Vanuit Thimphu reden we per auto door het bochtige berglandschap van Bhutan. Voor Sam haar gevoelige maag was dit een beetje teveel van het goede, met alle gevolgen van dien. In elk geval reden we dus richting Paro om aldaar een wandeling te maken naar 'The Tiger's Nest'. In de achtste eeuw zou dit als meditatiegrot gediend hebben, in de 17de eeuw werd er een boedhistisch klooster gebouwd. Het klooster ligt op een klif op 3100 meter hoogte, zo'n 900 meter boven de Paro-vallei. Erg indrukwekkend, tot de verbeelding sprekend en dus zeker het bezoeken waard.
We huurden een paardje, zodat de kinderen elk om de beurt te paard naar boven zouden kunnen gaan.
De wandeling was echter te zwaar voor hen. Onderweg daalde een paard af en dat sloegen we aan, zodat onze beide meiden over een paard konden beschikken. Achteraf gezien maar goed ook, want de wandeling was niet te onderschatten, zeker niet voor onsportievelingen als wij. Al waren wij niet de enige die afzagen. De meeste wandelaars puften en moesten haltes inlassen om weer op adem te komen. Er waren ook volwassenen die zich te paard naar boven lieten voeren.
Aanvankelijk liepen we door de bossen en langs de kant van een bergflank, waardoor we The Tiger's Nest niet konden zien. Ik was dan ook zeer opgewonden toen ik een eerste glimp van het klooster kon opvangen. Via deze foto laat ik jullie even meegenieten. (noot: het is niet dat grotere gebouwtje op de voorgrond, maar wel het kleine gebouw rechts achteraan op de foto, op de rotsen... still a long way to go so!):
En dit was ook meteen onze eerste halte. Volgens onze gids waren we al dik halfweg nu we deze gebedsrol bereikt hadden. Goh, wat viel dat achteraf tegen, zeg! Het zwaarste moest nog komen!!!
Traag maar gestaag naderden we. Aanvankelijk de kinderen nog te paard, maar het moeilijkste stukje moesten ook zij te voet afleggen aangezien dit voor de paarden onmogelijk was. De kleine Sam heeft het niet makkelijk gehad! Maar we kwamen dichter...
en dichter...
en dichter...
en we passeerden een prachtige waterval van zo'n 60 meter hoogte. Het geklater van het water zorgde bij dit decor voor een ongelooflijke sfeer.
En zo bereikten we uiteindelijk ons doel:
Foto's nemen was er verboden. Evenals dit heiligdom betreden in een korte broek. We hadden het nochtans in het dal aan onze gids gevraagd. Volgens hem was dat geen probleem. Helaas. Daar stond ik dan, in mijn sporty short. Gelukkig was er een Aziatische dame die een extra broek in haar rugzak had zitten. Nog gelukkiger paste deze broek. En zo was ik dan toch niet voor niets deze berg opgeklommen. Oef!
Tijdens het afdalen was het voor mij erg moeilijk om te genieten. De veertien dagen die aan deze reis vooraf gingen, had ik enorm afgezien door vreselijke sinusitis. En op deze hoogte begon die me opnieuw parten te spelen. Pfffffff. En niet alleen hierdoor daalden we af op een drafje, ook door het dreigende onweer.
Terug in Paro 'city' (lijkt meer op een dorpje) konden we een traditionele boogschiet-wedstrijd gadeslaan. Echt de moeite. De traditionele bogen maken ze zelf. Ze schieten hun pijlen naar een roos die wel honderd meter verder staat, ik zag ze amper staan. De mannen dragen allemaal hun traditionele klederdracht en als ze raak schieten, doen ze een vreugdedans terwijl ze Bhutaanse liederen zingen. Echt schitterend!
Nadien exploreerden we de stad Paro zelf een beetje.
Typisch huis met typische winkeltjes erin.
Eén van de veeeeeele gebedsrollen. Als je je afvraagt wat die kleine van klei gemaakte piramide-vormige dingen zijn: dat zijn tsa-tsa's. Het zijn kleine stupa's die vooral bij dzongs en chortens worden neergezet. Ze worden met veel devotie en tederheid in niches en op rotsen geplaatst. Ze worden er neergezet door mensen die een verhaal of wensen hebben voor levenden of doden. Het is een typisch gebruik voor de Indische, Bhutaanse en Nepalese regio's in de Himalaya. Het gebruik is honderden jaren oud.
Het klooster Paro-dzong in de Paro-vallei. Een dzong is een fort met binnenplaatsen, tempels en accommodaties voor het lokale bestuur en monniken.
Enkele chortens op een rij.
De vrouw in haar traditionele klederdracht is aan het bidden. Ze loopt kloksgewijs rond de chorten en heeft een paternoster-achtige kralenketting in de hand.
Allerlei kruiden groeien er zo maar, in het wild. :)
Een rustig, lokaal marktje.
Ideetjes voor je eigen huis: schilder eens een penis op je gevel?! Traditioneel schilderde men in Bhutan penissen op de gevels van de huizen om boze geesten te verjagen of buiten te houden. Blijkbaar zou deze traditie echter in de verdrukking geraken doordat moderniteit ook in Bhutan zijn intrede doet. De falluskunst zoals ze genoemd wordt, past minder en minder in de ideeënwereld van de Bhutanen die zich er heden ten dage zelfs voor beginnen te schamen. Op de nieuw gebouwde huizen vind je ze dan ook nauwelijks terug.
Sam en Roos begonnen er echter genoeg van te hebben, al wat zij wilden was 'naar totel gaan'. En dat deden we dan ook. Het hotel was nog 'in opbouw'. De kamers waren echter mooi en de uitzichten nog mooier.
En dan terug per vliegtuig richting het warme Delhi.
Goh, wat was dat weer genieten van die prachtige 'Everest-views'!
Einde van een, alweer, prachtige reis!
We huurden een paardje, zodat de kinderen elk om de beurt te paard naar boven zouden kunnen gaan.
De wandeling was echter te zwaar voor hen. Onderweg daalde een paard af en dat sloegen we aan, zodat onze beide meiden over een paard konden beschikken. Achteraf gezien maar goed ook, want de wandeling was niet te onderschatten, zeker niet voor onsportievelingen als wij. Al waren wij niet de enige die afzagen. De meeste wandelaars puften en moesten haltes inlassen om weer op adem te komen. Er waren ook volwassenen die zich te paard naar boven lieten voeren.
Aanvankelijk liepen we door de bossen en langs de kant van een bergflank, waardoor we The Tiger's Nest niet konden zien. Ik was dan ook zeer opgewonden toen ik een eerste glimp van het klooster kon opvangen. Via deze foto laat ik jullie even meegenieten. (noot: het is niet dat grotere gebouwtje op de voorgrond, maar wel het kleine gebouw rechts achteraan op de foto, op de rotsen... still a long way to go so!):
En dit was ook meteen onze eerste halte. Volgens onze gids waren we al dik halfweg nu we deze gebedsrol bereikt hadden. Goh, wat viel dat achteraf tegen, zeg! Het zwaarste moest nog komen!!!
Traag maar gestaag naderden we. Aanvankelijk de kinderen nog te paard, maar het moeilijkste stukje moesten ook zij te voet afleggen aangezien dit voor de paarden onmogelijk was. De kleine Sam heeft het niet makkelijk gehad! Maar we kwamen dichter...
en dichter...
en dichter...
en we passeerden een prachtige waterval van zo'n 60 meter hoogte. Het geklater van het water zorgde bij dit decor voor een ongelooflijke sfeer.
En zo bereikten we uiteindelijk ons doel:
Foto's nemen was er verboden. Evenals dit heiligdom betreden in een korte broek. We hadden het nochtans in het dal aan onze gids gevraagd. Volgens hem was dat geen probleem. Helaas. Daar stond ik dan, in mijn sporty short. Gelukkig was er een Aziatische dame die een extra broek in haar rugzak had zitten. Nog gelukkiger paste deze broek. En zo was ik dan toch niet voor niets deze berg opgeklommen. Oef!
Tijdens het afdalen was het voor mij erg moeilijk om te genieten. De veertien dagen die aan deze reis vooraf gingen, had ik enorm afgezien door vreselijke sinusitis. En op deze hoogte begon die me opnieuw parten te spelen. Pfffffff. En niet alleen hierdoor daalden we af op een drafje, ook door het dreigende onweer.
Terug in Paro 'city' (lijkt meer op een dorpje) konden we een traditionele boogschiet-wedstrijd gadeslaan. Echt de moeite. De traditionele bogen maken ze zelf. Ze schieten hun pijlen naar een roos die wel honderd meter verder staat, ik zag ze amper staan. De mannen dragen allemaal hun traditionele klederdracht en als ze raak schieten, doen ze een vreugdedans terwijl ze Bhutaanse liederen zingen. Echt schitterend!
Nadien exploreerden we de stad Paro zelf een beetje.
Typisch huis met typische winkeltjes erin.
Eén van de veeeeeele gebedsrollen. Als je je afvraagt wat die kleine van klei gemaakte piramide-vormige dingen zijn: dat zijn tsa-tsa's. Het zijn kleine stupa's die vooral bij dzongs en chortens worden neergezet. Ze worden met veel devotie en tederheid in niches en op rotsen geplaatst. Ze worden er neergezet door mensen die een verhaal of wensen hebben voor levenden of doden. Het is een typisch gebruik voor de Indische, Bhutaanse en Nepalese regio's in de Himalaya. Het gebruik is honderden jaren oud.
Het klooster Paro-dzong in de Paro-vallei. Een dzong is een fort met binnenplaatsen, tempels en accommodaties voor het lokale bestuur en monniken.
Enkele chortens op een rij.
De vrouw in haar traditionele klederdracht is aan het bidden. Ze loopt kloksgewijs rond de chorten en heeft een paternoster-achtige kralenketting in de hand.
Allerlei kruiden groeien er zo maar, in het wild. :)
Een rustig, lokaal marktje.
Ideetjes voor je eigen huis: schilder eens een penis op je gevel?! Traditioneel schilderde men in Bhutan penissen op de gevels van de huizen om boze geesten te verjagen of buiten te houden. Blijkbaar zou deze traditie echter in de verdrukking geraken doordat moderniteit ook in Bhutan zijn intrede doet. De falluskunst zoals ze genoemd wordt, past minder en minder in de ideeënwereld van de Bhutanen die zich er heden ten dage zelfs voor beginnen te schamen. Op de nieuw gebouwde huizen vind je ze dan ook nauwelijks terug.
Sam en Roos begonnen er echter genoeg van te hebben, al wat zij wilden was 'naar totel gaan'. En dat deden we dan ook. Het hotel was nog 'in opbouw'. De kamers waren echter mooi en de uitzichten nog mooier.
En dan terug per vliegtuig richting het warme Delhi.
Goh, wat was dat weer genieten van die prachtige 'Everest-views'!
Einde van een, alweer, prachtige reis!
In jullie korte tijd in Delhi al zoveel prachtige reizen gemaakt, om jaloers op te zijn,super om deze bijzondere en zeker geen gemakkelijke wandeling met de kids te doen, heel avontuurlijk. Dat zij dit in hun jonge leventje al mogen meemaken. Sam is bijna zo groot als haar zus! Ook alweer prachtige foto's! Heb ervan genoten.
BeantwoordenVerwijderenStik en stik jaloers ben ik; prachtige reis weeral.
BeantwoordenVerwijderenDe kids gaan later nog veel mogen vertellen.
moeke