Toevallige getuigen van Guru Purab

Hip Hip Hoera! We hebben een chauffeur aangeworven. Sinds onze nieuwe wagen op de oprit stond, kwamen de sollicitanten spontaan toegestroomd. Na een beetje een selectie te hebben gemaakt op basis van hun CV en na een paar gesprekken, hebben we Nelson David de job gegeven. Toen Jochen bij het ondertekenen van het contract zei dat hij met Diwali de plaatselijk zeer gekende 'Diwali-bonus' (soort dertiende maand) zou krijgen, zei de man: 'No thanks, sir, you can give me a Christmas-bonus, I'm a christian'. Was dat schrikken. We waren even vergeten dat er hier ook gewoon christenen zijn... In elk geval start de man maandag, vanaf dan is het gedaan met de taxi's, ricksjaws en het voortdurende onderhandelen over tarieven en prijzen. Vanaf dan bollen we gewoon rond in onze nieuwe Mahindra Xylo.

Na de monsoon is het muggenmelk-smeren-geblazen. Er heerst hier nu gevaar voor het oplopen van dengue. Ikzelf had er nog nooit van gehoord. Het is een ziekte die verspreid wordt door muggen. Je kan er echt verschrikkelijk ziek van zijn en voor kinderen is het soms zelfs levensbedreigend. Er zou hier nu een ware plaag zijn en we hebben het ook kunnen ondervinden. Een vrouw die we hier leerden kennen was echt heel ernstig ziek: dengue. Ze belandde zelfs in het ziekenhuis voor een bloedtransfusie. Ze was te zeer verzwakt, had veel te weinig witte bloedcellen en bloedplaatjes. Dinsdagavond kregen we telefoon met de vraag welke onze bloedgroep is. Wij konden haar niet helpen, maar gelukkig was er een bekende waarmee de bloedgroep wel matchte. Die man is dan om 3 uur 's nachts bloed gaan geven om de zieke uit de nood te helpen. Het was even schrikken en het brengt je plots in de realiteit. Het deed ons beseffen dat dingen als medische zorg hier echt wel niet zo evident zijn als in België. In elk geval liggen de kindjes nu (hopelijk veilig) onder hun klamboe en smeren we zowel overdag als 's avonds met deet-houdende sprays en crèmes. De zieke is nu weer een beetje beter, ze moet wel nog veel rusten en is ook nog heel erg moe. We wensen haar heel veel beterschap toe!

Woensdagnamiddag kwam de Nederlandse speelgroep bij ons op bezoek. Er werd lekkers op de tafel gezet voor mama's, papa's, nanny's en kids. Er werd gebabbeld en gespeeld. Het was erg gezellig en de kinderen vonden het geweldig om vriendjes bij hen thuis te kunnen ontvangen.





Vrijdagvoormiddag gingen we langs bij Caitlin, Dorian en Arthur. Die had mama aan de schoolpoort leren kennen. Dorian gaat ook naar de Franse school, maar zit een jaartje lager dan Roos in de petite section. Caitlin, de mama, is Amerikaanse en haar man is Fransman. Ze arriveerden ongeveer gelijk met ons in Delhi. Caitlin is echt een fijne down-to-earth madam waar mama een fijne babbel mee had. De kinderen vonden het geweldig om samen met Dorian in diens speelkamer te spelen. Ze wilden niet meer mee naar huis en dat is meestal een goed teken.
Die namiddag spraken we opnieuw af met enkele mama's en kids van de Nederlandse speelgroep. Deze keer in Lodhi Garden, een park in New Delhi. Roos kreeg er van moedige mama Saskia een initiatie cricket. De kinderen konden er ook naar hartelust rondhollen en opnieuw genoten ze. Saskia blijkt trouwens een professionele celliste te zijn. Ze introduceerde de cello in de Indische muziek. We beluisterden enkele van haar stukken op het internet en het lijkt ons echt wel meer dan de moeite te zijn. We gaan dan ook zeker eens een van haar optredens bijwonen!





Vandaag vertrokken we opnieuw richting Old Delhi. Het weer is nu echt fantastisch en ideaal om zulke uitstappen te maken.
Speciaal voor de kinderen namen we een autoricksjaw. In hun ogen is dat trouwens een 'snelle taxi'.
We lieten ons afzetten aan Jama Masjid. Deze keer hadden we het een beetje deftig getimed en konden we ze wél bezoeken. Echt de moeite. We deden onze schoenen uit, mama kreeg een kleed om (ook al had ze een lange broek en een tshirt met mouwtjes aan), we betaalden 200 roepies per fototoestel en konden toen naar binnen gaan. Gelukkig hadden we geen GSM's met fototoestel op, anders moesten we daar ook voor betalen. Voor mensen is de inkom gratis maar voor fototoestellen dus niet.



We beklommen eveneens de 130 trappen van de minaret. Niet evident met 2 kleine kinderen, vertel het dus maar niet verder aan de grootouders, ssssht! Maar je hebt vanuit het topje een prachtig zicht over Old Delhi en we konden dus niet aan de verleiding weerstaan...





Na het bezoek aan de grootste moskee van India doken we de stad in. Old Delhi. Wat we daar zagen valt met geen woorden te beschrijven. Incredible India is hierbij nog een zwaar understatement. Drukte, vuil, overal elektriciteitsdraden, vervallen gebouwen, paard en kar, mannen die tientallen kilo's aan goederen op hun hoofd dragen, stoffige lucht, duizenden kleine shops die werkelijk al-les verkopen tot plastiek kranen in fluokleur toe, overvol-geladen karren worden voortgeduwd tot aan hun bestemming, streetfoodkraampjes allerhande, geitjes op de straat, 'verse kip'(levend te koop), onbekende geuren, mannen die voor een aantal roepies met ijzeren staafjes je oren uitkuisen, barbers, stikkers die nog aan de slag gaan met een antieke Singer naaimachine,'wegers' die zitten te wachten tot er iemand voor een roepie zich op hun weegschaal komt wegen,... we keken onze ogen uit maar genoten ook wel van de vele indrukken.







Met de fietsricksjaw maakten we een toertje en vervolgens lieten we ons afzetten op Chandni Chawk, de Brussel Nieuwstraat van Old Delhi. Alles zat vandaag mee, want zonder dat we het wisten was er een parade naar aanleiding van Guru Purab. Guru Purab wordt gevierd door de Sikhs tijdens de volle maan na Diwali. Het is de geboortedag van goeroe Nanak, de stichter van het Sikhisme. Sam kreeg een bloemenkrans rond haar hals. Er werd snoep allerhande gegooid naar de kinderen (het meest vettige vond ik de groene 'delhi-jelly') en er werd gratis eten uitgedeeld. Papa en mama waren echt onder de indruk, de kinderen vooral gelukkig met al het lekkers.







Op een bepaald ogenblik moesten de kinderen 'pipi doen, mama!'. Tja, daar sta je dan in Old Delhi. Gelukkig bevonden we ons toen net aan een metro. We daalden af en zagen inderdaad een toilet. Klein detail: je moest eerst met je vervoersbewijs langs slagboompjes en langs detectoren passeren alvorens je daarvan gebruik kon maken. We smeekten de politieagenten om ons even te laten passeren. Aanvankelijk zonder succes, maar na wat aandringen (en nadat de kinderen hen eens goed in de ogen keken) was het ok en mochten we binnen zonder ticketje. Mama kreeg de badge van een politieagent en liet dan toch nog het alarm afgaan, maar dat namen we er wel bij.

Morgenvroeg gaat Jochen voetballen en gaan we een bezoekje brengen aan de zondagse tweedehandsboekenmarkt. Nadien beloofden we de kinderen te gaan picknicken in het park om vervolgens een beetje te gaan spelen in een (piepkleine) speeltuin. Het belooft dus een iets rustigere dag te worden.