar starten en dus dagelijks van 9 tot 13 uur naar school gaan.
De voertaal is er Engels. De juffen zijn allemaal Indische dames in een sari gehuld. Heel veel kindjes zijn Indisch en spreken ook Hindi onder elkaar. Sam zal er dus vooral Engels, maar toch ook wat woordjes Hindi kunnen leren. Geweldig toch.

Roos heeft nu een weekje verlof. Er zal hier bij gevolg weer heel wat geknutseld en gekokkereld worden de komende dagen.





Het komt voor haar echt welgelegen. Ze was de laatste dagen erg moe en had vorige week woensdag dan ook een crisismoment gehad op school. Aangrijpend.

Verder zijn we nu op zoek naar een chauffeur, zodat we met onze wagen ook echt kunnen rondrijden (handig).
Het weer is hier voor het ogenblik zeer aangenaam. Overdag een lekker zomers temperatuurtje en 's avonds een beetje frisser. Echt fijn om in de tuin te zitten. De kinderen kunnen nu ook ten volle genieten van hun ploeterbadje.



In België werd dit weekend de klok een uurtje teruggedraaid. In India gebeurt dat niet. Vanaf nu zitten wij dus 4,5 uur voor op België.

Heel veel groetjes en tot de volgende keer!