Opus iii is een Belgische VZW opgestart door Leuvenaars. Ze financieren meerdere projecten in Jaipur: vier scholen, een polikliniek en een microfinancieringsproject voor vrouwen. Je kan er een kindje sponsoren zodat het naar school kan gaan, en dat voor maar 10Euro per maand. Scholing is toch een eerste stap, een kans die je het kindje geeft om uit de vicieuze cirkel van de armoede te geraken. Niet gegarandeerd, maar het creëert op z'n minst kansen.
Jochen en zijn collega Antoine Delcourt zamelden in september, door het lopen van de halve marathon, geld in dat we nu gingen overhandigen. Helaas had hij zelf geen verlof en kon hij niet meegaan.
Aanvankelijk zouden we met de trein naar Jaipur gaan. Helaas was het erg smoggerig en zagen we op internet dat de meeste treinen uren vertraging hadden. Een rit van slechts 260km kan dan makkelijk 8 uur duren! Daar hadden we geen zin in.
We annuleerden de treintickets. Dit gaat in India erg makkelijk. Zelfs tot enkele minuten voor je vertrek kan je je tickets inruilen en krijg je je geld gewoon terug. Dit komt omdat ze hier met wachtlijsten werken. We hebben dus wellicht enkele Indiërs erg blij gemaakt! :)
We huurden een minibusje waar we met ons achten in konden en gingen op weg. In het busje hadden we geen verwarming, waardoor het erg koud was. Onze dekentjes, sjaals en winterjassen die we bij hadden, kwamen dus goed van pas. Wel hadden we een tv met DVD-speler. De rit duurde lang, dus hebben we een hele collectie van Disney-films nog eens bekeken.
Na een aantal uren rijden, stopten we in Amber voor een bezoekje aan het op de heuvel gelegen fort. Durvers konden per olifant naar boven, maar wij vertrouwden meer op onze eigen, veilige voeten en hadden vooral geen zin om voor 5 minuten op een olifant 900 roepie (+/- 15 euro) per persoon te betalen en 2 uur aan te schuiven.
Het was al donker toen we in Hasanpura Home toekwamen. We rammelden van de honger. De kinderen mochten meteen helpen in de keuken om onze overheerlijke Indische maaltijd klaar te maken. Want het mag gezegd, de kok van Hasanpura Home is echt geweldig!
We kregen onze kamers toegewezen. Ze lagen aan de straatkant. Hasanpura is een typische, Indiase grootstad-buitenwijk gelegen nabij de spoorweg. Dat betekent dus veeeeeel lawaai, de hele nacht door. De moskee, autoricksjaws, toeterende vrachtwagens, toeterende treinen, bellen van de tempel, muziek,... Stilte is hier een kostbaar goed! De bedden waren ook erg hard. Maar geen geklaag, we sloegen erin om toch enkele uurtjes te slapen en vergeleken met de internaat-jongens logeerden wij in uiterst grote luxe!
Tijdens ons verblijf brachten we bezoeken aan de delen van de VZW. Sanjay was onze zeer vriendelijke, altijd goed gezinde gids. Overal werden we hartelijk ontvangen. De kinderen speelden tijdens de schoolpauzes met de kindjes van de schooltjes. Erg gezellig en boeiend allemaal. Maar ook confronterend. Sommige schooltjes liggen namelijk in erg arme, zwaar vervuilde buurten.
We gingen ook een kijkje nemen naar de mega-meetinstrumenten van Jantar Mantar.
Jochen en zijn collega Antoine Delcourt zamelden in september, door het lopen van de halve marathon, geld in dat we nu gingen overhandigen. Helaas had hij zelf geen verlof en kon hij niet meegaan.
Aanvankelijk zouden we met de trein naar Jaipur gaan. Helaas was het erg smoggerig en zagen we op internet dat de meeste treinen uren vertraging hadden. Een rit van slechts 260km kan dan makkelijk 8 uur duren! Daar hadden we geen zin in.
We annuleerden de treintickets. Dit gaat in India erg makkelijk. Zelfs tot enkele minuten voor je vertrek kan je je tickets inruilen en krijg je je geld gewoon terug. Dit komt omdat ze hier met wachtlijsten werken. We hebben dus wellicht enkele Indiërs erg blij gemaakt! :)
We huurden een minibusje waar we met ons achten in konden en gingen op weg. In het busje hadden we geen verwarming, waardoor het erg koud was. Onze dekentjes, sjaals en winterjassen die we bij hadden, kwamen dus goed van pas. Wel hadden we een tv met DVD-speler. De rit duurde lang, dus hebben we een hele collectie van Disney-films nog eens bekeken.
Na een aantal uren rijden, stopten we in Amber voor een bezoekje aan het op de heuvel gelegen fort. Durvers konden per olifant naar boven, maar wij vertrouwden meer op onze eigen, veilige voeten en hadden vooral geen zin om voor 5 minuten op een olifant 900 roepie (+/- 15 euro) per persoon te betalen en 2 uur aan te schuiven.
Het was al donker toen we in Hasanpura Home toekwamen. We rammelden van de honger. De kinderen mochten meteen helpen in de keuken om onze overheerlijke Indische maaltijd klaar te maken. Want het mag gezegd, de kok van Hasanpura Home is echt geweldig!
We kregen onze kamers toegewezen. Ze lagen aan de straatkant. Hasanpura is een typische, Indiase grootstad-buitenwijk gelegen nabij de spoorweg. Dat betekent dus veeeeeel lawaai, de hele nacht door. De moskee, autoricksjaws, toeterende vrachtwagens, toeterende treinen, bellen van de tempel, muziek,... Stilte is hier een kostbaar goed! De bedden waren ook erg hard. Maar geen geklaag, we sloegen erin om toch enkele uurtjes te slapen en vergeleken met de internaat-jongens logeerden wij in uiterst grote luxe!
Tijdens ons verblijf brachten we bezoeken aan de delen van de VZW. Sanjay was onze zeer vriendelijke, altijd goed gezinde gids. Overal werden we hartelijk ontvangen. De kinderen speelden tijdens de schoolpauzes met de kindjes van de schooltjes. Erg gezellig en boeiend allemaal. Maar ook confronterend. Sommige schooltjes liggen namelijk in erg arme, zwaar vervuilde buurten.
Dit schooltje barst uit haar voegen. Doordat men in deze buurt zware overstromingen kende tijdens de moesson, wil de overheid echter de hele buurt met de grond gelijk maken. Daarom wacht Opus op de uiteindelijke beslissing van de overheid om al dan niet klasjes bij te bouwen.
En wij maar klagen over ergonomie van stoeltjes en schoolbanken...
met blote voetjes in de klas
kindjes komen trots tonen wat ze op school geleerd hebben
de leefwereld van de kinderen van deze school
vuil
veel vuil
het Indiase 'zakdoek leggen'
Verder bezochten we Galtaji ofte Galwar Bagh, de apentempel volgens de reisgidsen. Het is een pelgrim-oord voor hindoes. Ze nemen er een ritueel bad in de natuurlijke waterbronnen.
een prachtige kingfisher
haar vinger verdwijnt enkel als je betaalt om de foto te nemen - niet dus
chapati-etende aap... duidelijk een Indiër!
veeeeel apen te zien aan de apentempel, hoe kan het ook anders
de stieren onder ons poseren bij het meetinstrument van het sterrenbeeld stier
veel koppige beesten aanwezig, want hier poseren de rammen bij het meetinstrument van het sterrenbeeld ram
Verder vonden de kinderen het super-leuk om schooltje te spelen in de school waar we logeerden, genoten we van de maaltijden die gastvrije medewerkers ons aanboden en leerden we onze naam schrijven in het Hindi.
juf Sam, leerling Kato
aperitieven bij Sanjay thuis: heerlijke chai met huisbereide chipsachtige snackjes
Hier waren we bij het ouderlijke huis van een van de juffen van het schooltje nabij Amber fort. Deze mensen leven in hun lemen huizen met hun buffels, geitjes en gevogelte. We aten buiten in de zon, op de 'vloer' van aangestampte buffel-uitwerpselen. Onze borden waren gemaakt van gedroogde bladeren. Zeer basic allemaal... maar zo puur. We hebben er echt van genoten!
सोफी, Sofie, in Hindi
Fantastisch om allemaal te lezen, zo'n prachtige herinneringen. Heb het net aan Floor voorgelezen die het heel leuk vond, ze wist precies niet meer dat we toen op buffelkaka gezeten hebben, haar mond viel zonet open... Karlien
BeantwoordenVerwijderen