Onlangs gingen we op vakantie naar Sri Lanka. We hadden geluk, want oma en opa gingen met ons mee. We ontmoetten elkaar in Negombo, nabij Colombo en begonnen van daaruit samen aan onze trip.
In een busje met onze chauffeur Priantha (waarover later meer) reden we naar Sigirya, waar we de volgende nacht zouden doorbrengen.
Onderweg stopten we eerst in Pinnawela, het olifantenweeshuis. Het is een plaats, gelegen aan de Ma Oya rivier, waar ze verstoten en gehandicapte olifanten opvangen. We maakten de stop vooral voor de kinderen. Toen ik de reis aan het voorbereiden was, voelde ik al aan dat volwassenen bij dit project hun twijfels konden hebben. En dat bleek ook zo bij ons het geval te zijn. Je kon bijvoorbeeld betalen om kalfjes een fles melk te geven of oudere olifanten met fruit te voeden. Daardoor echter lijken sommige olifanten overvoed te raken. De olifant die op het ogenblik dat wij er waren fruit in zijn mond kreeg geduwd, had volgens mij wat last van overgewicht.
We reden verder tot in Dambulla. Daar bezochten we de Raja Maha Vihara, een boeddhistisch complex met de grootste tempelgrotten van Sri Lanka waarvan bepaalde delen dateren van in de 1ste eeuw voor Christus. In totaal zijn er 5 grotten. In 1938 werden er aan de buitenkant een soort van ingangen gebouwd. Tegenwoordig is deze site werelderfgoed en mag er niets meer aan veranderd worden.
We reden vervolgens door naar Sigiriya, waar we in Paradise Inn zouden overnachten, meer bepaald bij de zeer vriendelijke familie van Mr. Milton.
De kinderen hadden er al lang schoon genoeg van en bleven met oma bij de taxi. Ik wou graag de lotus-pond zien, aangezien dit één van de high-lights zou zijn. Het stond ook afgebeeld op het toegangskaartje.
De weg ernaartoe was lang. Zeer lang. En dat in een vochtige hitte. Het enige hoogtepunt op onze weg ernaartoe was deze plaats, waar honderden gele vlindertjes samenschoolden en rondfladderden zodra je passeerde.
Groot was dan ook de teleurstelling toen de fameuze 'lotus pond' slechts dit bleek te zijn:
We kregen een kletterend onweer te verwerken en dat terwijl we door de donkere wouden reden. Ik was blij toen we eindelijk aankwamen in ons guesthouse in Anuradhapura.
Anuradhapura vond ik enkel de moeite omwille van zijn spirituele aspecten. Je kan er namelijk de Bodhi-tree vinden. Deze boom was ooit een stek van de enige echte, doch ondertussen verdwenen Bodhi-tree in Bodh Gaya, de plaats waar de Boeddha de verlichting bereikte. Het was prinses Sangamitta, de dochter van Ashok, die het stekje in de 3de eeuw voor Christus naar Anuradhapura bracht en de leer van de Boeddha in Sri Lanka introduceerde. Momenteel is het de oudste boom ter wereld.
Voor de rest bezochten we nog enkele dagoba's, of zoals opa het noemde: 'een berg stenen'.
In een busje met onze chauffeur Priantha (waarover later meer) reden we naar Sigirya, waar we de volgende nacht zouden doorbrengen.
Onderweg stopten we eerst in Pinnawela, het olifantenweeshuis. Het is een plaats, gelegen aan de Ma Oya rivier, waar ze verstoten en gehandicapte olifanten opvangen. We maakten de stop vooral voor de kinderen. Toen ik de reis aan het voorbereiden was, voelde ik al aan dat volwassenen bij dit project hun twijfels konden hebben. En dat bleek ook zo bij ons het geval te zijn. Je kon bijvoorbeeld betalen om kalfjes een fles melk te geven of oudere olifanten met fruit te voeden. Daardoor echter lijken sommige olifanten overvoed te raken. De olifant die op het ogenblik dat wij er waren fruit in zijn mond kreeg geduwd, had volgens mij wat last van overgewicht.
Roos geeft één van de baby's een flesje
We reden verder tot in Dambulla. Daar bezochten we de Raja Maha Vihara, een boeddhistisch complex met de grootste tempelgrotten van Sri Lanka waarvan bepaalde delen dateren van in de 1ste eeuw voor Christus. In totaal zijn er 5 grotten. In 1938 werden er aan de buitenkant een soort van ingangen gebouwd. Tegenwoordig is deze site werelderfgoed en mag er niets meer aan veranderd worden.
de gouden tempel
vrouwelijke monniken in knaloranje plunje
dagoba (in India, Nepal en Buthan noemen ze het een stupa)
prachtige vergezichten met nog prachtiger model
in India zijn ze eerder zeldzaam maar in Sri Lanka vind je ze overal: liggende boeddha's
pelgrims offeren bloemen die de apen graag stelen om op te eten
toen had de guard ons nog niet gezegd dat je geen foto's met mensen mag nemen bij de boeddha
prachtige schilderingen, een later toevoegsel van in de 18de eeuw
We reden vervolgens door naar Sigiriya, waar we in Paradise Inn zouden overnachten, meer bepaald bij de zeer vriendelijke familie van Mr. Milton.
Uitzicht over de rijstvelden van Mr Milton. Op de achtergrond Sigiriya rock.
Sri Lankan breakfast
De volgende dag, na het ontbijt beklommen we Sigiriya rock, ook wel de Lion Rock genoemd. De rots staat er solide in het landschap en is zo'n 200 meter hoog. Niet te onderschatten, je moet een heleboel trappen doen eer je de top bereikt. Onderweg kan je niet alleen van mooie uitzichten genieten, maar tevens van de fresco's die zouden dateren vanuit de 5de eeuw. Ook in de 5de eeuw zou koning Kasyapa er een fort hebben gebouwd, dat later een toevluchtsoord werd voor monniken.
veel trappen - Sam met opa aan kop
prachtige omgeving
We waren trots op onszelf de rots beklommen te hebben en reden naar Polonnaruwa. Hier bezochten we de restanten van een oude stad die vanaf zo'n 1000 jaar geleden werd gebouwd.
Vatadage, rond relikwie huis, ooit zou hier een tand van de boeddha bewaard zijn
boeddha-beeld in Vatadage, uit 1 stuk rots gehouwen
dagoba
kleurrijke gebedsvlaggetjes, heel anders dan die in het Noorden van India of Nepal
en nog een dagoba
immense zittende boeddha
ook immense liggende boeddha
De weg ernaartoe was lang. Zeer lang. En dat in een vochtige hitte. Het enige hoogtepunt op onze weg ernaartoe was deze plaats, waar honderden gele vlindertjes samenschoolden en rondfladderden zodra je passeerde.
Groot was dan ook de teleurstelling toen de fameuze 'lotus pond' slechts dit bleek te zijn:
lotus pond
En nu moesten we ook nog de hele weg terug wandelen. Opa kreeg onderweg een lift achterop de motorfiets van een vriendelijke bewaker. Jochen en ik jogden terug naar de taxi. De bewaker had opa echter niet op de afgesproken plek afgezet, waardoor we hem even kwijt waren. Paniek. Maar eind goed, al goed. Uiteindelijk konden we, met z'n allen, verder op weg naar onze volgende halte: Anuradhapura.
De normale weg ernaartoe werd hersteld. Daarom moesten we een alternatieve route nemen. Onderweg zagen we een koppel wilde olifanten. Indrukwekkend, zeker als die een beetje verderop ook even aan een andere wagen ging schudden!
Anuradhapura vond ik enkel de moeite omwille van zijn spirituele aspecten. Je kan er namelijk de Bodhi-tree vinden. Deze boom was ooit een stek van de enige echte, doch ondertussen verdwenen Bodhi-tree in Bodh Gaya, de plaats waar de Boeddha de verlichting bereikte. Het was prinses Sangamitta, de dochter van Ashok, die het stekje in de 3de eeuw voor Christus naar Anuradhapura bracht en de leer van de Boeddha in Sri Lanka introduceerde. Momenteel is het de oudste boom ter wereld.
prachtige bloemen offeren
oude monnik die blijkbaar veel respect afdwong
Ruwanweli Saya dagoba, gebouwd vanaf 140 voor Christus, 103m hoog en een omtrek van 290m
biddende pelgrims
gebedsvlaggetjes
Sam met prachtige waterlelies om te offeren
Thuparamaya Dagoba, deze zou de oudste van Sri Lanka zijn, gebouwd in de 3de eeuw voor Christus om relikwieën van de Boeddha in te bewaren. De zuilen zijn een overblijfsel van de Vatadage (zie boven)
Samadhi standbeeld
grey hornbill, grijze neushoornvogel
zogezegd een hoogtepunt, een must see hier in Anuradhapura, de 'limestone' (kalksteen) - wij vonden het het inkom-ticket niet waard
Genoeg daboba's gezien, genoeg cultuur opgesnoven. We reden door richting kust voor enkele dagen genieten aan het strand. Maar dat... is voor het volgende verslag...
voorzichtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten