Eindelijk een update

And the winner is... India!

Na heel wat geregel in België (aankopen die nog moesten gebeuren, abonnementen opzeggen, nieuwe verzekeringen afsluiten, huis afwerken, huis verhuren, Roos inschrijven in een school in Delhi, inentingen halen, loopbaanonderbreking nemen,...) kwam de firma Gosselin op 27 juli al onze spullen verpakken en inladen in onze container.



Op 22 augustus 2009 vond nog een afscheidsfeest plaats. Daar hadden we de gelegenheid om iedereen persoonlijk nog een keer 'dag' te zeggen.



Aangekomen in het warme en vochtige New Delhi verbleven we 3 weken in het super-de-luxe-hotel The Claridges. Wat een verwennerij. Al is het met 2 kinderen niet altijd evident. Wel konden we genieten van ongelofelijke gedienstigheid, lekker eten, elke dag verse lakens, badmeesters die je bal voor je in het water rollen, roomservice,... Toen de kinderen er de nacht van onze aankomst arriveerden, elk met hun valies en hun 'Roos goes India' 'Sam goes India' t-shirt, kregen ze meteen alle aandacht. En dat veranderde geen seconde! Vooral Sam was er de kleine, blonde prinses die iedereen wel eens wou aanraken... Schattig maar op de duur niet altijd evident.



Jochen begon 31 augustus meteen al te werken. Roosje ging 2 september al meteen van start in de Ecole Française de Delhi. Ze had het de eerste dagen best moeilijk. 's Morgens rolden er tranen... het was soms hartverscheurend. Vooral toen ook haar franse juf Magda zei dat ze met Roos te doen had, werd het voor mama wat te veel. Maar nu is dat allemaal al lang vergeten. Roos leert elke dag nieuwe woordjes en zinnetjes en komt die dan heel trots thuis afratelen. Geweldig. We zijn nu al stiekem jaloers op haar...

Om even wat meer info te geven. Roos krijgt de helft van de lessen in het Engels. De andere helft in het Frans. Ze leert nu dus naast het Nederlands nog eens 2 talen. De aanpak op school is wel ok. Voor elke taal een andere juf (Magda voor Frans, Salony voor Engels) en ook een ander klaslokaal. Zo snappen de kinderen goed welke taal ze die dag onderwezen zullen krijgen. Wel is het zo dat Roos het enige kindje is dat geen van beide talen al spreekt. 90% is al Franstalig, de rest is Engelstalig.
Het schooljaar is gelijklopend met dat van België. Al stopt het hier 2 weekjes eerder: 18 juni start het groot verlof. Gelukkig, want dan zou de hitte ook ondraaglijk zijn. In elk geval zullen we dan voor het eerst terugkeren naar La Belgique!
Op woensdag én op vrijdag heeft Roos slechts een halve dag school. Dat zijn altijd dagen voor haar waar ze naar kan aftellen: 'nog 1 hele dag school en dan is het alweer maar een half dagje school'...
De school begint om 8:20 uur en stopt om 15:35 uur (12:20 op de halve dagen). Je hebt dan 20 minuutjes de tijd om je kindje af te halen. Geen voor- of naschoolse opvang. En alle kinderen worden door hun chauffeur met de auto opgepikt. Je kan je al voorstellen hoe hectisch het daar dus voor de schoolpoort aan toe gaat. Er staan zelfs Franse gendarmen om alles mee te sturen. Ook een hele hoop politieagenten en security-mensen. In de straat staan de auto's dan 3-dubbel geparkeerd. Je kan maar best exact timen wanneer je er met de wagen toekomt, want de poort gaat pas open als de school ook effectief gedaan is. En er staan wachten in temperaturen van tegen de 40 graden, uitlaatgassen en stofwolken opsnuivend, is geen pretje. Bon, het is me een belevenis! Elke dag opnieuw.



Na een weekje kreeg Jochen plots te horen dat hij mee mocht (moest) op buitenlandse trip naar Bhutan. Hij zou 13 september al vertrekken. Super, maar wel een slechte timing. We hebben dan wat druk gezet achter de verhuisfirma Clintus en 11 september werd de container uitgeladen in ons huis. Het is een bungalow, gelegen op de compound van de Belgische ambassade. Toen we vrijdag de 11de september aan ons huis toekwamen, stond de container al op ons te wachten. Deze was 's nachts al gearriveerd gezien er overdag in Delhi geen vrachtwagens mogen rijden. Het verkeer is er nu al te druk.
We hadden echt wel geen geluk met het weer, het was net een monsoon-dag! Het goot van 's morgens tot 's avonds.



Het uitladen van de container verliep vlot. Kasten en bedden hebben we wel zelf ineengezet. Toen ze met stukken van het bed en de kast een constructie wilden maken, dachten we dat het misschien toch beter was om het zelf te doen. Al gaf dat natuurlijk wel extra werk. Er was ook even paniek toen we geen enkele vijs meer konden vinden... maar gelukkig vonden we die de volgende ochtend terug. De verhuizers hadden ze in de keuken gezet en dat was nu net een plaats waar we niet gezocht hadden. De verhuizers werkten heel secuur en respectvol. Ze deden bijvoorbeeld hun schoenen uit om binnen te komen, wat wel aangewezen was gezien het slechte weer. Het zou hier anders al meteen een modderpoel zijn geweest.
Alles blijkt redelijk te zijn toegekomen. Al heb ik al de kostuums van Jochen wel moeten 'pressen' (ze leken wel origami-werkjes te zijn) en heeft onze Liebherr-koelkast het jammerlijk niet overleefd. Die zal hersteld moeten worden, maar dat is hier niet zo evident (Liebherr is niet meteen een veel gekozen merk ik India). En het zou snel moeten gebeuren, want zonder koelkast ben je hier niets. Gelukkig stond er in het huis nog een kleine frigo, die helpt ons nu uit de nood.
Roos en Sam herontdekten al hun speelgoed en waren door het dolle heen: 'Oooooh, de popjes' en 'Oooooh, de blokken' en 'Ooooh, mijn tandenborstel'.



13 september vertrok Jochen dan voor een midweek naar Bhutan. Hij had er een geweldige tijd. Moet prachtig zijn geweest. Het is een land in de bergen, een land van tradities & praalstoeten en dat maakt alles zeer indrukwekkend. Hij ontmoette er de koning en ontving van hem een cadeau: een mooi tapijt met 2 draken erop, traditioneel handgeknoopt. Het is nu het pronkstuk van onze slaapkamer.



Ondertussen beginnen we echt goed geïnstalleerd te geraken. In onze keuken werd een mini-waterzuiverinstallatie aangebracht. We kochten een kookfornuis en een tv, stabilisatoren om stroomstoten op te vangen, adaptors om onze toestellen hier in de stopcontacten te kunnen pluggen, een waterbidonmachine,... Nu is het nog wachten op gordijnen, we moeten nog een wagen en chauffeur zoeken en we hopen dat onze koelkast snel hersteld zal zijn.
Ons huis telt een keuken met bergplaats, een living, een eetplaats, een bureau, 3 slaapkamers met elk een badkamer, een speelplaats en een washok. Centraal ligt een patio en daarrond zijn alle kamers gelijkvloers gesitueerd. Het is er aangenaam en rustig wonen (het geluid van de airco's niet in beschouwing genomen). Rond het huis is een ommuurde tuin. Buiten is er dag en nacht bewaking.



Namita, de huishoudster, ging 15 september aan de slag. Ze poetst elke dag het ganse huis. De lucht is hier zo vuil, dat dat echt wel nodig is. Ook al wordt het huis dagelijks met nat gepoetst, dan nog zien je voeten elke avond zwart. Tevens doet ze andere huishoudelijke taken zoals strijken, koken, bedden opmaken,...
We hebben enkele 'huisdiertjes': gecko's. Die komen zo af en toe eens piepen... de kinderen zijn er in elk geval dol op 'want die eten aaaaaal de mugjes op, he mama?!'



We zijn hier door al de collega's van Jochen werkelijk super-goed onthaald. We konden echt genieten van een warme welkom. Zeer fijn.

Zodra het wat koeler wordt, gaan we er eens op uit trekken want dat hebben we tot nu toe nog niet kunnen doen. Het is hier nog steeds richting 40°C en dat is voor de kinderen (en voor mama en papa) echt wel veel te warm. Onze eerste trip zal richting Old Delhi gaan, de echte culture shock tegemoet! Al deden we wel een klein uitje naar een French Farm. Een boerderij, de eigenaar heeft een zwembad en organiseert er BBQ's. De kinderen vonden het in elk geval super.



Mama brengt haar dagen door samen met de kleine Sam. Ze genieten er met volle teugen van. Gezellig spelen, knutselen, eten,... En tussendoor nog wat huishoudelijke dingen doen, paperassen regelen,...

Eten klaarmaken is telkens weer een opgave. We hebben nog geen toegang tot de Amerikaanse shop (pas binnen een maand) en daardoor moet ik echt 'op jacht' naar eten. En dat met een Sammeke van 15 kilogram op de arm en bij een 35°C. Sam durft hier zelf niet rond te lopen owv de vele straathonden. Ook is het wat oppassen omdat er altijd wel riooldeksels verplaatst kunnen zijn en je er zo kan intuimelen...

Brood bak ik elke dag zelf, ik zou anders niet weten wat ik Roos zou moeten meegeven in haar lunchbox. Gisteren heeft Namita voor het eerst gekookt en het was echt wel lekker. Ze had rijst en dal klaargemaakt. De kinderen moesten er wat aan wennen maar na wat aandringen hebben ze toch maar flink hun bordje leeggegeten (al kan het stukje chocolade er ook voor iets tussen zitten).





Groenten kan je hier in overvloed vinden, van boontjes tot asperges. Al moet je het voor je het in de ijskast legt wel allemaal volledig ontsmetten (een uur in water met ontsmettingsmiddel laten weken). De groentenkraampjes zijn hier gewoon gelegen naast bijvoorbeeld een open riool. Een krop sla kan echt zwart zien van de vliegen... ik moet er dus geen tekeningetje bij maken.
Vlees heb ik hier nog niet gekocht (op een pakje spek dat je hier veeeeel te duur betaalt na). Daarvoor wacht ik tot onze Liebherr hersteld is en ik het en masse kan inkopen op de French Farm. Daarvan ben je toch ietwat zekerder dat het geen bedorven vlees zal zijn. In elk geval, als je 't gewoon bent om altijd vlees te eten, is het wel even wennen. Ik heb nog steeds het gevoel geen 'volledige maaltijd' te hebben als ik enkel groenten en aardappelen gegeten heb.

Jochen heeft het al erg druk op zijn werk. Hij is zich enerzijds aan het inwerken en anderzijds moet hij nog heel wat praktische, persoonlijke zaken regelen tussendoor. Hij klopt voorlopig lange dagen. Het is wel fijn om tijdens de middag samen te kunnen eten (ten minste als hij niet moet lunchen) en om zo dicht bij je werk te wonen.

Opmerkelijke dingen hier zijn voorlopig:
Het verkeer: daar kan je je maar best niet aan wagen: druk, geen verkeersregels, een baan met 2 rijstroken wordt zonder problemen een 3baansvak, mensen en koeien steken de autostrade gezellig over;
Het wachten: de helft van India lijkt 'wachtende' te zijn: guards wachten op hun post, chauffeurs wachten tot ze een ritje met hun 'sir' of 'm'am' moeten maken, portiers wachten tot ze de deur voor je kunnen opendoen, de huishoudster wacht op haar volgende opdracht;
De in mijn ogen inefficiëntie: als je een TV of fornuis koopt, komen ze dat eerst leveren. De volgende dag komt de installateur het installeren. En dan de volgende dag komt er iemand je uitleggen hoe je het toestel moet gebruiken. De ramen poetsen met krantenpapier dat zo vuil is dat je witte tafel zwart is nadat je er je krant op gelezen hebt;
De gedienstigheid: als de tuinman de tuin besproeit terwijl jij net toekomt haast hij zich met de glimlach om een vod voor de deur te leggen zodat je niet met natte voeten naar binnen hoeft te gaan, de badmeester die elke keer als je bal uit het water rolt een spurtje plasseert om zo snel mogelijk de bal weer naar je toe te rollen, de chauffeur die uit de wagen rent om tijdig jouw autodeur voor je te kunnen openen;
De rust ondanks de drukte: de mensen lijken hier onder alles zo rustig te blijven, terwijl wij ons al snel in veel zaken zitten op te jagen.
Het is wennen!

Onze buren, Matthias (collega van Jochen) en Azrah, kregen ondertussen hun eerste kindje: Liël, een meisje. Onze meiden vinden het in elk geval geweldig! Nogmaals een dikke proficiat aan de mama en de papa! Roos en Sam grepen de gelegenheid aan om eens lekker uit de bol te gaan op knutselgebied. Een hele dag hebben we geknutseld om de kleine Liël te verwelkomen. We hebben hun ganse living versierd met ballonnen en tekeningen.

Zaterdag moeten Jochen en ik voor het eerst samen weg zonder de kinderen. We gaan naar een charity-dinner op de residentie van de ambassadeur. Namita komt op de kinderen passen. Toch wel spannend, want ze verstaan haar natuurlijk niet (ze spreekt Engels en Hindi). Gelukkig is het vlakbij ons huis, op 2 minuutjes stappen. We zijn benieuwd wat dat gaat geven!

Onze eerste bezoekers boekten hun tickets. We tellen nu al af naar 28 december want dan mogen we moeke en vake verwelkomen: Joepie!

De Indiaantjes.