We zitten hier sinds 17 augustus in Micasa op appart-hotel (serviced apartment). Concreet bestaat dat uit een master-bedroom met badkamer en dressing:
een eetplaatsje met living:
een keuken met niet al te veel gerief om te koken:
en de slaapkamer van Roos en Sam, ook met aangrenzende badkamer:
Dit hotel ligt op wandelafstand van KLCC (Kuala Lumpur City Center), de Belgische ambassade, de residentie van de ambassadeur, de winkels enz. Erg goed gelegen dus!
Ze komen dagelijks de kamer poetsen, net zoals dat in een hotel gebeurt. Het voordeel is gewoon, dat we zelf kunnen koken en een ontbijtje prepareren. Want zeg nu zelf, twee maanden met een gezin in een gewone hotelkamer is niet echt luxe. We zijn dus heel blij met onze keuze voor dit appart-hotel.
Al zijn er grenzen. Inderdaad, er zijn grenzen. We zouden normaal gezien vorige week zaterdag na een onderhandelingsperiode van 11 dagen (!) het contract van ons huis ondertekenen. Maar daar werd door een hoger bod van Shell een stokje voor gestoken. Tja, pech dus.
Gelukkig is het appartement dat we ook erg leuk vonden nog vrij. Maar alles gaat zooo traaaaag vooruit. Contract onderhandelen met een landlord die in Venezuela woont, toestemming vragen aan de FOD in Brussel,... zeker door het uurverschil neemt dit allemaal erg veel tijd in beslag.
We zijn het hier dus een beetje beu ondertussen. Hebben het hier wel zo'n beetje gezien. Ook de kinderen verlangen naar hun speelgoed, hun eigen bedje,... Want na 3,5 maanden als een zwerver te leven, wordt het hoog tijd om weer ons eigen stekje te hebben!
een eetplaatsje met living:
een keuken met niet al te veel gerief om te koken:
en de slaapkamer van Roos en Sam, ook met aangrenzende badkamer:
Dit hotel ligt op wandelafstand van KLCC (Kuala Lumpur City Center), de Belgische ambassade, de residentie van de ambassadeur, de winkels enz. Erg goed gelegen dus!
Ze komen dagelijks de kamer poetsen, net zoals dat in een hotel gebeurt. Het voordeel is gewoon, dat we zelf kunnen koken en een ontbijtje prepareren. Want zeg nu zelf, twee maanden met een gezin in een gewone hotelkamer is niet echt luxe. We zijn dus heel blij met onze keuze voor dit appart-hotel.
Al zijn er grenzen. Inderdaad, er zijn grenzen. We zouden normaal gezien vorige week zaterdag na een onderhandelingsperiode van 11 dagen (!) het contract van ons huis ondertekenen. Maar daar werd door een hoger bod van Shell een stokje voor gestoken. Tja, pech dus.
Gelukkig is het appartement dat we ook erg leuk vonden nog vrij. Maar alles gaat zooo traaaaag vooruit. Contract onderhandelen met een landlord die in Venezuela woont, toestemming vragen aan de FOD in Brussel,... zeker door het uurverschil neemt dit allemaal erg veel tijd in beslag.
We zijn het hier dus een beetje beu ondertussen. Hebben het hier wel zo'n beetje gezien. Ook de kinderen verlangen naar hun speelgoed, hun eigen bedje,... Want na 3,5 maanden als een zwerver te leven, wordt het hoog tijd om weer ons eigen stekje te hebben!
Het zal niet lang mer duren nu en dan hebben jullie ook jullie eigen stek !
BeantwoordenVerwijderenMoeke