Kerstavond vierden we bij de consul thuis, samen met nog een hele hoop anderen. Het was gezellig en het eten smaakte. Kerstdag brachten we in ons eigen stekje door, samen met een bevriend koppel en hun twee kleine kids. We hebben er allen van genoten! Al is het toch niet de Kerst die je in België met je familie doorbrengt. Toen mama via skype contact had met het thuisfront, rolden er toch wel enkele, weliswaar subtiele, traantjes over haar wangen.
Ook wat de kerstsfeer betreft is het hier heel anders. Geen kerstshopzondagen, geen pakjesjagers (of mensen die heel India moeten afzoeken naar cadeautjes, stel u voor tante Mimi, heel India), geen verlichte straten, geen ijzige koude... Al kan je in India wel super-kitschie kerstversiering kopen. Het is er soms zo over, dat het weer mooi of beter, grappig wordt.
Gelukkig konden we snel aftellen naar de aankomst van moeke en vake in India. Ze arriveerden 's nachts, waardoor de kinderen hen pas 's ochtends rond de nek konden vliegen. Maar het werd een heel blij weerzien. Ze verwenden ons al meteen met heeeeeel veel lekkers: salami, gerookte eendenborstfilet, chocolade, nog niet door de warmte versuikerd snoepgoed, foie gras, kaas, speculoos, koekjes van Jules De Strooper,... Geweldig om eens iets anders bij je boterham te eten dan choco en honing.
Vele dingen die ze anders gewoon per mail of via skype vernamen, konden ze nu zelf ondervinden. Stroompannes, stof, smog,... ook al wisten ze ervan, het leek hen toch nog steeds te verbazen.
De eerste dagen verkenden we Delhi een beetje: tombes, moskee, park, speeltuin,...
Moeke had de eer om mee te gaan shoppen op INA-market, waar de kippen vers voor je geslacht, gepluimd en gefileerd worden... vlak naast het open riool en tussen de zwermen vliegen. Njammie. In elk geval kan je niet ontkennen dat je vlees vers is! Namita verwende de gasten met haar specialiteit: momo's. Dit zijn gevulde deeghapjes, te vergelijken met ravioli's. Echt su-per-lekker!
Nieuwjaar werd zeer stilletjes gevierd, we waren het zelfs bijna vergeten. Snel trokken we nog een fles champagne open. En dan snel in bed, want de volgende dagen zouden we doorbrengen in Udaipur.
Op nieuwjaarsdag namen we om 9:30AM het vliegtuig richting Udaipur. Het is een prachtig stadje gelegen in de deelstaat Rajasthan aan onder andere Lake Pichola, met heel veel paleizen gebouwd door verschillende Maharana's. Het is een zeer romantische stad en wordt ook wel eens het Venetië van Rajasthan genoemd. De stad werd als decor gebruikt voor de opnames van de Bondfilm Octopussy.
We deden een boottochtje op het meer, enerzijds omdat de kinderen dit geweldig vonden, anderzijds om een beetje van het prachtige uitzicht te kunnen genieten alsook een zicht te krijgen op de stad.
Daarna bezochten we de Jagdish Temple, een hindoetempel gewijd aan Vishnu.
Vervolgens hadden we zin in iets lekkers en nestelden we ons op het dakterras van een van de vele haveli's (herenhuizen): Mewar Haveli. Het uitzicht was adembenemend en het weer super. Lekker in het zonnetje konden we genieten van een heerlijk fris Kingfisher-biertje (hoewel, biertje... het waren flessen van 650ml) of een cola. De kinderen dolden er op de kussens, speelden verstoppertje en kleurden in hun kleurboekjes.
Daarna wandelden we nog even tot op een nabijgelegen sfeervolle ghat om vervolgens te gaan eten in ons hotel Jaiwana haveli. We aten lekker Indisch eten en daarna gingen de vrouwen naar bed.
De mannen maakten nog een avondwandeling en schoten enkele sfeervolle kiekjes.
De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren om naar Mount Abu te vertrekken per toeristentaxi. Onderweg stopten we eerst nog in Kumbhalgarh op 84 km van Udaipur om er een kijkje te nemen naar het prachtige 15de eeuwse ommuurde fort, gebouwd door Rhana Kumbha.
Het was zeer afgelegen, desolaat en gelegen op 1100 meter hoogte. Dat maakte het des te indrukwekkender. De muur zou met zijn 36 kilometer na die van China de langste van de wereld zijn. Het was echt adembenemend. De kinderen vonden het vooral leuk om er met moeke en vake verstoppertje te spelen. We aten er nog een hapje en stapten toen terug in de auto richting Mount Abu. Het was nog zo'n 150 km rijden en het werd nog een hele trip over hobbelige en bochtige wegen. Sam haar maagje was hier duidelijk niet tegen bestand. Ze zag meteen lijkbleek met alle gevolgen van dien.
De volgende stop was Ranakpur. Hier bevindt zich de 15de eeuwse marmeren Jain-tempel, de Chaumukha Mandir, opgedragen aan Adinath.
Het Jaïnisme is een kleinere doch zeer oude godsdienst. Jaïnisten hebben extreem veel respect voor het leven. In die zin dat ze bijvoorbeeld een doekje voor hun mond dragen zodat ze niet per ongeluk een vlieg zouden kunnen inslikken. Ze eten geen knolgewassen zoals aardappelen en ajuinen, omdat die ook nog leven kunnen geven aan een plant. Je mag hun tempels niet in met lederwaren, lederen schoenen, gordels of portefeuilles. Tevens zijn menstuerende vrouwen niet welkom, als je in die situatie toch zo'n tempel durft binnengaan 'then you will suffer'. Maar de tempels zijn werkelijk het bezoeken waard. Ze zijn prachtig, zeer gedetailleerd. De tempel in Ranakpur is uiterst groot. Hij telt 1444 zuilen waarvan er geen 2 dezelfde zijn. De koepel is immens en echt heel mooi.
En dan verder richting Mount Abu. Onderweg kwamen we nog prachtige typisch Indische individuen tegen.
Onze chauffeur was erg moe en had moeite om niet in te slapen achter zijn stuur. Na lang aandringen nam hij toch een pitstop om even op krachten te komen en een theetje te drinken. We arriveerden bovenop Mount Abu (1200m) toen het al lang pikdonker was. We sliepen er in de vroegere service quarters van The Jaipur House. Het is een 19de eeuws paleis dat door een Maharaja uit Udaipur werd gebouwd.
Toen we de volgende ochtend wakker werden viel het weer dik tegen. Het was erg mistig en het regende. Gelukkig hield het op met regenen en konden we toch nog rustig een bezoek brengen aan de Jaïntempels van Mount Abu. Ze waren iets minder indrukwekkend dan die van Ranakpur, maar ze dateren uit de 11de eeuw en zijn dus een pak ouder! De Jaïn waren hier nog wat strenger dan in Ranakpur, het was verboden om foto's te nemen in de tempel.
Alvorens terug naar Udaipur te keren wou Jochen, op aanraden van de reisgids, nog even een bezoek brengen aan een bron. Er zou een koeienhoofd zijn gebouwd waaruit het water van een bron spuit. We moesten er 1200 trappen voor afdalen, het was dus veelbelovend. De teleurstelling was dan ook des te groter toen het echt iets belachelijk kleins en doms bleek te zijn... en dan puffend die 1200 trappen terug naar boven. Gelukkig waren moeke en vake met de kids boven gebleven en werden ze van dit tripje gespaard.
Vervolgens ging onze tocht terug richting Udaipur. De weg van Mount Abu naar Udaipur was geweldig goed en helemaal niet druk. Het was erg vlot rijden, in niets te vergelijken met de weg van Delhi naar Agra, gelukkig maar.
Aangekomen in Udaipur checkten we in in ons volgende hotel: Krishna Niwas. Het is een hotel van een kunstenaarsfamilie en het was dan ook erg mooi versierd met muur- en plafondschilderingen. We aten lekker Indisch eten (en de kindjes lekkere Belgische frietjes) in het restaurant met wat zowat het mooiste terras van de wereld moet zijn: Ambraï. Het terras was ingericht met een gezellig kampvuur en had uitzicht over het meer op de schitterende paleizen. Er was ook een artiest die poppenkast speelde met typische zelfgemaakte Rajastaanse poppen en dus was het ook voor Roos en Sam echt leuk. Uiteraard aten we ook de volgende dagen nog in dit restaurant.
De volgende dag ontbeten we eerst in Café Namaste, een French bakery waar we croissants, muffins en kaasbroodjes verorberden. Dan brachten we een bezoek aan het prachtige paleis The City Palace. Het is eens wat anders dan onze westerse robuuste kastelen. Heel fijn en kunstzinnig ingericht. Echt mooi. Het is het grootste paleis van Rajasthan met een gevel van 244 meter lang. Voor Roos was dit het paleis van prinses Shanti, de zogezegde zus van prinses Jasmine. Ze fantaseerde erop los, dat Shanti daar in de schommel had gezeten en daar met haar vriendinnetjes had gespeeld,... Schattig.
Na lekker gegeten te hebben in het Jagat Niwas Palace hotel aan een tafeltje met uitzicht op het meer, deden we een iets uitgebreidere boottocht van een uurtje, nestelden we ons opnieuw op een terrasje in de zon en genoten we van het uitzicht en van het zonnetje op ons gelaat.
We aten opnieuw op het prachtige terras van restaurant Ambraï en zochten nadien ons bed op. We moesten voorbereid zijn om erg vroeg op te staan gezien we de volgende dag om 6:15AM de trein namen richting Chittorgarh. We reisden in 1ste klasse, onze namen hingen buiten op de trein gekleefd zodat je kon zien op welke stoel je moest plaatsnemen. In de trein was er een Indische man die Sam entertainde door Indische liedjes te zingen. Ze was als bij wonder onder de indruk en dus erg rustig.
Het Rajput Fort van Chittorgargh staat bovenop een heuvel en torent hoog boven de stad uit. Het fort vormt wellicht het meest aansprekende en historisch belangwekkendste fort van heel Rajasthan. De kinderen speelden verstoppertje in de ruïnes en waanden zich in een dierentuin. We zagen apen, allerlei vogels, kamelen, dromedarissen, koeien, buffels, geiten, honden, ezels,... Roos vroeg op een bepaald ogenblik aan vake 'waarom die apen eigenlijk niet in de dierentuin zitten'. Tja, stadskinderen... Papa werd op een keertje bijna aangevallen door een stier en kon maar net aan diens horens ontsnappen, dat was even schrikken en sinds dat voorval wandelen we toch iets minder gerust langs de koeien en stieren heen.
Chittorgarh is meer te vergelijken met een historische site. We bezochten er onder andere het fort, een jaïntempel, een hindoetempel, de overwinningstoren en een museum. Het was prachtig en dat is alweer een understatement.
's Avonds keerden we per trein terug richting Udaipur en waren we opgelucht toen we ons bedje in konden. Het was voor ons allen erg vermoeiend geweest.
Op onze laatste dag kuierden we nog wat rond door de mooie straatjes van Udaipur. En om af te sluiten genoten we alweer van lekker eten en drinken op het welgekende, mooie terras.
's Avonds namen we het vliegtuig terug richting New Delhi. Roos maakte tijdens de vlucht een tekening voor de hostess en ging die persoonlijk aan haar overhandigen. Ze heeft de rest van de rit op diens schoot mogen zitten. Achteraf kwam de dame in kwestie zeggen dat ze 'very happy was, she made my day!'. En zo had Roos weeral een goede daad verricht.
Het viel erg tegen toen we terug in Delhi arriveerden. Er hing en hangt nog steeds erg veel smog, te vergelijken met dichte mist. Het is hier nu ook heel erg koud, we verwarmen ons aan enkele elektrische vuurtjes maar dat is natuurlijk nog wat anders dan een huis met centrale verwarming. Zodra je de living verlaat, ben je een ijsklompje. We lieten de schoorsteen kuisen om de open haard te kunnen gebruiken, maar onze buren waren ons voor en konden al ondervinden dat dat hier niet werkt, de schouw trekt niet. Jammer!
De kindjes gingen vandaag terug naar school, gelukkig zonder al te veel weerstand. moeke en vake namen een kijkje op hun schooltjes en maakten kennis met de juffen. De scholen werden goedgekeurd.
Maandag vertrekken moeke en vake richting Agra voor een bezoek aan de Taj Mahal. Ze gaan onder hun tweetjes, dat is toch een pak rustiger dan met al de Anthierensjes erbij.
Tot slot wil ik nog even iedereen een spetterend 2010 toewensen, met vooral een goede gezondheid, veel liefde en geluk!
Ook wat de kerstsfeer betreft is het hier heel anders. Geen kerstshopzondagen, geen pakjesjagers (of mensen die heel India moeten afzoeken naar cadeautjes, stel u voor tante Mimi, heel India), geen verlichte straten, geen ijzige koude... Al kan je in India wel super-kitschie kerstversiering kopen. Het is er soms zo over, dat het weer mooi of beter, grappig wordt.
Gelukkig konden we snel aftellen naar de aankomst van moeke en vake in India. Ze arriveerden 's nachts, waardoor de kinderen hen pas 's ochtends rond de nek konden vliegen. Maar het werd een heel blij weerzien. Ze verwenden ons al meteen met heeeeeel veel lekkers: salami, gerookte eendenborstfilet, chocolade, nog niet door de warmte versuikerd snoepgoed, foie gras, kaas, speculoos, koekjes van Jules De Strooper,... Geweldig om eens iets anders bij je boterham te eten dan choco en honing.
Vele dingen die ze anders gewoon per mail of via skype vernamen, konden ze nu zelf ondervinden. Stroompannes, stof, smog,... ook al wisten ze ervan, het leek hen toch nog steeds te verbazen.
De eerste dagen verkenden we Delhi een beetje: tombes, moskee, park, speeltuin,...
Moeke had de eer om mee te gaan shoppen op INA-market, waar de kippen vers voor je geslacht, gepluimd en gefileerd worden... vlak naast het open riool en tussen de zwermen vliegen. Njammie. In elk geval kan je niet ontkennen dat je vlees vers is! Namita verwende de gasten met haar specialiteit: momo's. Dit zijn gevulde deeghapjes, te vergelijken met ravioli's. Echt su-per-lekker!
Nieuwjaar werd zeer stilletjes gevierd, we waren het zelfs bijna vergeten. Snel trokken we nog een fles champagne open. En dan snel in bed, want de volgende dagen zouden we doorbrengen in Udaipur.
Op nieuwjaarsdag namen we om 9:30AM het vliegtuig richting Udaipur. Het is een prachtig stadje gelegen in de deelstaat Rajasthan aan onder andere Lake Pichola, met heel veel paleizen gebouwd door verschillende Maharana's. Het is een zeer romantische stad en wordt ook wel eens het Venetië van Rajasthan genoemd. De stad werd als decor gebruikt voor de opnames van de Bondfilm Octopussy.
We deden een boottochtje op het meer, enerzijds omdat de kinderen dit geweldig vonden, anderzijds om een beetje van het prachtige uitzicht te kunnen genieten alsook een zicht te krijgen op de stad.
Daarna bezochten we de Jagdish Temple, een hindoetempel gewijd aan Vishnu.
Vervolgens hadden we zin in iets lekkers en nestelden we ons op het dakterras van een van de vele haveli's (herenhuizen): Mewar Haveli. Het uitzicht was adembenemend en het weer super. Lekker in het zonnetje konden we genieten van een heerlijk fris Kingfisher-biertje (hoewel, biertje... het waren flessen van 650ml) of een cola. De kinderen dolden er op de kussens, speelden verstoppertje en kleurden in hun kleurboekjes.
Daarna wandelden we nog even tot op een nabijgelegen sfeervolle ghat om vervolgens te gaan eten in ons hotel Jaiwana haveli. We aten lekker Indisch eten en daarna gingen de vrouwen naar bed.
De mannen maakten nog een avondwandeling en schoten enkele sfeervolle kiekjes.
De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren om naar Mount Abu te vertrekken per toeristentaxi. Onderweg stopten we eerst nog in Kumbhalgarh op 84 km van Udaipur om er een kijkje te nemen naar het prachtige 15de eeuwse ommuurde fort, gebouwd door Rhana Kumbha.
Het was zeer afgelegen, desolaat en gelegen op 1100 meter hoogte. Dat maakte het des te indrukwekkender. De muur zou met zijn 36 kilometer na die van China de langste van de wereld zijn. Het was echt adembenemend. De kinderen vonden het vooral leuk om er met moeke en vake verstoppertje te spelen. We aten er nog een hapje en stapten toen terug in de auto richting Mount Abu. Het was nog zo'n 150 km rijden en het werd nog een hele trip over hobbelige en bochtige wegen. Sam haar maagje was hier duidelijk niet tegen bestand. Ze zag meteen lijkbleek met alle gevolgen van dien.
De volgende stop was Ranakpur. Hier bevindt zich de 15de eeuwse marmeren Jain-tempel, de Chaumukha Mandir, opgedragen aan Adinath.
Het Jaïnisme is een kleinere doch zeer oude godsdienst. Jaïnisten hebben extreem veel respect voor het leven. In die zin dat ze bijvoorbeeld een doekje voor hun mond dragen zodat ze niet per ongeluk een vlieg zouden kunnen inslikken. Ze eten geen knolgewassen zoals aardappelen en ajuinen, omdat die ook nog leven kunnen geven aan een plant. Je mag hun tempels niet in met lederwaren, lederen schoenen, gordels of portefeuilles. Tevens zijn menstuerende vrouwen niet welkom, als je in die situatie toch zo'n tempel durft binnengaan 'then you will suffer'. Maar de tempels zijn werkelijk het bezoeken waard. Ze zijn prachtig, zeer gedetailleerd. De tempel in Ranakpur is uiterst groot. Hij telt 1444 zuilen waarvan er geen 2 dezelfde zijn. De koepel is immens en echt heel mooi.
En dan verder richting Mount Abu. Onderweg kwamen we nog prachtige typisch Indische individuen tegen.
Onze chauffeur was erg moe en had moeite om niet in te slapen achter zijn stuur. Na lang aandringen nam hij toch een pitstop om even op krachten te komen en een theetje te drinken. We arriveerden bovenop Mount Abu (1200m) toen het al lang pikdonker was. We sliepen er in de vroegere service quarters van The Jaipur House. Het is een 19de eeuws paleis dat door een Maharaja uit Udaipur werd gebouwd.
Toen we de volgende ochtend wakker werden viel het weer dik tegen. Het was erg mistig en het regende. Gelukkig hield het op met regenen en konden we toch nog rustig een bezoek brengen aan de Jaïntempels van Mount Abu. Ze waren iets minder indrukwekkend dan die van Ranakpur, maar ze dateren uit de 11de eeuw en zijn dus een pak ouder! De Jaïn waren hier nog wat strenger dan in Ranakpur, het was verboden om foto's te nemen in de tempel.
Alvorens terug naar Udaipur te keren wou Jochen, op aanraden van de reisgids, nog even een bezoek brengen aan een bron. Er zou een koeienhoofd zijn gebouwd waaruit het water van een bron spuit. We moesten er 1200 trappen voor afdalen, het was dus veelbelovend. De teleurstelling was dan ook des te groter toen het echt iets belachelijk kleins en doms bleek te zijn... en dan puffend die 1200 trappen terug naar boven. Gelukkig waren moeke en vake met de kids boven gebleven en werden ze van dit tripje gespaard.
Vervolgens ging onze tocht terug richting Udaipur. De weg van Mount Abu naar Udaipur was geweldig goed en helemaal niet druk. Het was erg vlot rijden, in niets te vergelijken met de weg van Delhi naar Agra, gelukkig maar.
Aangekomen in Udaipur checkten we in in ons volgende hotel: Krishna Niwas. Het is een hotel van een kunstenaarsfamilie en het was dan ook erg mooi versierd met muur- en plafondschilderingen. We aten lekker Indisch eten (en de kindjes lekkere Belgische frietjes) in het restaurant met wat zowat het mooiste terras van de wereld moet zijn: Ambraï. Het terras was ingericht met een gezellig kampvuur en had uitzicht over het meer op de schitterende paleizen. Er was ook een artiest die poppenkast speelde met typische zelfgemaakte Rajastaanse poppen en dus was het ook voor Roos en Sam echt leuk. Uiteraard aten we ook de volgende dagen nog in dit restaurant.
De volgende dag ontbeten we eerst in Café Namaste, een French bakery waar we croissants, muffins en kaasbroodjes verorberden. Dan brachten we een bezoek aan het prachtige paleis The City Palace. Het is eens wat anders dan onze westerse robuuste kastelen. Heel fijn en kunstzinnig ingericht. Echt mooi. Het is het grootste paleis van Rajasthan met een gevel van 244 meter lang. Voor Roos was dit het paleis van prinses Shanti, de zogezegde zus van prinses Jasmine. Ze fantaseerde erop los, dat Shanti daar in de schommel had gezeten en daar met haar vriendinnetjes had gespeeld,... Schattig.
Na lekker gegeten te hebben in het Jagat Niwas Palace hotel aan een tafeltje met uitzicht op het meer, deden we een iets uitgebreidere boottocht van een uurtje, nestelden we ons opnieuw op een terrasje in de zon en genoten we van het uitzicht en van het zonnetje op ons gelaat.
We aten opnieuw op het prachtige terras van restaurant Ambraï en zochten nadien ons bed op. We moesten voorbereid zijn om erg vroeg op te staan gezien we de volgende dag om 6:15AM de trein namen richting Chittorgarh. We reisden in 1ste klasse, onze namen hingen buiten op de trein gekleefd zodat je kon zien op welke stoel je moest plaatsnemen. In de trein was er een Indische man die Sam entertainde door Indische liedjes te zingen. Ze was als bij wonder onder de indruk en dus erg rustig.
Het Rajput Fort van Chittorgargh staat bovenop een heuvel en torent hoog boven de stad uit. Het fort vormt wellicht het meest aansprekende en historisch belangwekkendste fort van heel Rajasthan. De kinderen speelden verstoppertje in de ruïnes en waanden zich in een dierentuin. We zagen apen, allerlei vogels, kamelen, dromedarissen, koeien, buffels, geiten, honden, ezels,... Roos vroeg op een bepaald ogenblik aan vake 'waarom die apen eigenlijk niet in de dierentuin zitten'. Tja, stadskinderen... Papa werd op een keertje bijna aangevallen door een stier en kon maar net aan diens horens ontsnappen, dat was even schrikken en sinds dat voorval wandelen we toch iets minder gerust langs de koeien en stieren heen.
Chittorgarh is meer te vergelijken met een historische site. We bezochten er onder andere het fort, een jaïntempel, een hindoetempel, de overwinningstoren en een museum. Het was prachtig en dat is alweer een understatement.
's Avonds keerden we per trein terug richting Udaipur en waren we opgelucht toen we ons bedje in konden. Het was voor ons allen erg vermoeiend geweest.
Op onze laatste dag kuierden we nog wat rond door de mooie straatjes van Udaipur. En om af te sluiten genoten we alweer van lekker eten en drinken op het welgekende, mooie terras.
's Avonds namen we het vliegtuig terug richting New Delhi. Roos maakte tijdens de vlucht een tekening voor de hostess en ging die persoonlijk aan haar overhandigen. Ze heeft de rest van de rit op diens schoot mogen zitten. Achteraf kwam de dame in kwestie zeggen dat ze 'very happy was, she made my day!'. En zo had Roos weeral een goede daad verricht.
Het viel erg tegen toen we terug in Delhi arriveerden. Er hing en hangt nog steeds erg veel smog, te vergelijken met dichte mist. Het is hier nu ook heel erg koud, we verwarmen ons aan enkele elektrische vuurtjes maar dat is natuurlijk nog wat anders dan een huis met centrale verwarming. Zodra je de living verlaat, ben je een ijsklompje. We lieten de schoorsteen kuisen om de open haard te kunnen gebruiken, maar onze buren waren ons voor en konden al ondervinden dat dat hier niet werkt, de schouw trekt niet. Jammer!
De kindjes gingen vandaag terug naar school, gelukkig zonder al te veel weerstand. moeke en vake namen een kijkje op hun schooltjes en maakten kennis met de juffen. De scholen werden goedgekeurd.
Maandag vertrekken moeke en vake richting Agra voor een bezoek aan de Taj Mahal. Ze gaan onder hun tweetjes, dat is toch een pak rustiger dan met al de Anthierensjes erbij.
Tot slot wil ik nog even iedereen een spetterend 2010 toewensen, met vooral een goede gezondheid, veel liefde en geluk!
Wauw! Ik kan het maar met één woord treffend zeggen: amaai :-)
BeantwoordenVerwijderenNele (& Raoul)