Kerst vieren zonder je familie rond jou te hebben, het is een beetje zielig. Daarom besloten we erop uit te trekken. Deze keer was onze bestemming de Speciale Administratieve Regio Hongkong van de Volksrepubliek China of kortweg Hong Kong!
De naam van het gebied zou 'geurige haven' betekenen en refereren aan de handel in wierook die er vroeger plaatsvond. Het is nog maar sinds 1997 dat het gebied door Groot Brittanië opnieuw aan China werd overgedragen. Midden de 19de eeuw woonden er zo ongeveer 7000 mensen. Momenteel zijn daar al 3 nullen bijgekomen!
De meerderheid van de mensen leeft er redelijk goed en heeft een mooi inkomen. Dat bewijst ook de grappige
Big Mac index. Waar men in Delhi gemiddeld een uur en 5 minuten moet werken om een Big Mac te kunnen betalen, is dat in Hong Kong slechts 10 minuten!
Helaas kent Hong Kong veel armoede onder de oorspronkelijke bevolking. Vooral de oudere generatie zou het moeilijker hebben om te overleven. Eén derde zou zelfs onder de armoedegrens leven. Dat zie je ook in de straten. Vele oudere mensen verzamelen allerlei rondslingerende rommel op een karretje, om dat per gewicht aan recyclage-firma's te verkopen.
Hong Kong is een geweldige stad voor een city-trip. Wat vond ik zo fijn aan Hong Kong?
*Het gemak waarmee je je met het openbaar vervoer overal door de stad kan laten rijden. Metro, taxi, tram, bus... ze brengen je overal naartoe. Je koopt op de luchthaven een 'Octopus-kaart', laadt er geld op en kan er overal, ja zelfs in winkels mee betalen. Als je Hong Kong weer verlaat, lever je de kaart op de luchthaven in en krijg je je waarborg en resterende waarde meteen terug. Makkelijk zat!;
*Alles is er zo goed georganiseerd. Op kerstavond bijvoorbeeld werd er éénrichtingsverkeer afgekondigd in de in- en uitgangen van de metrostations. Omdat het te druk was en om vertrappelingen en incidenten te voorkomen;
*Dat je er zo heerlijk door de straten kan flaneren, terwijl je leuke winkels, restaurants en caféetjes passeert;
*Het weer was er zo heerlijk zonnig en fris;
*Dat er zo veel volk door de straten kuiert. Het zorgt ervoor dat je je op je gemak voelt. Hier in KL loop je meestal helemaal alleen en dat zorgt toch voor een onveiligheidsgevoel;
*Dat de mensen er zich zo beschaafd gedragen. Zodanig zelfs, dat ik ons af en toe een beetje de boerenfamilie voelde;
Hong Kongers staan hier zonder morren gerust een uurtje in de rij voor een Mac product of een ontbijt in hun favoriete restaurantje.
*Zo veel cultuur en moderniteit door elkaar;
*Naast de reguliere grote ketens vind je er veel hippe winkeltjes, restaurantjes, koffie- en theebars, leuke graffiti op de muren...;
*De authenticiteit die hier en daar nog terug te vinden is tussen al de moderniteit. Ook dat is iets dat ik hier in KL een beetje mis... veel nieuwe hoge torens, maar helaas nog weinig heritage terug te vinden;
Ingrediënten voor traditionele Chinese medicatie en voeding:
duur verkochte zeepaardjes bijvoorbeeld!
Ik las dat dit zou werken tegen kaalheid, astma en impotentie.
Nochtans is het diertje met uitsterven bedreigd en uitgeroepen tot beschermde diersoort.
Daar lijken ze zich hier echter niet al te veel van aan te trekken!
Een klein nadeeltje toch? Hotels in HK zijn duur, erg duur. Zeker tijdens de kerstperiode. We zagen het niet zitten om meer dan 200 Euro per nacht per kamer te spenderen, en gingen dus voor de 'goedkopere'
Hang Ho Hostel en
Hop Inn.
Hang Ho Hostel aan de buitenkant...
Luxepaardje Sam kreeg quasi een depressie toen ze het zag!
Hop Inn is een jonge en frisse hostel.
Gezellig en je kan er, zoals op vele plekken in HK overigens, Belgische bieren verkrijgen.
En... je mag er op de muren tekenen!
nachtelijk zicht vanuit onze kamer
De eerste avond bezochten we Temple Street en gingen daar in de buurt in een lokaal 'restaurantje' wat eten. Temple street is één van de vele straatjes waar marktkramers staan die zonder schroom allerlei fake-artikelen verkopen. Afdingen is de boodschap, en met mijn Indische ervaring lukte dat aardig. 'You good bargainer, Ma'm'. Ha!
De volgende ochtend hadden Roos en Sam er zin in. Huppelend gingen we naar de Kowloon Public Pier voor een mooi zicht over de skyline van Hong Kong-island.
De hoge obelisk-vormige toren is het International Finance Center II.
Hij is 414 meter hoog en telt 88 verdiepingen.
We staken de baai over per ferry en namen vervolgens een taxi die ons afzette op de top van Victoria Peak ofte The Peak.
The Peak is een 552 meter hoge berg en de hoogste van het eiland. De grondprijzen zouden hier bij de hoogste van de wereld zijn. Het is zeer toeristisch omwille van het mooie uitzicht.
We daalden af met de peak-tram, terug richting Hong Kong. De tram is de snelste manier om naar de top van The Peak en terug te reizen. De rit duurt minder dan 5 minuten. Het is een echte toeristische attractie geworden. Hij werd geopend in 1888. Tot 1926 kon je reizen in 1ste, 2de of 3de klasse. De voorste rij, waar Roos en Sam op mochten zitten, was destijds gereserveerd voor 'His Excellency The Governor'.
Honger bracht ons in de wachtrij om te lunchen in het gekende
Luk Yu Tea House dat dateert uit 1933. Je kan er in een old school interieur lekkere dumplings eten. Elders kan je een pak goedkoper eten, maar hier kom je vooral voor de sfeer. Je waant je zo terug in het Hong Kong ten tijde van de Engelse overheersing. De naam heeft niets te maken met een foutief gespeld 'lucky you' of zo, maar is de Cantonese naam van een schrijver die 'The Classic of Tea' schreef over de geschiedenis en de cultuur van de Chinese thee.
aanschuiven
oh cliché, bestellen per nummertje!
'eten met stokken', zoals Sam
hier eerder al verwoordde
Tijd om god te bedanken voor dit heerlijke maal. Dat deden we in de Chinese Man Mo tempel via het offeren van wierook, kaarsen en papier. Geen sinecure. Overal staat of hangt er wat te smeulen of te branden. Het is dus zaak om je veilig tussen al het vuur door te laveren. Omdat er ook aan het plafond wierookspiralen hangen te branden, hing er in de tempel zelfs een waarschuwing dat er as op je hoofd kan vallen. Ik moet er geen tekening bij maken, de goden worden hier zowat uitgerookt. Ik was blij de tempel weer uit te kunnen om een beetje frisse lucht in te ademen!
De tempel uit 1847 werd opgedragen aan de god van de literatuur (Man) en de god van de strijd (Mo). Deze goden werden aanbeden door studenten die destijds deelnamen aan de staatsexamens van het keizerlijke China. Het waren zeer zware examens die dienden om de beste administratieve ambtenaren te selecteren.
We dronken een overheerlijke thee in een hippe theebar (de Anthierens-Wuyts clan gaat spontaan in tegen de koffierage die blijkbaar ook in België heerst wegens wij-drinken-niet-zo-graag-koffie), speelden wat in een lokale speeltuin en keerden terug huiswaarts. Onderweg genoten we nog van de skyline by night.
Hier liepen we langs een gek fenomeen. Vrouwen tussen de 20 en 40 jaar oud bouwen met kartonnen dozen een soort 'kletsplekje'. Ze voorzien wat om te drinken en te eten en lijken met hun hokje een privaat hoekje te hebben gemaakt, temidden van de drukte. Pittig detail: je moet ook je schoenen uitdoen voor je binnengaat!
Ik was erg nieuwsgierig en heb dus wat gesurfed op het wereldwijde web.
Hier las ik dat het allemaal domestic helpers (meiden) zijn. Deze huismeiden worden, net zoals dat hier in KL ook vaak gebeurt, 'geïmporteerd' uit landen als Indonesië, de Filippijnen en Thailand. Volgens de lokale wet moeten ze inwonen bij hun werkgevers. Dat zorgt ervoor dat ze zo goed als geen privacy, geen echte 'thuis' hebben. Als ze dus een dagje vrij hebben, maken ze met deze kartonnen dozen zelf een soort ontmoetingsplaats. Een boeiend maar tegelijkertijd triest fenomeen, lijkt me.
Einde van deel 1!
